outis

ΟΚ λάθος διατύπωση δεν είναι "βλακώδες" είναι απλά "ανόητο" (χωρίς νόημα δηλ.)

Θα έπαιρνες την άδεια. Τυπικό απομεινάρι είναι άλλων καιρών.

Οτιδήποτε μας "αφήνει" μ' ανοιχτό στόμα είναι τυπικά θαύμα - όταν είναι κάτι που δεν μπορούμε να εξηγησουμε, ένας λόγος παραπάνω. Έτσι αυτά επικράτησε να θεωρούνται τα κατ' εξοχή θαύματα. Βέβαια το ότι για κάτι δεν έχουμε εξήγηση δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξήγηση (ακόμα κι αν είναι "υπερφυσική"). (Όπως και κάθε φως που κινήται στον ουρανό είναι για εμάς Άγνωστο Ιπτάμενο Αντικείμενο (ΑΤΙΑ / UFO) αφού μας είναι άγνωστο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εξωγίηνοι. Μπορεί να είναι το αεροπλάνο της γραμμής.) Το ότι σε πολλούς ανθρώπους συμβαίνουν τέτοια πράγματα που τα θεωρούν θεωρητικά αδύνατα είναι γεγονός.

Το βρήκες! Αυτό θα πει "θαύμα"=φαινόμενο. Η λέξη αρχικά σήμαινε κάτι που σε κάνει το κοιτάς... Όσο λοιπόν θα υπάρχουν φαινόμενα που μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, θα υπάρχουν και θαύματα.

Το να μην εξαρτάς την ευτυχία σου από τους άλλους είναι σοφό. Το να νομίζεις ότι θα τι βρεις μόνος/μόνη σου είναι βλακώδες.

Από καθαρά αντικειμενική άποψη *πάντοτε* λέμε τη μισή αλήθεια, αφού πάντοτε απομονώνουμε ένα κομμάτι της Αλήθειας. Η όλη αλήθεια είναι η συνολική εικόνα και ως γνωστό από ένα τοπίο που ζωγραφίζει κάποιος δεν μπορεί παρά να λείπει ο ζωγράφος. Μπορεί βέβαια το να λέμε τη "μισή αλήθεια" σ' ένα θέμα να το κάνουμε με την πρόθεση να παραπλανήσουμε - τότε το ζήτημα πάει στην πρόθεση κι όχι το ποσοστό αλήθειας (που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι 100% ακόμα κι αν το θέλουμε).Τα λευκά ψέματα (white lies) από την άλλη δεν έχουν σχέση με τη μισή αλήθεια αλλά είναι "καλοπροαίρετα" ψέματα, και πάλι τη λευκότητα την καθορίζει το "ήθος" της πρόθεσης. Όμως ακόμα και τα λευκά ψέματα είναι ψέματα (άσχετο το ποσοστό αλήθειας που περιέχουν) οπότε πιστεύω ότι γενικά η πρόθεση δεν μετρά. Κι αν δεν μετρά σ' αυτά, δεν μετρά και στη "μισή αλήθεια". Έτσι από τη μια η "μισή αλήθεια" είναι εκ των πραγμάτων "αναγκαστική" - και είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί - ενώ από την άλλη τα "κακά τα ψέματα", άσπρα, μαύρα ή εμπριμέ. (Παράδειγμα: Τώρα γράφω τη γνώμη μου, ειλικρινά. Άρα επιχειρώ να παρουσιάσω την αλήθεια της γνώμης μου χωρίς να έχω πρόθεση για "μισή αλήθεια". Όμως είναι αδύνατον πρακτικά να περιγράψω στο 100% (ούτε στο 50%) το γιατί έχω αυτή τη γνώμη. Έτσι και με την καλύτερη πρόθεση δεν λέω όλη την αλήθεια αφού η αιτιολόγηση είναι μέρος της.)

Ποια κριτήρια θα έπρεπε να βάλουμε για να βεβαιωθούμε ότι ισχύει ή ότι δεν.

