Το Τελευταίο Όνειρο

[dimulator]

Καθώς μελετάω τα αρχαία πνευματικά συστήματα καταλήγω στα εξής συμπεράσματα:

 

- ο αρχαίος άνθρωπος έπρεπε να δώσει μια απάντηση στο θέμα του θανάτου που τόσο τον βασάνιζε.

- αναπτύχθηκαν πολλές φιλοσοφίες γύρω από το θέμα του θανάτου τόσο στην αρχαία Ελλάδα (Πυθαγόρειοι, Ορφικοί, Πλατωνικοί), όσο και στην Αίγυπτο, αλλά και Ασία Θιβέτ.

- όλες αυτές οι φιλοσοφίες είχανε κοινά γνωρίσματα όπως του ότι

- η ψυχή είναι αθάνατη

- η ψυχή είναι μια μικρογραφία του Θεού

- η ψυχή μετενσαρκώνεται

- η ψυχή έχει ενωθεί με μια ενέργεια που την αναγκάζει να υφίσταται την πτώση σε μια ζωή στην γη μη μόνιμης ευτυχίας (άνθρωποι = Τιτανικό-αμαρτωλό-στοιχείο και Θείο Διόνυσος ή Τέλειος άνθρωπος Αδάμ-Εύα + καρπός του καλού και κακού)

- η ζωή στην γη είναι μια δοκιμασία και μια κάθαρση

 

Αν κάποιος ενώσει όλα αυτά τα κομμάτια του παζλ από τους διάφορους λαούς βγάζει διάφορα συμπεράσματα όπως:

 

-Ποιο τελικά ήταν το σφάλμα της ψυχής και έπεσε από την θεία της κατάσταση; Ίσως η λάθος χρήση της δυνάμεως του καλού-κακού να θέλει να εφαρμοστεί πάνω στο Θεό.

-Ποια η σωτηρία από αυτήν την κατάσταση που οδηγεί σε συνεχόμενους θανάτους και μετενσαρκώσεις;

 

Εδώ η μελέτη κάθε συστήματος Ορφισμού, Πυθαγορισμού, Πλατωνισμού, Θιβέτ, Χριστιανισμού δίνει όμοια στοιχεία

τα οποία είναι η κάθαρση και η εξάλειψη της δυνάμεως που κρατά τον δεσμό ψυχής-σώματος. Ώστε η ψυχή να μείνει σε κάποια φάση ανεξάρτητη και ελεύθερη.

 

Αλλά όλα αυτά τα είπα σαν μια εισαγωγή για να θέσω το θέμα της συζήτησης αυτής.

Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει υπάρχει μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ θανάτου και νέας ενσάρκωσης που λέγεται bardo στο Θιβέτ, εδώ εγώ το αναφέρω σαν το "τελευταίο όνειρο".

Και αυτό διότι είναι ακριβώς σαν ένα πολύ ζωντανό όνειρο την στιγμή αυτή.

 

Οι μύστες Ορφικοί, Θιβέτ, Ιησούς φαίνεται να γνωρίζουν αυτήν την κατάσταση διότι όλοι περιγράφουν ότι όσοι έχουν την γνώση (φιλοσοφία διδασκαλίες για τον θάνατο) θα ζήσουν ευδαίμονες ενώ όσοι δεν είναι μύστες θα ζουν στην λάσπη, βόρβορο ή στον τριγμό των οδόντων ή άλλες παρόμοιες περιγραφές.

 

Πιστεύω λοιπόν ότι οι μη κατέχοντες τις πληροφορίες για το πώς λειτουργεί το πνευματικό σύστημα ζωής-θανάτου λόγω των άσχημων επιλογών που έχουν κάνει στην ζωή θα ζήσουν ένα αρκετά οδυνηρό "τελευταίο όνειρο" ένα bardo.

 

Υπόψιν στην κατάσταση του "τελευταίου ονείρου" εμφανίζονται όλες οι λάθος επιλογές που έκανε ένας άνθρωπος με μορφή δαιμόνων που αναγκάζουν την ψυχή να κάνει νέες επιλογές ορίζοντας έτσι τις νέες συνθήκες γέννεσης της.

Ένα άτομο το οποίο έχει κάνει τις λιγότερο λάθος επιλογές δεν χρειάζεται να κάνει διορθωτικές επιλογές για νέα ενσάρκωση αλλά κατευθύνεται απευθείας προς το τέλειο τον Θεό. Έτσι τα λάθη οδηγούν σε νέες επιλογές για μια νέα γέννεση ενώ οι σωστές επιλογές σε μια ένωση με τον Θεό.

 

Η ποιότητα του "τι" "τελευταίο όνειρο" θα δει κανείς εξαρτάται από το τι ζωή έζησε.

