martina

μ'όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις ...εκτός και αν έχεις την τύχη να είσαι ανεπίδεκτος μαθήσεως.. Διαφωνώ με την έννοια του δασκάλου ως αυθεντία και επικροτώ τον πλουραλισμό στην γνώση.

κάποιες φορές πρέπει να πάθουμε γιά να μάθουμε..

Νομίζω ότι δεν είναι ακριβώς Νίτσε...(ΟΚ μπορεί να επηρεάστηκε)... Από Ψαλμούς του Δαυίδ είναι: Άβυσσος άβυσσον αιώνια προσκαλεί "Αυτός που παλεύει με τέρατα, θα πρέπει να κοιτάξει να μην γίνει ο ίδιος τέρας. Κι όταν κοιτάξεις την άβυσσο, πρόσεξε να μην κοιτάξει κι αυτή μέσα σου" Νίτσε, τάδε έφη Ζαρατούστρα(?)

το συγκεκριμένο ποίημα εμένα μου μιλάει διαφορετικά Θίγει το θέμα της ελεύθερης βούλησης, και μόνο όταν έχουμε συνείδηση έχουμε ελευθερία βούλησης. Δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση στο επίπεδο των αντανακλαστικών και των ενστίκτων. απο την άλλη χρειάζεται να δρούμε και να παίρνουμε αποφάσεις και η αμφιβολία είναι η απαρχή της σοφίας. Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος θα μπορούσε ακόμα να είναι όλα αυτά που μας οδηγούν στην βαθύτερη γνώση του εγώ, μιά κοπιαστική πορεία προς την ψυχική και πνευματική ωριμότητα, όπου προυπόθεση της είναι μιά πραγματικά προσωπική δύναμη.

Αυτό ίσχυε σε μιά εποχή όπου οι "λαικοί" δεν είχαν πρόσβαση στη γνώση...και ως γνωστό η γνώση είναι δύναμη Ας μην παραβλέπουμε το γεγονός οτι οι μεγάλοι αμφισβητίες ήταν άνθρωποι όχι μόνο μορφωμένοι αλλά και με ευκατάστατο background.. Ποίμνιο είναι μόνο όσοι θέλουν να αφήσουν τους άλλους να κάνουν για χάρη τους το dirty work...

Ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές μιλά μόνο και μόνο για να καλύψει τα κενά- από αμηχανία.. Δεν έχει άκομα συνειδητοποιήσει την αξία της σιωπής.. Η φύση αντίθετα όταν μιλά είναι σύντομη και περιεκτική.. Υ.Γ. Αναρωτιέμαι Seirios κάτω από ποιές συνθήκες σκέφτηκες αυτό που είπες.... Μου θύμισες τον παππού μου - πέθανε κοντά 100 χρονών- ήταν ο πιό λιγομίλητος άνθρωπος που έχω συναντήσει κι όμως με την ζωή του μπορούσες να γράψεις βιβλίο..

..μην ορκίζεσαι..συμβαίνει πολλάκις και το αντίθετο...δηλ να επιμένουν οι εκπρόσωποι του άλλου φύλου λίγο το ξέρω αλλά με προκαλείς

μπεεεε.!!!

..στο όνομα του Χριστού έχουν γίνει πολλά πολύ χειρότερα..

συγνώμη αλλά γιατί είναι αυτονόητη η απάντηση? Εγώ πχ το θεωρώ επάγγελμα όπως και ένα σωρό άλλα επαγγέλματα που τείνουμε να τα χαρακτηρίζουμε ως λειτούργημα. Ενα λίγο χοντρό παράδειγμα, αν μείνεις στο δρόμο με το αυτοκίνητο πχ και έχεις άγρια μεσάνυχτα κάποιος που έχει την γνώση δεν θάπρεπε να βοηθήσει? Εκείνη την στιγμή το επάγγελμά του μετατρέπεται ως λειτούργημα. Υπό κανονικές συνθήκες το επάγγελμα είναι επάγγελμα αλλά κάτω απο ιδιάζουσες γίνεται λειτούργημα γιατί οφείλεται στην καλή προαίρεση του γνώστη αν θα προσφέρει τις γνώσεις του Ενας άπορος κατηγορούμενος αντιμετωπίζει τον δικηγόρο του ως σωτήρα - ο έχων τα μέσα τον αντιμετωπίζει ως επαγγελματία. Εάν εθεωρείτο αυτονόητη η ιατρική ως λειτούργημα ποιός ο λόγος να μπεί κάποιος στην διαδικάσια του όρκου? Αν λοιπόν δούμε το ιερατείο ως μία ακόμα τάξη επαγγελματιών τότε λύνονται πολλές απορίες..