Καλός ο συλλογισμός αλλά... όχι. Πάντοτε υπάρχουν άνθρωποι στην ηλικία των 18-25, δεν συμβαίνει όμως πάντα να πάρουν μέρος ή να δράσουν έτσι ώστε να σημαδέψουν την εποχή τους. Άρα δεν είναι θέμα εφηβείας ή μεταεφηβείας.Όταν όμως συμβαίνει, χτυπά η ανά 18 (χοντρικά). Σκεφτείτε. Το 1973 είχαμε στην Ελλάδα τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. 18 χρόνια μετά, 1991 και πάλι αναταραχή στην παιδεία με καταλήψεις (και 1 νεκρό). Με αυτή τη λογική που βρίσκω αξιοσημείωτη, τουλάχιστον, θα έπρεπε να περιμένουμε "γεγονότα" αντίστοιχα το 2004 (1986+18) σε διεθνές επίπεδο. Κάτι έγινε πάλι με τη νεολαία: Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, αντιπολεμικό κίνημα (ισχυρότερο από πριν) κτλ και το 2009 στην Ελλάδα. Ίδωμεν...

Πριν από πολλά, πολλά χρόνια - πάνω από 20 - υπήρχε ένας συγραφέας που ήταν γνωστός σε όλους όσους "ψαχνόταν". Ο Ρομπέρ Σαρρού (Robert Charroux). Δεν ξέρω αν ακούγεται σήμερα το όνομα. Έφερνε κάπως σε Νταίνιγκεν (άλλωστε άνηκε στην ίδια γενιά) Είχε γράψει κάποια βιβλία που δεν νομίζω να είναι πολύ γνωστά σήμερα αλλά μάλλον κυκλοφορούν ακόμα. Τα πιο γνωστά: «Η άγνωστη ιστορία των ανθρώπων (πριν 100.000 χρόνια), «Ξεχασμένοι Κόσμοι», «Παράλληλοι Κόσμοι». Μέσα σ? αυτά παρουσίαζε διάφορα «μυστήρια» αλλά και πρότεινε κάποιες ιδέες και ερμηνείες. Ανάμεσά τους ήταν κάποια πολύ παράξενα πράγματα σχετικά με την κληρονομικότητα που άγγιζαν μερικές φορές και τον «αιρετικό» (για την επιστήμη σήμερα) χώρο της «Επίκτητης Κληρονομικότητας» βάση κάποιας «Μνήμης της Ύλης». Ένα από αυτά τα παράξενα που βάσιζε στην ? γονιδιακή, αλλά όχι μόνο - κληρονομικότητα γενικότερα ήταν ο «κανόνας των 18χρονων κύκλων». Έλεγε ότι τα παιδιά κληρονομούν και τις συμπεριφορές των γονιών τους έτσι ώστε κάθε 18 ? 25 χρόνια μετά από κάποια συνταρακτικά γεγονότα στα οποία «πρωτοστάτησε» μια γενιά θα πρέπει να περιμένουμε κάποια ανάλογη σειρά γεγονότων από τα παιδιά τους (που θα γίνονται πλέον ενήλικα). Έτσι παίρνοντας αφορμή από τα γεγονότα του Παρισινού Μάη του ?68 και από όλο το φοιτητικό-νεανικό κίνημα στα τέλη της δεκαετίας του 1960 (κυρίως σε Γαλλία, Αμερική και Αγγλία) «προέβλεπε» ήδη από το 1980-82 ότι κάπου 18 χρόνια μετά το ?68 θα υπήρχε ανάλογη «επανάσταση» της νεολαίας, γύρω στο 1986, από τα παιδιά εκείνων. Όταν το είδα το σημείωσα και δεν το ξέχασα. Όταν έφτασε το 1986 πραγματικά σημειώθηκαν φοιτητικές και νεανικές ταραχές σε Γαλλία, Αμερική και Βρετανία αν και ήταν πολύ πιο ήπιες από τα γεγονότα του ?68. Καταλήψεις χώρων και πανεπιστημίων, συγκρούσεις με αστυνομία και τέτοια. Του έδωσα λοιπόν μισό πόντο και άφησα το θέμα, χωρίς πάλι να το ξεχάσω... Οπότε και έρχομαι στο θέμα, καθώς τις τελευταίες μέρες όλοι έλεγαν το τι θα μπορούσε να κάνει αυτή η εθνική ομάδα μπάσκετ, 18 χρόνια μετά από ΕΚΕΙΝΗ! Το «18» άρχισε να μου σφυρίζει και θυμήθηκα τον Σαρρού και τη 18ετεία του. Τώρα που και ΑΥΤΗ έκανε ότι και ΕΚΕΙΝΗ? δεν μπορώ να μην σκέφτομαι? «Βρε μπας και (τ)?»