Edited February 22, 2011 by dimulator

[outis]

...Αν κάποιος ενώσει όλα αυτά τα κομμάτια του παζλ από τους διάφορους λαούς βγάζει διάφορα συμπεράσματα όπως:

 

-Ποιο τελικά ήταν το σφάλμα της ψυχής και έπεσε από την θεία της κατάσταση; Ίσως η λάθος χρήση της δυνάμεως του καλού-κακού να θέλει να εφαρμοστεί πάνω στο Θεό.

-Ποια η σωτηρία από αυτήν την κατάσταση που οδηγεί σε συνεχόμενους θανάτους και μετενσαρκώσεις;...

Περίεργο ή ενοχλητικό φαίνεται ότι αυτό σχετίζεται για πολλές αρχαίες παραδόσεις με τη "γυναίκα" (ή την αναπαραγωγή;)

Οι μετενσαρκώσεις πάλι είναι μάλλον παραλλαγή και όχι απόλυτο μέρος του παζλ.

...Αλλά όλα αυτά τα είπα σαν μια εισαγωγή για να θέσω το θέμα της συζήτησης αυτής.

Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει υπάρχει μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ θανάτου και νέας ενσάρκωσης που λέγεται bardo στο Θιβέτ, εδώ εγώ το αναφέρω σαν το "τελευταίο όνειρο".

Και αυτό διότι είναι ακριβώς σαν ένα πολύ ζωντανό όνειρο την στιγμή αυτή.

 

Οι μύστες Ορφικοί, Θιβέτ, Ιησούς φαίνεται να γνωρίζουν αυτήν την κατάσταση διότι όλοι περιγράφουν ότι όσοι έχουν την γνώση (φιλοσοφία διδασκαλίες για τον θάνατο) θα ζήσουν ευδαίμονες ενώ όσοι δεν είναι μύστες θα ζουν στην λάσπη, βόρβορο ή στον τριγμό των οδόντων ή άλλες παρόμοιες περιγραφές.

 

Πιστεύω λοιπόν ότι οι μη κατέχοντες τις πληροφορίες για το πώς λειτουργεί το πνευματικό σύστημα ζωής-θανάτου λόγω των άσχημων επιλογών που έχουν κάνει στην ζωή θα ζήσουν ένα αρκετά οδυνηρό "τελευταίο όνειρο" ένα bardo.

 

Υπόψιν στην κατάσταση του "τελευταίου ονείρου" εμφανίζονται όλες οι λάθος επιλογές που έκανε ένας άνθρωπος με μορφή δαιμόνων που αναγκάζουν την ψυχή να κάνει νέες επιλογές ορίζοντας έτσι τις νέες συνθήκες γέννεσης της.

Ένα άτομο το οποίο έχει κάνει τις λιγότερο λάθος επιλογές δεν χρειάζεται να κάνει διορθωτικές επιλογές για νέα ενσάρκωση αλλά κατευθύνεται απευθείας προς το τέλειο τον Θεό. Έτσι τα λάθη οδηγούν σε νέες επιλογές για μια νέα γέννεση ενώ οι σωστές επιλογές σε μια ένωση με τον Θεό.

 

Η ποιότητα του "τι" "τελευταίο όνειρο" θα δει κανείς εξαρτάται από το τι ζωή έζησε.

Εδώ τώρα (καθαρή εικασία δική μου) έχω "παίξει" με την εξής ιδέα: Με το θάνατο ο εγκέφαλος "απολιθώνεται" (κυριολεκτικά, "παγώνει" - με κάποια αφέλεια και απλοποίηση λόγω συσώρρευσης ασβεστίου από έλλειψη οξυγόνου, αυτό 15'-45' μετά τον "θάνατο"). Θεωρητικά η "παγωμένη" αυτή στιγμή θα μπορούσε να βιώνεται ως "αιωνιότητα" της τελευταίας σκέψης. Μπρρρ.....

Πρακτικά - και ίσως παρήγορα - αυτό δεν είναι βέβαιο γιατί φαίνεται ότι κάποια "κέντρα" αυτοεπίγνωσης και συνείδησης πηγαίνουν off-line πριν από αυτό....

[dimulator]

Στον μύθο Τιτάνες-Διόνυσος = Άνθρωποι δεν υπάρχει το στοιχείο γυναίκα. Από την άλλη προσωπικά αντιλαμβάνομαι τον Αδάμ-Εύα σαν τον τέλειο άνθρωπο και όχι σαν 2 ανθρώπους.

 

Το δε κακό το αντιλαμβάνομαι σε μια λεπτομέρεια που ίσως λείπει από τον μύθο. Κάθε δένδρο είναι μια γνώση. Η γνώση λοιπόν του καλού-κακού είναι το θέμα που δεν μπορεί να διαχειριστεί ο άνθρωπος για κάποιο λόγο που ακόμη κάνω πολλές υποθέσεις και δεν έχω καταλήξει κάπου γιατί.

