musa

Παρακαλώ. :)/> Είναι επειδή νιώθω κι εγώ ακριβώς το ίδιο.

Η άποψη του κόσμου σοκάρει, επειδή συνήθως έχουμε -λογικές- απαιτήσεις από τους ανθρώπους που τελικά αποδεικνύονται αβάσιμες... Είναι λογικό από έναν νέο και προβληματισμένο άνθρωπο να αναμένει ότι η κοινή γνώμη θα υποστηρίζει και θα κατανοεί τη νεολαία, ότι θα καταδικάζει την αναξιοκρατία και την αδικία, ότι θα οργίζεται με τους πραγματικά υπεύθυνους, ότι θα αντιστέκεται στην καταπάτηση δικαιωμάτων και ούτω καθεξής... Αυτό τουλάχιστον επιτάσσει η... ''λογική και ευαισθησία''. Οι μάζες όμως αποδεδειγμένα εύκολα ξεχνούν, εύκολα παραπλανώνται, και ακόμη πιο εύκολα (κατά)δικάζουν.

Αχ Νεφέλη, πριν από μια βδομάδα τα έδωσα τα ατομικά δικαιώματα, πάλι μπροστά μου τα βλέπω! :cheerful_h4h:/> (και θα τα βλέπω για πολύ με όλα αυτά που γίνονται) Το ΄''τι είναι ελευθερία'' δεν είναι το ίδιο με το ''τι είναι να αισθάνεσαι πραγματικά ελεύθερος''. Δε μπορείς να εξισώσεις τις δύο έννοιες, γιατί η πρώτη είναι κοινωνική και η δεύτερη ατομική. Η ελευθερία δηλαδή για τον καθένα, έχει διαφορετικό περιεχόμενο από την ελευθερία στα πλαίσια μιας κοινωνίας. Γιατί ο καθένας την προσωπική του ελευθερία την ορίζει με βάση τις δικές του προδιαγραφές, οι οποίες είναι λίγο πολύ αόριστες έννοιες (π.χ. ελευθερία είναι να μπορώ να πράξω αυτά που με κάνουν ευτυχισμένο, ελευθερία είναι να μην έχω καμία υποχρέωση ή περιορισμό, ελευθερία είναι να μπορώ να πάω οπουδήποτε οποιαδήποτε στιγμή χωρίς κανείς να με ρωτήσει γιατί κ.ο.κ). Όπως καταλαβαίνεις, όλα αυτά είναι πολύ γενικά... Τι θα πει ''αυτό που με κάνει ευτυχισμένο'' και πώς καθορίζεται για τον καθένα; Κάποιος μπορεί να νιώθει ευτυχής σφάζοντας κόσμο. Τι θα πει ''να μην έχω υποχρέωση''; Κάποιος μπορεί να έχει την αξίωση να τον τρέφουν οι υπόλοιποι μια ζωή χωρίς να κάνει τίποτα. Όλα αυτά ελευθερία είναι, με βάση τα ''θέλω'' του καθενός. Γι' αυτό και το να ορίσουμε την ελευθερία σε ατομικό επίπεδο δεν οδηγεί πουθενά. Πρώτα λοιπόν την ορίζουμε σε συλλογικό, και μέσα από αυτό έκαστος επιδιώκει να απολαύσει την ατομική του ελευθερία στα πλαίσια που θέτει η συλλογική ελευθερία. Η ελευθερία συνεπώς σε κοινωνικό πλαίσιο, σημαίνει: α) την ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητας, β) την ελευθερία να συμμετέχει κάποιος στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας (να εργάζεται -ή και όχι-, να ανοίγει επιχείριση, να αγοράζει σπίτι κτλ), γ) την ελευθερία της πληροφόρησης, δ) την προσωπική ασφάλεια (το πιο ειρωνικό απ' όλα, γιατί δύσκολα εφαρμόζεται στην πράξη), ε) την ελευθερία γνώμης και τέλος, στ) την ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης (σε απλά ελληνικά, το να πηγαίνω όπου θέλω μέσα στη χώρα μου και να μπαινοβγάινω χωρίς να δίνω αναφορά γιατί και πώς). Όοοολα αυτά τώρα, υπόκεινται σε περιορισμούς, για τον πολύ απλό λόγο ότι σε μια κοινωνία η ελευθερία του ενός συγκρούεται με την ελευθερία του άλλου. Οι περιορισμοί λοιπόν αυτοί είναι τα δικαιώματα των άλλων, οι νόμοι, τα ήθη και τα συμπαρομαρτούντα. Το πρόβλημα συνεπώς είναι όταν οι περιορισμοί αυτοί εφαρμόζονται για τους πολλούς και δεν εφαρμόζονται επιλεκτικά για κάποιους, είναι θέμα λοιπόν ισονομίας και δικαιοσύνης και όχι ελευθερίας -η οποία προκαθορίζεται και προσδιορίζεται-, είναι θέμα εφαρμογής και όχι ορισμού. (Στη βάση δηλαδή του προβλήματος με καλύπτει απόλυτα η Δανάη). Από 'κει και πέρα, το τι σημαίνει ελευθερία ατομικά είναι κάτι που θα το βρει καθένας μόνος του, αυτό που έχει σημασία στην κοινωνική ζωή είναι να συμβιώνει αρμονικά το σύνολο, ακόμη κι αν κάποιοι δεν αισθάνονται πραγματικά ελεύθεροι με τους τιθέμενους περιορισμούς. Το ζητούμενο είναι να ζούμε σε μια χώρα δίκαιη, η οποία με βάση τις ευρύτερες προδιαγραφές των σύγχρονων κοινωνιών και το πολιτιστικό επίπεδο της εποχής, να είναι σε θέση να παρέχει το καλύτερο δυνατό στους πολίτες της. (Reckless μια παρένθεση: Το Σύνταγμα της χώρας -πέρα από μικροπράγματα- είναι από τα προοδευτικότερα στην Ευρώπη και η κατοχύρωση δικαιωμάτων που παρέχει είναι ευρύτατη (εξάλλου η ΕΣΔΑ ισχύει και στην Ελλάδα). Τώρα το ότι δεν το ανοίγουν πού και πού στον ελεύθερο χρόνο τους ή απλά το γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι είναι άλλο θέμα, πάει στη δικαιοσύνη και ισονομία που προαναφέραμε... :wink:/> )