Οι ενδείξεις είναι τα γεγονότα που "δείχνουν" προς τέτοιες ερμηνείες, όχι όμως πάντα, ούτε είναι επαρκείς ως αποδείξεις. Η σκέψη πάντως μου γεννήθηκε με τον συσχετισμό του "πεταρίσματος" της πεταλούδας στην Κίνα (που λέει και η γνωστή υπόθεση). Αν ένα απλό πετάρισμα μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα κάπου αλλού μακριά, πόσο περισσότερο οι πράξεις μας. Βέβαια απ' όσο ξέρω πρόκειται για υπόθεση που δεν έχει αποδειχθεί θεωρείται όμως να ισχύει σε χώρους όπως η πρόβλεψη καιρού. Το άλμα πάλι προς μια "νοήμονα" ανταπόκριση του περιβάλλοντος νομίζω ότι μπορεί να στοιχειοθετηθεί λογικά, χωρίς αυτό να είναι απόδειξη και χωρίς να περάσουμε σε καθαρά "μεταφυσικές" ιδέες.

Η "ταύτιση" για την οποία μιλά είναι ιστορικό αλλά και καθημερινό γεγονός. Μπορεί να είναι ενοχλητικό κτλ. αλλά το αναφέρει ως γεγονός και αυτό είναι ορθό.Αλλά και τα ιστορικά στοιχεία είναι γενικά ορθά. Οπότε στην ερμηνεία είναι η διαφορά δεν πρόκειται για "ανακρίβειες" αλλά για διαφορετική θεώρηση των γεγονότων.

Λοιπόν είχε πει ο Επίκουρος (ο? φιλόσοφος, όχι ο «καθηγητής της βυζαντινολογίας») το εξής για το θέμα της αγάπης (φιλίας, όπως τη λέγανε πιο συχνά οι αρχαίοι), το οποίο θεωρώ ότι ισχύει και μάλιστα για κάθε τι που συνιστά την «αρετή» (π.χ. αλτρουισμός κ.α.): «Πάσα φιλία δι? εαυτήν αιρετή? αρχήν δε είληφεν από της ωφελείας» (Επίκουρου, Γνωμολόγιο, 23). Δηλαδή στην καθομιλουμένη: «Την αγάπη πρέπει να την επιλέγουμε γι? αυτήν την ίδια, η αρχή της όμως ξεκινά από την ωφέλεια».Έτσι, πράγματι υπάρχει «αγάπη χωρίς αντάλλαγμα». Η «ωφέλεια» όμως από την αγάπη (το αντάλλαγμα) είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με την προέλευση της έννοιας της αγάπης ώστε το «αντάλλαγμα» να *μην* μπορούμε να το αποφύγουμε, το θέλουμε, δε το θέλουμε. Α??.. τώρα αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι, έτσι διατυπωμένο.Αυτό που έχω να πω - έχοντας συναντήσει πολύ κόσμο «σχετικό» με την αναζήτηση (να μην πω μόνο την «τέχνη»), είναι το εξής: Όλοι μεγαλώνουμε ? στην ηλικία. Βλέποντας λοιπόν όχι μόνο το «τώρα», ή την «αρχή» της όλης υπόθεσης, αλλά και το «τέλος» διαπίστωσα τα εξής: Όταν μεγαλώνουν οι «άνθρωποι της αναζήτησης» γίνετε φανερό ότι οι «καταλήξεις» τους μπορούν να μπουν σε ορισμένες κατηγορίες: 1) Αυτοί που τα παράτησαν ? συνήθως κάπου λίγο πριν τα 40 ή λίγο μετά. 2) Αυτοί που συνέχισαν. Σε αυτούς, τώρα, που συνέχισαν και που μας αφορούν διαπιστώνει κανείς τις εξής εξελίξεις: Α) Κάποιοι «σάλταραν». Κολλάνε σε μια «αγαπημένη» θεωρία τους, όπου μένουν «απολιθωμένοι». Την «ψωνίζουν» δηλαδή και περνούν τα χρόνια τους (μετά τα 50 συνήθως) ως «ιδιόρυθμοι», «ψώνια», στην καλύτερη περίπτωση, ή ως παλαβοί (πραγματικά). Β) Κάποιοι διατηρούν τη «νεανικότητά» τους, παραμένουν ισορροπημένοι και αυτό γίνεται φανερό σε όλα στη ζωή τους. Τώρα, κοιτάζοντας ποιο προσεκτικά στις ζωές τους είδα κάποιες κοινές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν σε κάθε κατηγορία: Στην κατηγορία Α, τα «ψώνια», έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους μόνους, χωρίς σύντροφο ή παιδιά ή κάποια οικογένεια και ένα ιστορικό ασταθών σχέσεων και διαλυμένων οικογενειών που δεν συνήλθαν. Στην κατηγορία Β των «ισορροπημένων» η μεγαλύτερη πλειοψηφία (που, δυστυχώς, είναι θλιβερά μικρή στο σύνολο) εμφανίζεται με σύντροφο σταθερό, παιδιά και εγγόνια. Φαίνεται τελικά (σε μένα, από την εμπειρία) ότι η προσωπική συναισθηματική σταθερότητα όταν «ψάχνεσαι» είναι «προαπαιτούμενη» συνθήκη (εκ των πραγμάτων) για? καλά στερνά? Θεωρώ λοιπόν γι? αυτό ότι αν κανείς ? που ασχολείται με την «τέχνη» έστω, αλλά και με όλο το «πακέτο» της αναζήτησης, ή να επιδιώξει συναισθηματική σταθερότητα στην προσωπική ζωή (σταθερό σύντροφο κατά κύριο λόγο) ή να τα παρατήσει «έγκαιρα» αν δεν θέλει να τον θυμούνται ως «ανέκδοτο» ή με λύπηση. Τώρα το αν όλα αυτά συνεπάγονται το να έχει «αγαπήσει πραγματικά», πιστεύω πως ναι, με το «πραγματικά» να έχει κυρίως την έννοια του «έμπρακτα» και από την πλευρά του πρώτα (όχι απαραίτητα με την εξιδανικευμένη ? και θεωρητική ? έννοια του ατελείωτου πάθους, αν και φυσικά το πάθος δεν βλάπτει και σίγουρα πρέπει να υπάρχει όσο κι αν το τρώει ο χρόνος, αλλιώς...). [σημ. Κατά τη γνώμη μου, πραγματικό συμπέρασμα για την πορεία κάποιου ανθρώπου μπορούμε να βγάλουμε μόνο όταν «κλείνει» το κεφάλαιο της ζωής, διαφορετικά το συμπέρασμά μας είναι προσωρινό αφού οι καταστάσεις μπορούν να αλλάξουν για να κάνουν τα πράγματα λιγότερο «αξιοζήλευτα» ή και περισσότερο].