...χιουμορίστας..

Η θρησκεία- όπως και τα περισσότερα πράγματα ή μη- καλύπτουν ανάγκες. Ετσι απλά. Σύμφωνα με αυτόν τον τόσο απλό κανόνα γεννιούνται , διαμορφώνονται και πεθαίνουν οι ιδέες..ή και ανασύρονται.. Ο άρχοντας καλύπτει την ανάγκη του για εξουσία Ο καταπιεσμένος την ανάγκη οτι θα βρεθεί κάποιος να τον ελευθερώσει Ο φοβισμένος την ανάγκη να υποταχτεί Ο απελπισμένος την ανάγκη να πιστέψει Ο καταδικασμένος οτι κάποια στιγμή θα δικαιωθεί Ο εγκληματίας την ανάγκη να συγχωρεθεί Ο παρίας την ανάγκη να ενσωματωθεί Ο στρατιώτης την ανάγκη να σωθεί Ο φιλόσοφος την ανάγκη να εξηγήσει Ο φιλελεύθερος την ανάγκη να προχωρήσει ( αυτός είναι επικίνδυνος - προσοχή!) Το ερώτημα είναι εγώ τι καλύπτω..?

Θα συμφωνήσω, άλλο η ανθρώπινη μορφή και άλλο το ανθρώπινο περιεχόμενο... ποιό προηγείται ποιού?..

Initiate4 κατανοώ το νόημα των όσων λες... Αν δεν έχεις ανάγκη να ονομάσεις τον Θεό σου , μην το κάνεις - πορέψου με τις αρχές που ανέφερες και "λάτρεψε" αυτά που σε κάνουν να αισθάνεσαι ευφορία και αισιοδοξία. Φτιάξε την δική σου "θρησκεία" και μέσα απο την καθημερινή σου στάση άσε και τους άλλους να πάρουν κάτι απο την δική σου εσωτερική γαλήνη... έχουμε ανάγκη απο ανθρώπους που δεν έχουν τον φόβο ως κίνητρο πίστης ή χαλιναγώγησης από τον κάθε τυχάρπαστο.. Μπες στην ουσία (αυτό νομίζω πως σε ενδιαφέρει) και άσε τους τύπους για όσους κινούνται στην επιφάνεια, οι καταδύσεις χρειάζονται βαθιές ανάσες.. Είμαστε συνοδοιπόροι..