Μπορείς να το εξηγήσεις λίγο παραπάνω γιατί δεν κατάλαβα τίποτα; :cheerful_h4h:/> Προσωπικά δε θεωρώ το ίδιο έναν ομοφυλόφιλο με ένα άτομο που θέλει να υποβληθεί -ή έχει υποβληθεί- σε αλλαγή φύλου. Ο πρώτος δεν έχει καμία διαφορά από έναν ετεροφυλόφιλο, πέρα από το γεγονός ότι ερωτεύεται άτομα του ίδιου φύλου. Αυτό δεν οφείλεται ούτε σε διαστροφή ούτε σε οποιοδήποτε ''λάθος'' (ούτε φυσικά και σε επιλογή, όπως πολύ συχνά λέγεται). Απλά το άτομο ερωτεύεται με αυτόν τον τρόπο. Επιπλέον, ένας ομοφυλόφιλος δεν αισθάνεται ''άβολα'' με το φύλο του, δε νιώθει δηλαδή ότι θα έπρεπε να είχε γεννηθεί γυναίκα (αν υποθέσουμε ότι μιλάμε για ομοφυλόφιλο άντρα), νιώθει ότι είναι άντρας -και θέλει να είναι άντρας. Απλώς δεν ερωτεύεται γυναίκες. Τώρα για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, δεν το γνωρίζω επακριβώς (επιστημονικά μιλώντας). Διάβασα πάντως πρόσφατα ότι η επιστήμη είναι πολύ κοντά στο να αποδείξει -επιτέλους :cheerful_h4h:/> - ότι πρόκειται για χαρακτηριστικό με το οποίο κάποιος γεννιέται (και να καταρριφθούν συνεπώς όλες οι ''θεωρίες'' περί ''λάθους της φύσης'' και ''διαστροφής'' κτλ). Αλλά για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι πού το είδα, ίσως με μια αναζήτηση το ξαναπετύχω. ^_^/> Οι τρανσέξουαλ από την άλλη, είναι άτομα που συνειδητοποίησαν ότι το φύλο με το οποίο γεννήθηκαν δεν τους ταιριάζει/ δεν το θέλουν/ νιώθουν πιο φυσικό για εκείνους το άλλο φύλο. Αυτό για τη ζωή και την επιθυμία δε μπορώ να το απαντήσω, γιατί όπως προανέφερα δεν το 'πιασα, οπότε περιμένω διευκρινίσεις. :thanks:/>

Για 5 λεπτάκια το άνοιξα να δω τι είναι, και έχει περάσει μισή ώρα.

Είχα την ίδια επιθυμία πριν από μερικούς μήνες... Δεν ξέρω για βιβλίο,αλλά δες εδώ: http://cavafis.compupress.gr/index3.htm