... Μπορεί άραγε μια βόμβα που χτυπάει αθώους στο Ιράκ να προξενήσει τυφώνα στην Αμερική; Πόσο «συνδέονται» οι πράξεις μας με τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο; http://en.wikipedia.org/wiki/Butterfly_effect

Για τον ορισμο θα συμφωνισω και εγω με τον johnny_boy.Οσο για το αν αξιζει να ασχολιθει καποιος για μενα τουλαχιστον βρεθηκα να "βαδιζω το μονοπατι" μεσα απο την προσπαθεια μου για αυτοβελτιωση. Μονο επικυνδινο θα μου φαινοταν να βαδιζει καποιος το μονοπατι και να μην τον ενδιαφερει η αυτοβελτιωση του. Γι' αυτό λέω να δούμε πως το ορίζουμε και πιο πολύ, γιατί;.Το θέμα είναι ότι για το "αυτοβελτίωση" - όπως διαφημίζεται - βλέπει κανείς διαφορετικές "ερμηνείες" ανάλογα με την προέλευση. Αυτοβελτίωση είναι το "να γίνεις καλύτερος/η μόνος/η σου". Αφήνω το "μόνος/η" για την ώρα (το "αυτό-". Τι πάει να πει γίνομαι καλύτερος; Για τον μέσο άνθρωπο (αρχικά, Αμερικάνο, αλλά και πολλούς πλέον Έλληνες) που σε περιοδικά "αναζήτησης"-"μεταφυσικής" βλέπει διαφημίσεις με "υποσχέσεις" βελτίωσης σημαίνει: 1) να γίνει πιο υγιής ("καλύτερη υγεία, μακροζωία"), 2) να γίνει "επιτυχημένος επαγγελματικά" (άρα "περισσότερα λεφτά), 3) να κάνει περισσότερους φίλους (άρα "ευκαιρίες σχέσεων") το *απόλυτο* τρίπτυχο που "πουλάει" στο κοινό, και που συνοψίζεται με το "αίμα, στέμμα, σπέρμα"... Είναι αυτό; Ή είναι κάτι πιο «υψηλό». Αν πιστεύουμε ότι δεν είναι καλό είναι να διερευνήσουμε και να μάθουμε το «γιατί». Διαφορετικά, αν το πιστεύουμε «διαισθητικά» μπορεί να έρθει μια ώρα που θα αναζητήσουμε «το λόγο» κι αν δεν έχουμε θα μπούμε κι εμείς στη σειρά?