ΑΝΕΜΕΛΟΣ-ΠΑΙΧΝΙΔΙΑΡΗΣ-ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ Σας αρέσει να ζείτε ελεύθερα κι αυθόρμητα. Και προσπαθείτε να απολαμβάνετε την ζωή στο μέγιστο, σύμφωνα με το ρητό: «Ζούμε μόνο μία φορά». Είστε πολύ περίεργος και ανοιχτός σε ο,τιδήποτε νέο. Αναπτύσσεστε κι ευδοκιμείτε στην αλλαγή. Τίποτε δεν είναι χειρότερο από το να αισθάνεστε δεσμευμένος και καθηλωμένος. Βιώνετε το περιβάλλον σας ως ευμετάβλητο και πολύπλευρο και πάντοτε έτοιμο για μία ευχάριστη έκπληξη. ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΣ-ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ-ΑΥΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΟΣ Η ευαισθησία σας, εκφράζει αυτό το οποίο είναι μίας ανώτερης ποιότητας και διάρκειας. Συνεπώς, σας αρέσει να περιτριγυρίζεστε με λίγους «πολύτιμους λίθους» τους οποίους ανακαλύπτετε εκεί όπου αγνοούνται από άλλους. Έτσι, η κουλτούρα (η πνευματική καλλιέργεια) παίζει έναν εξαιρετικό ρόλο στην ζωή σας. Έχετε βρει το δικό σας προσωπικό στυλ, το οποίο είναι κομψό και αποκλειστικό, ελεύθερο από τις ιδιοτροπίες της μόδας. Το ιδανικό σας, επάνω στο οποίο έχετε βασίσει την ζωή σας, είναι η πνευματικά καλλιεργημένη χαρά κι απόλαυση. Εκτιμάτε κι αναζητάτε ένα κάποιο επίπεδο πνευματικής καλλιέργειας από αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους συνδέεστε και συνεργάζεστε. Αποδέχομαι τα παραπάνω ως ακριβή αν και βρίσκομαι σε συμφωνία και με τα υπόλοιπα εκτός απο ένα..

Η δολοφονία ως πιθανό ενδεχόμενο γεννιέται μαζί με τον άνθρωπο, η επιορκία είναι εφεύρημα . Και τα δύο κατατάχτηκαν στην κατηγορία των «εγκλημάτων» απο την στιγμή που ο άνθρωπος αποφάσισε οτι βλάπτουν την συνοχή της κοινωνίας. Μέχρι τότε ούτε λόγος. Δείτε τι γίνεται σε καιρό πολέμου- μόλις πρόσφατα με την συνθήκη της Γενεύης(?) ποινικοποιήθηκαν τα εγκλήματα πολέμου και συντάχτηκαν κανόνες που καθορίζουν τις συνθήκες κράτησης των αιχμαλώτων (τις δε περισσότερες φορές αποτελούν νεκρό γράμμα). Θα ήθελα να σημειώσω οτι ο Νόμος σήμερα τιμωρεί τη δολοφονία (και αυτό αφού εξετάσει τα κίνητρα,τον τρόπο κλπ) αλλά όχι την επιορκία- αντίθετα τιμωρεί την ψευδορκία . Μιλάμε για επίορκους δικαστές , αστυνόμους,υπουργούς κλπ οι οποίοι δεν διώκονται ποινικά για την επιορκία αυτή καθ αυτή αλλά για το αντικείμενο της επιορκίας τους πχ δωροδοκία. Η επιορκία δεν θεωρείται ποινικό αδίκημα αντίθετα θεωρείται η ψευδορκία (ενώπιον δικαστηρίου) γιατί αναφέρεται σε κάτι συγκεκριμένο. Και τα δύο ?γιατί σε αυτά αναφέρομαστε- πρέπει να τα δούμε μέσα στα στενά πλαίσια της κάθε εποχής. Προσωπικά τοποθετούμενη πάντα θεωρώ οτι η δολοφονία πρέπει να είναι το έσχατο μέσο επίλυσης μιάς «διαφοράς»και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να αποφευχθεί αν χειριστούμε με λογική και σύνεση τις καταστάσεις- δεν μιλάω για ακραίες καταστάσεις, εκεί uπεισέρχονται άλλοι παράγοντες και ένστικτα όπου λιγότερο κατευθύνονται από την λογική και περισσότερο από τον φόβο. Σχετικά με το θέμα της τιμωρίας στο οποίο αναφέρεται ο Εμπεδοκλής και αφορά την μετενσάρκωση δεν θα ασχοληθώ - είναι πολύ έξω απο αυτά που πιστεύω...Θεωρώ οτι ένας ορθά σκεπτόμενος άνθρωπος είναι πρώτα υπόλογος απέναντι στην συνείδηση του και ότι σημαίνει αυτό.. Τώρα επειδή η συνείδηση του καθενός είναι κάτι εντελώς προσωπικό , ανεξέλεγκτο και ρευστό μιά κοινωνία σαφώς δεν μπορεί να πορευτεί βασιζόμενη στην καλή θέληση του καθενός μας. Ο Εμπεδοκλής επισείει την τιμωρία της αιώνιας καταδίκης-μετενσάρκωσης κινούμενος στο πνεύμα της εποχής του ενώ εμείς σήμερα-ως πιό εξειδικευμένοι- ξεχωρίζουμε την τιμωρία σε αυτήν που μας ορίζει ο Νόμος και σε αυτήν που μας επιβάλλει η συνείδησή μας, η πρώτη είναι ελεγχόμενη η δεύτερη όχι. Από την πρώτη υπάρχει πιθανότητα να ξεφύγουμε , από την δεύτερη λίγο δύσκολα... Οσο για τον όρκο αποτελεί μιά "ιερή" δέσμευση σε μιά ύψιστη αξία είτε αυτό λέγεται τιμή είτε θεός, γι αυτό τον λόγο και μόνο θα πρέπει να χρησιμοποιείται με σύνεση και με πλήρη συνείδηση της πράξης