 

Σε αυτό όμως που έχω καταλήξει είναι ότι είτε το πεις Τιτάνες είτε απαγορευμένη γνώση σημασία έχει ότι το κοινό είναι ότι για κάποιο αίτιο έγινε η πτώση ή αποκτήσαμε την φθορά του θανάτου.

 

Σε μια πιο φευγάτη υπόθεση συμπέρανα τα εξής:

 

Αν στρέψεις την ίδια δύναμη ενός όντος εναντίων του αυτό τότε αυτοκαταστρέφεται. Από την στιγμή λοιπόν που η ψυχή είναι αθάνατη αλλά η ζωή είναι διακεκομένη με πολλούς θανάτους και γεννήσεις σημαίνει ότι κάτι δεν κάνουμε καλά και υφιστάμεθα φθορά δλδ αυτοκαταστρεφόμαστε ή αλλιώς στρέφουμε τις δυνάμεις μας εναντίων μας.

 

Αυτό κανείς θα το καταλάβει αν το δει συνολικά το θέμα σαν ένα όλο. Δλδ το Παν είναι ένα όλο ένας οργανισμός. Αν μια μονάδα στραφεί εναντίων μιας άλλης μονάδας στρέφεται εναντίων του συνολικού οργανισμού άρα και του ίδιου τού του εαυτού. Και έτσι εχθρεύοντας τον άλλο πεθαίνουμε εμείς διότι ο άλλος είναι μέρος του ΕΜΕΙΣ του ενός οργανισμού που ζούμε όλοι ενωμένοι.

 

Επομένως από κει που όλα ήταν τέλεια στην αθανασία και στην ευτυχία (παράδεισος) η γνώση του καλού-κακού έστρεψε την ψυχή εναντίων κάποιου. Ποιου; Ίσως του Θεού ή του ίδιου της του εαυτού διότι αν θεωρήσεις λάθος "κακό" κάποιον αμύνεσαι ή εναντιώνεσαι σε αυτόν.

 

Έτσι λοιπόν η γνώση του καλού-κακού μπορεί να εναντίωσε την ψυχή προς τον Θεό ή γενικά σε οποιοδήποτε μέρος της ύπαρξης. Και έτσι στράφηκε η δύναμη μιας μονάδας εναντίων μιας άλλης. Αυτή η "στροφή κατά" κάποιου θεωρώντας τον κακό ενεργοποίησε την φθορά και τον θάνατο.

 

Για αυτό η λύση που προτείνει ο Ιησούς είναι η αγάπη σε πιο βαθύτερο επίπεδο η φιλία με τους πάντες με το Παν δλδ. Έτσι αναιρείται η φθορά, και ο θάνατος που αρχικά ενεργοποιήθηκε.

 

Από την άλλη μη θεωρώντας κάτι/κάποιον "κακό" παύει αυτή η ενέργεια στην ψυχή και η εναντίωση προς αυτό που θεωρείς κακό.

Έτσι αφαιρείται η γνώση/δόνηση/ενέργεια όπως θές πες το του "καλού-κακού". Και επανέρχεται η φιλία.

 

Βέβαια αυτή η πράξη "φιλίας/αγάπης" έχει πολλά επίπεδα. Αλλιώς φιλιώνεις με κάποιον που σου είπε μια κουβέντα, αλλιώς με κάποιον που σε ζημίωσε, με κάποιον που σε βασανίζει, όταν υποφέρεις κτλ..

 

Δεν είναι εύκολο πράμα να πεις φιλιώνω σε κάθε περίπτωση ότι και αν μου κάνουν. Για αυτό και ο Ιησούς έφτασε μέχρι τον θάνατο με βασανιστήρια και διατηρούσε αυτήν την "φιλία/αγάπη" ακόμη και σε αυτόν που τον χαστούκισε ή το σκότωσε.

 

Αυτή την ερμηνεία προσωπικά δίνω σε όλες αυτές τις Εβραϊκές ιστορίες και τον συνδυασμό τους.

 

Απλά βλέποντας την στάση αυτή ενός πιο σύχρονου (Ιησού) είναι άξιο μελέτης να δει κανείς ποια λύση πρότειναν οι πιο παλιοί όπως πχ Ορφικοί. Αυτό είναι ένα θέμα δύσκολο διότι δεν σώζονται πολλές πληροφορίες για το ποια λύση τελικά πρότειναν.

 

Παρόμοια όμως λύση "φιλίας" προτείνουν και οι του Θιβέτ.

Edited February 23, 2011 by dimulator

[dimulator]

Το δε τελευταίο όνειρο ή bardo πιστεύω στην ουσία καθορίζει τις επιλογές της νέας γέννησης. Βέβαια το λέω έτσι εντελώς αυθαίρετα. Αν διαβάσω σχετικά από βιβλία των Θιβετιανών θα σας πως τι ακριβώς πιστεύουν οι συγκεκριμένοι που αναφέρουν και την λέξη bardo.