Χαμογέλα! αφού δεν θυμάσαι καλά το όνομα θα πει ότι ήσουν πολύ μικρή και άρα νεότερη απ' όσο φοβάσαι! (και απ' όσους το θυμούνται όπως ο ΤΚ και εγώ... )

Η Ανάγκη.Λένε (μπορεί να είναι πρώιμος αστικός μύθος) ότι όταν κάποιος "πρώην" ανθρωποφάγος που "εκπολιτίστηκε" έμαθε για τους πολέμους στην Ευρώπη με τους χιλιάδες νεκρούς (το 19ο αιώνα αυτά, καιρός Ναπολέοντα) ρώτησε: "Μα γιατί τους σκοτώνετε αφού δεν τους τρώτε;" δείχνοντας προς τον βασικό διαχωρισμό που ζητάς: την Αναγκαιότητα. Στην ουσία υπάρχει η πρωταρχική διάκριση καλού-καλού που είναι απόλυτη όσο είναι μόνη της: ζωή-θάνατος, ωφέλεια-βλάβη, οικοδομή-καταστροφή. Αυτό είναι "μόνη" η "Αλήθεια" που θα λέγαμε. Έπειτα η κίνηση της ζωής βγάζει από την "Αλήθεια" τοπικές πραγματικότητες (εκ του "πράγμα"=πράξη) δημιουργόντας "ανάγκες" που ικανοποιούνται με πράξεις/δράση και τότε τα πράγματα γίνονται σχετικά.

Φυσικά ο εγωϊσμός έχει να κάνει με ένα "αυτό-κάτι" αλλιώς θα ήταν "αλτρουιστικός" εγωισμός... Πάντως ο εγωισμός είναι "φυσικό" φαινόμενο ενώ ο "αλτρουισμός είναι "κοινωνικό". ΥΓ. 1 - Τι είναι όμως η "αυτοβελτίωση"; - Άλλο θέμα, βέβαια!

Λάθος... αλλά απ' ότι φαίνεται τελικά *ξέρεις* τι είναι ΖΕΝ! ΥΓ. ΥΓ. 2 Στα Ελληνικά η λέξη "άγιος" σημαίνει απλά "ξεχωριστός" ή "το ξεχώρισμα για κάποιο σκοπό" (δεν έχει να κάνει με την "ηθική", άλλο η χρήση της λέξης σήμερα). Έτσι ο "αγιοσύνη" είναι η επιδίωξη να ξεχωρίσεις κάτι (τον εαυτό π.χ.) για για κάποιο συγκεκριμένο (συνήθως "ευσεβή") σκοπό.

Χμμμ... θα μπορούσες μήπως να σημειώσεις σε ποια σημεία διαφωνείς και γιατί; Το άρθρο καταπιάνεται με το θέμα "ιστορικά". Περιέχει λανθασμένες ιστορικές πληροφορίες; Ή καταλήγει σε λάθος συμπεράσματα, κατά τη γνώμη σου;

Λίγο αργά για να το δείτε (αφού το έπαιξε χθές) και τα περισσότερα video club ανοίγουν αύριο... αλλά και θα το ξαναπαίξει και μπορεί να βρεθεί σε DVD/κασέτα... ...ο λόγος; Για την ταινία Chocolat ( http://en.wikipedia.org/wiki/Chocolat_(movie) ) η οποία αποτελεί πραγματική "διατριβή" στη Μαγεία. Τα λέει όλα (ΟΚ, όχι όλα πολλά όμως), "αποκαλύπτει" μυστικά και μηχανισμούς - σε όσους μπορούν να τα "δουν" πίσω από το έργο φυσικά (δεν τα λέει, τι μυστικά θα ήταν;) ξεμπροστιάζει τον "υποκριτικό χριστιανισμό" (μόνο τον "υποκριτικό" όμως) και γενικά είναι ταινία που αξίζει κανείς να δει έπειτα να την ξαναδεί "με άλλο μάτι" (δεν "πιάνονται" όλα με την πρώτη). Α... και ναι, για όσους δεν το ξέρουν, το Ελληνικό σήριαλ "Το καφέ της χαράς" είναι βγαλμένο καρμπόν (αλλά χαλασμένο) από το Chocolat. Επι το "ελληνικότερον" και χωρίς τη μεταφυσική και τα στοιχεία "Μαγείας" (αλλά πολλά "νεοελληνισμού")...