Χμ... Δε διαφωνώ με τη θέση σου, αλλά, ξέρεις, από τεχνικής πλευράς, το σώμα παύει να είναι δικό σου, από τη στιγμή που εσύ δεν υπάρχεις πια... ..ισως γι αυτό ο άνθρωπος εφηύρε τις ...διαθήκες και τις ..τελευταίες επιθυμίες...

Οι γιορτές -κάθε είδους -μ'αφήνουν παγερά αδιάφορη.. Προσωπικά θεωρώ οτι κάθε μέρα είναι ευκαιρία για μιά "γιορτή" και τα κάθε είδους δώρα προτιμώ να τα δίνω σε άσχετο χρόνο έτσι λαμβάνω και εγώ ως αντίδωρο την έκπληξη στο πρόσωπο του εκάστοτε φίλου..

Sorry που βγαίνω εκτός θέματος αλλά έχω απορία: Nameste νόμιζα οτι σημαίνει "Προσκυνώ το θεό που κατοικεί μέσα σου" διόρθωσέ με αν κάνω λάθος.... Και μιας και απ' ότι βλέπω είσαι άνθρωπος που δίνει σημασία και ξέρει τη διαφορά στην ουσία των λέξεων (κρίνω από αυτά που έχεις γράψει, εδώ αλλά κ σε άλλο φόρουμ) πιτεύω καταλαβαίνεις πόσο αλλάζει το νόημα της φράσης. Προσωπικά νομίζω οτι εδώ η λέξη "προσκυνώ" δεν χρησιμοποιείται με την στενή έννοια της υποταγής αλλά με την ευρύτερη έννοια της "αναγνώρισης" και αποδοχής της άλλης άποψης. Αυτές οι δύο λέξεις ακόμα και αν αντικαταστήσουν η μία με την άλλη συναντιούνται νοηματικά. Η λέξη προσκυνώ χρησιμοποιείται χάριν υπερβολής θέλοντας να δηλώσει την αναγνώριση της αξίας κάποιου προσώπου ή ιδέας αλλά όχι απαραίτητα και την τυφλή υποταγή.

προσωπικά δεν βρίσκω λόγο να διαφωνήσω με τις παραπάνω ρήσεις...(το ποιόν του εμπνευστή είναι δευτερεύον) ..τι κι αν έχουν ξαναειπωθεί? άλλωστε..είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας...( που λέει και ο ποιητής)

Μπορούμε να αποσυνδέσουμε τον δημιουργό απο το έργο του? Οταν κοιτάμε ένα έργο τέχνης αυτό που ενδιαφέρει είναι η εντύπωση και το συναίσθημα κατ επέκταση που προκαλεί..δεν διαφωνώ με τον el Morya αλλά δεν είναι φυσικό να δούμε κατά πόσο ο δημιουργός υποστηρίζει το έργο του στην καθημερινότητά του? Η ιδέα ως ιδέα είναι αυτόνομη άσχετα με το ποιός την διατύπωσε άλλωστε έχω την πεποίθηση οτι πότε δεν υιοθετούμε κάτι που δεν υπάρχει ήδη μέσα μας.. Μπορούμε να απορρίψουμε τον εμπνευστή για χ λόγους , την ιδέα όμως όταν αυτή είναι σωστή μπορούμε?