Αυτά τα "labels" είναι το λιγότερο και βλάπτουν λιγότερο. Τι θα έλεγες για το "κοροΐδευε τον εαυτό σου και τους άλλους"¨, "μη βλέπεις που καπνίζω εσύ να μην..." (ναι καλά), "πάτα τους άλλους εκεί που τους πονά αλλά όταν σε πατάνε να κλαίγεσαι 'γιατί εμένα θε μου;'", "πήγαινε με την αδελφή του γείτονα, αλλά αν πάει εκείνος με την δική σου σφάχ'τον" κτλ. κτλ.

Η "Σοφία" με τη μορφή "σοφίη" εμφανίζεται για πρώτη φορά στον Όμηρο (Ιλιάδα Ο 412) με την έννοια της "τέχνης" που έχει επωφελές αποτέλεσμα - το να κάνεις κάτι, και επιπλέον να το κάνεις καλά, να μπορείς να τελειώνεις τη δουλειά που άρχισες, καλά. Στον Ησίοδο πάλι με την έννοια της γνώσης κάθε τέχνης, δηλαδή το να ξέρεις πότε να κάνεις κάτι και να το κάνεις καλά, ταυτιζόταν δηλαδή με την σημερινή έννοια της «Σύνεσης» που αφορά την πράξη. Ίσως προέρχεται από τη λέξη "σάω" = κοσκινίζω (πιθανώς ο ήχος "Σσσσσ" αντικατοπτρίζει τον ήχο του κόσκινου" και ετυμολογικά συνδέεται με τις λέξεις "Σωτήρ", "Σωτηρία" (μέσα από τη σύνδεση "σάω" και "σώω" (=σώσω=διατηρώ κάτι υγιές/ολόκληρο), έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Σοφία είναι η τέχνη (η γνώση/ικανότητα) της πληρότητας (είτε με την έννοια της επιδίωξης της πληρότητας, είτε της διατήρησης). Πρακτικά η λέξη "Σοφία" περιέκλειε την έννοια της "κάθε γνώσης (επιστήμης) και τέχνης". Στην αρχή η "Σοφία" στους ανθρώπους θεωρούνταν πρωταρχικά εμπειρική. Δηλαδή σοφότερος ήταν (και στατιστικά άλλωστε) οι πιο έμπειρος και (λογικά) ο ποιο ηλικιωμένος. Αυτή ήταν η σοφία του Νέστωρα. Παράλληλα έγινε φανερό ότι μερικοί άνθρωποι ήταν σοφότεροι από τους άλλους λόγω εξυπνάδας. Αυτή ήταν η «σοφία» του Οδυσσέα. Πέρα από αυτά υπήρχε και η σοφία του? αποτελέσματος: Αν κάποιος κατάφερνε με τις ικανότητές του να αποκτήσει πλούτη, εκ των πραγμάτων θεωρούνταν «σοφός» με την έννοια του «επιτυχημένος». Υπήρχε και η «Σοφία» από μάθηση (μαθητεία κοντά σε κάποιον σοφό), όπως τον Κένταυρο Χείρωνα. Συμπλήρωμα: Αυτές ήταν οι αρχικές μορφές της Σοφίας οι οποίες ήταν στατικές. Δηλαδή ή ήσουν σοφός/σοφή ή δεν ήσουν. Πριν γίνεις δεν ήσουν κι όταν γινόσουν, αυτό ήταν!. Αρκετοί από τους «7 σοφούς» (που αν μαζέψει κανείς τα ονόματά τους είναι 13-14) άνηκαν σ? αυτό το είδος «Σοφίας». Αυτή η «Σοφία» άλλαξε με την έννοια της «Φιλοσοφίας», η οποία είναι κινητική. Όπου κάποιος/κάποια, γίνεται «κυνηγός» της Σοφίας (την επιδιώκει, την αναζητά όπου μπορεί και έλκεται από αυτή («Φιλο-σοφία»=«έλξη» προς την Σοφία). Ο φιλόσοφος δεν *είναι* Σοφός, θέλει να γίνει και ποτέ δεν θεωρεί «έφτασε» πια στην απόλυτη Σοφία, δεν αρνείται όμως την «σχετική» (να είναι δηλαδή κάθε μέρα έστω και λίγο «σοφότερος/η» από τις προηγούμενες μέρες. Πάντα βλέπει περιθώρια «βελτίωσης». Δεν χρειάζεται να είναι ηλικιωμένος, ή με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, ή «επιτυχημένος» (κοινωνικά, πλούσιος δηλ.), ούτε απαραίτητα να έχει «μαθητεύσει» κοντά σε κάποια «κορυφή» Σοφίας (αν και αυτό δεν βλέπτει!). Αρκεί να θέλει να γίνεται όλο και πιο πλήρης.

Ξέρεις, έχει δίκιο, δεν θα μπορούσε αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από το ότι η ιδέα που έχει η καθηγήτρια για τον Θεό (που βέβαια δεν είναι δική της, είναι "παράδοξο" που κυκλοφορεί χρόνια αυτό που είπε) δεν είναι η ίδια που έχει ο Θεός για τον εαυτό του (όπως τον παρουσιάζουν τα κείμενα που λένε ότι μιλούν για λογαρισμό του)! Ο Θεός υπάρχουν πράγματα που δεν "μπορεί" να κάνει όχι γιατί δεν "δύναται" (ως παντοδύναμος π.χ.) αλλά γιατί είναι αντίθετα με τη φύση του και την "τάξη" του Κόσμου. Αυτό διακρίνεται στην ανθρώπινη αντίληψη για το θείο από όχι μόνο στα βιβλικά κείμενα αλλά και στον Όμηρο ακόμα, όπου ο Δίας παρουσιάζεται να μπορεί (ως δυνατότητα) μεν να εναντιωθεί στα ορίσματα της Μοίρας αλλά να μην το κάνει (ούτε για να σώσει τον γιό του Σαρπηδόνα αλλά και άλλες περιπτώσεις, όπως όταν δεν σώζει τον Έκτορα κτλ.). Τα "παράδοξα" είναι ένα είδος "σοφισμάτων" που έχουν μια "λογική" του τύπου "ο αστυνομικός είναι μπουζούκι" αλλά δεν ισχύουν. Παράδειγμα τα "παράδοξα" του Ζήνωνα: όσο κι αν είναι "λογικά", όσο κι αν τρέχει ο Αχιλλέας, το βέλος θα τον φτάσει. Άρα δεν ισχύει, υπάρχει κενό στη λογική του παράδοξου του Ζήνωνα, όσο και στο παράδοξο της καθηγήτριας...