Εκτός πρώτης είναι περιττό... Εκ δευτέρας είναι αναπόφευκτο, στην εποχή της εξειδίκευσης είναι επόμενο ο κάθε ερευνητής να προσπαθεί να τελειοποιήσει το αντικείμενο της ερευνάς του άλλωστε η αδηφάγα αγορά ζητά συνεχώς νέα προιόντα για να προωθήσει.. προσωπική άποψη : απο ένα άψυχο δεν ζητώ να με καταλάβει, αυτό είναι δουλειά των έμψυχων....

Νομίζω πως αυτό που προσπαθεί να πεί ο Δημόκριτος είναι :αν θα κάνεις το σωστό (έστω και αν αυτό είναι ενάντια στα προσωπικά σου συμφέροντα) όταν έχεις την δυνατότητα να κάνεις το άδικο ...(χωρίς τον φόβο της τιμωρίας δηλαδή) Φυσικά και εκεί φαίνεται αν οι αρχές μας έχουν όντως έρεισμα.. Καταργήστε τον Νόμο και τότε θα δούμε πού πραγματικά στηρίζεται ο πολιτισμός μας..!!

Ευτυχώς ζούμε σε έναν κόσμο με περισσότερες απο 3 κατηγoρίες ανθρώπων αν και μάλλον αναφέρεσαι στις συγκεκριμένες 3 βλέποντας απο μιά πλευρά καθαρά οικονομίστικη- κάπως έτσι σκεπτόμενοι παράγουν κάποιοι τα προιόντα- το λεγόμενο marketing. Εγω θα μπορούσα να μείωσω τις κατηγορίες σε 2 : υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πράγματα και άνθρωποι που πληρώνονται για αυτά . ( και αυτό οικονομίστικο είναι αλλά αφήνει περιθώρια για .. όνειρα , «για το έτσι μ?αρέσει».... Sucore μπορείς να ξοδέψεις μιά ολόκληρη ζωή ψάχνοντας ανάμεσα σε σενάρια συνομωσίας αλλά σε τι θα σε βοηθήσει αυτό ?.. όσο για την φαγούρα , δεν μπορείς να ξύνεσαι ταυτόχρονα....? Ακόμα και στα βιβλία που αναφέρεστε πάντα υπάρχει κάποιος που θα αποφασίσει να αντιταχτεί σε αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι συνομωσίας και ολοκληρωτισμού...και για μένα αυτή είναι η βασική ιδέα του κάθε βιβλίου..όχι να περιγράψει τόσο μιά μελλοντική κοινωνικοπολιτική κατάσταση όσο να δείξει οτι ο άνθρωπος πάντα θα αντιστέκεται σε τέτοιου είδους πολιτικές... Οσο για τις τέχνες ? βοηθούν αυτούς που τις εξασκούν( και δεν αναφέρομαι μόνο στις κλασικές τέχνες ) να συγκεντρώνονται και να εκτονώνονται- ακόμα και οι κατ επάγγελμα καλλιτέχνες ..ζωγραφίζουν(π.χ.) στα κρυφά για τον εαυτό τους.. Οι τέχνη δεν πρέπει να κρύβει αλλά να αποκαλύπτει ..κατάφερε να το πετύχει μόλις πρόσφατα .. Ουδέν σχόλιο- συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω.

το δίκιο και το άδικο μπορεί να είναι υποκειμενικά ίσως επειδή αναφερόμαστε στο άγραφο ηθικό δίκαιο. Η Δικαιοσύνη όμως (μπορείτε να σχολιάσετε ποικιλοτρόπως τον θεσμό ) έρχεται να "διορθώσει" κάπως την παραπάνω ασάφεια μετατρέποντας το υποκειμενικό σε αντικειμενικό .... ( σημ: τώρα το αν το καταφέρνει είναι ένα καλό ερώτημα ...)