Ο ρατσισμός στη βάση του έχει να κάνει με την έννοια της "φυλής" ? βέβαια, γι? αυτό και το όνομα: «φυλετισμός» στα Ελληνικά. Στην ουσία πρόκειται για την αντίληψη ότι υπάρχει "φυλετικός διαχωρισμός" ανάμεσα στους ανθρώπους τέτοιος ώστε οι διαφορές στα φυλετικά χαρακτηριστικά να δίνουν ενδείξεις, μέχρι και να καθορίζουν, την συμπεριφορά. Έτσι για να δώσουμε απάντηση στο αν είναι κάποτε δικαιολογημένος πρέπει να δούμε αν τέτοιος διαχωρισμός υπάρχει - κι αν υπάρχει τι ρόλο παίζει, κι αν αποτελεί επαρκή "δικαιολογία" ώστε να κρίνουμε τους ανθρώπους, όχι από τις πράξεις τους, αλλά από τα εξωτερικά τους γνωρίσματα (βασιμένοι στην εκ των προτέρων υπόθεση ότι τα εξωτερικά τους γνωρίσματα μπορούν να μας δώσουν ενδείξεις και για τη συμπεριφορά τους). Μια πρόχειρη απάντηση εδώ είναι ότι τέτοιος διαχωρισμός πράγματι υπάρχει *παραδοσιακά*. Αυτό το βλέπουμε σε λαϊκές αντιλήψεις (π.χ. "το μήλο πέφτει κάτω απ' τη μηλιά", αλλά και στην εμπειρική παρατήρηση ότι στο ζωϊκό και φυτικό βασίλειο οι διαφορετικές "ράτσες" παίζουν πράγματι ρόλο στη συμπεριφορά ή το αποτέλεσμα. Όσοι ξέρουν από ζώα μας λένε ότι τα σκυλιά "ράτσας" εκπαιδεύονται καλύτερα*, ότι τα άλογα που δεν είναι ράτσας δεν είναι κατάληλα για αγώνες, ότι υπάρχουν ζώα που κάνουν πιο πολύ γάλα ή αυγά ανάλογα με τη ράτσα τους κτλ. κτλ. Όμοια και οι αγρότες ξέρουν ότι υπάρχουν "ποικιλίες" πιο παραγωγικές από άλλες κτλ. επίσης. Έτσι έρχεται η ερώτηση: "Αν στη φύση, στα ζώα και στα φυτά, τα εξωτερικά γνωρίσματα μιας ράτσας αποτελούν ενδείξεις για (αλλά δεν καθορίζουν) τη συμπεριφορά της, γιατί όχι και στους ανθρώπους;" Η απάντηση σ' αυτήν την ερώτηση, που δεν είναι καινούργια, είναι ότι αυτό θα μπορούσε να ισχύει και για τους ανθρώπους. Σίγουρα ίσχυε, έτσι εμφανίστηκε και διατηρήθηκε ο ρατσισμός από την αρχαιότητα. Σήμερα άραγε, ισχύει; Εδώ η πρόχειρη απάντηση είναι ότι δεν ισχύει όπως ίσχυε στα παλαιότερα χρόνια. Κι αυτό οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να το βλέπουν, γι? αυτό και ο «φυλετισμός» φθίνει στις μέρες μας. Είναι γεγονός ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Όμοια είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν σε ένα κλειστό κοινωνικό περιβάλλον έχουν την τάση να αναπαράγουν τις συμπεριφορές που γνωρίζουν σ? αυτό ? αφού δεν ξέρουν κι άλλες. Όταν όμως το κοινωνικό περιβάλλον είναι «ανοιχτό» - όπως στις μέρες μας, τουλάχιστον στον χώρο που κινούμαστε εμείς εδώ, τότε αυτό παύει να ισχύει και ο «φυλετισμός» όπως τον όριζε η ανθρωπότητα παλιά. Με αυτή την έννοια οι Αλβανοί που μεγάλωσαν στην αεροστεγώς κλειστή Αλβανία μεταξύ 1950-1990 θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν μια «φυλετική» διάκριση (και την δικαιολόγησαν οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους). Στο θέμα της «παιδείας» τους όμως, και όχι «γονιδιακά», επειδή είναι Αλβανοί, γιατί Αλβανοί, «Αρβανίτες», είναι και πολλοί Έλληνες και διάκριση γι? αυτούς δεν υπήρχε. Όταν λοιπόν συντρέχει το φαινόμενο του «απομονωτισμού» θα μπορούσαμε με κάποια υπερβολή να πούμε ότι δικαιολογείται κάποια φυλετική διάκριση με την έννοια του «κοντά στο νου κι γνώση»: Αν ξέρεις ότι μεγάλωσε σε ζούγκλα μην περιμένεις να πιάνει όπως εσύ τα μαχαιροπήρουνα? Αυτό όμως δεν τον κάνει «υπάνθρωπο» ή γενετικά «κατώτερο». Έτσι η παλιά παραδοσιακή αντίληψη δεν ισχύει σήμερα εφόσον δεν ισχύουν και οι συνθήκες οι οποίες τη διαμόρφωσαν. [Σημ. έχω δει υιοθετημένο από νεογέννητο «αλβανάκι» που μεγαλώνει σε σπίτι πολυτελείας, και που ποτέ δεν το έμαθε και ούτε και θα. Δεν θα μπορούσε κανένας να πει ότι δεν είναι Ελληνόπουλο, ούτε από την εμφάνιση, ούτε από τη συμπεριφορά (η οποία είναι και ολίγον ?υψηλής κοινωνίας?!). Αν το ίδιο παιδί είχε μεγαλώσει στην φυσική του οικογένεια και θα ήταν και θα έμοιαζε με το γνωστό στερεότυπο?]

Να, σου πω, να σε αντιρωτήσω μάλλον. Εσένα θα σου άρεζε να σε άφηναν ήσυχη; Εμένα όχι, και χαίρομαι που δεν με άφησαν ήσυχο - όσο για τον "Αλέξη", απευθύνεται στο "αφεντικό" (για τον οποίο ήξερε πολύ καλά ο Ζορμπάς ότι "τ' αφεντικό" δεν έχει τίποτα καλύτερο να δείξει σε κανέναν - ούτε στον εαυτό του).