Atma Posted February 4, 2006 Report Share Posted February 4, 2006 Namaste! Mε αφορμή ένα θάνατο πριν λίγες μέρες, ήρθαν πάλι και φώλιασαν οι ίδιες σκέψεις και φόβοι της ψχς... Σε μια προσπάθεια να ανασυντάξω τη σκέψη μου( κ έχωντας ,ειλικρινά ,ξεπεράσει το φόβο του δικού μου χαμού χρόνια τώρα,αλλά με το φόβο ακόμη της απώλειας των δικών μου ανθρώπων...)άνοιξα ένα βιβλίο που έτυχε να το δώ άλλες δυό φορές -παλιότερα-πριν φτάσω να το ανοίξω τυχαία...χθές! "Ο φόβος του θανάτου"...-η επικεφαλίδα του κεφαλαίου-..γραμμένο από έναν μαθητή του Σάτυα Σαϊ Μπάμπα... και μου έκανε εντύπωση μια ιστορία που ίσως και να έχετε ξανακούσει κάπως διαφορετικά... ----->Ένας πατέρας μ'έξι γιούς έδωσε τα ονόματα διαφόρων Θεών(εκφάνσεων του ενός Θεού δλδ...) πιστεύωντας πως στην περίπτωση θανάτου του κάποιος θα ήταν κοντά του για να Τον φωνάξει...(να προσφωνήσει δλδ τ'όνομα του Θεού ως τελευταία του λέξη...). Όταν κάποτε έφτασε η στιγμή του χαμού του...συγκεντρώθηκαν όλα τα παιδιά του τριγύρω του... Και καθώς τους κοίταξε έναν-έναν διαπίστωσε πως ήταν όλοι εκεί !τότε φώναξε:¨Μα τι κάνετε όλοι μαζεμένοι εδώ και δεν έμεινε κανένας σας στο μαγαζί;".... Όλη του η ζωή ήταν το μαγαζί του Είναι δυσκολο να επικρατήσει κάτι άλλο εκτός από τις (όποια)συνήθεια εκείνη την ώρα..//τ'όνομα του θεού οφείλεις να το έχεις κάνει "συνείδηση",για να είναι το πιο απλό πράγμα που θα φωνάξεις / για να σε ακούσει όταν περνάς το κατώφλι του θανάτου.. ΟΜ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
martina Posted February 5, 2006 Report Share Posted February 5, 2006 Θυμάμαι πρίν- απο χρόνια -έναν πίνακα που είχα δεί στην Πινακοθήκη Αβέρωφ στο Μέτσοβο- αυτό που με εντυπωσίασε δεν ήταν τόσο η δεξιοτεχνία του καλλιτέχνη όσο το θέμα του εν λόγω πίνακα. Απεικόνιζε έναν γέροντα κλινήρη στα τελευταία του και ο τίτλος του πίνακα ήταν " Ο άθεος "( ή κάτι σχετικό) Αυτός ο γέροντας σε όλη του την ζωή δήλωνε άθεος αλλά μόλις ηρθε η ώρα για το πέρασμά του στον θάνατο ανακάλεσε και δήλωσε -έντρομος- την πίστη του έστω και την τελευταία στιγμή...(το δήλωνε μάλιστα γραπτά) ...Γιατί? Είναι τόσο έντονος ο φόβος του θανάτου (=άγνωστο-οριστικό και αμετάκλητο) ώστε να ισοπεδώνει κάθε "πιστεύω" που άνθισε και εμπεδώθηκε όταν ακόμα ο θάνατος φάνταζε μακρινός ( εκ του ασφαλούς δηλαδή) ή τελικά μόνο προ του θανάτου αντιλαμβανόμαστε ή αποδεικνύονται πλήρως αυτά τα "πιστεύω"? Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που βάδισαν ατάραχοι στον θάνατο προκειμένου να υποστηρίξουν τα "πιστεύω" τους ( περισσότερο ιδεολογικά και λιγότερα μεταφυσικά) Ισως μόνο τότε να μας αποκαλύπτεται αν επρόκειτο για αληθινές αξίες ή δήθεν.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SeaHawk Posted February 5, 2006 Report Share Posted February 5, 2006 Είναι τόσο έντονος ο φόβος του θανάτου (=άγνωστο-οριστικό και αμετάκλητο) ώστε να ισοπεδώνει κάθε "πιστεύω" που άνθισε και εμπεδώθηκε όταν ακόμα ο θάνατος φάνταζε απολυτα σωστο! ο φοβος το θανατου δεν νομιζω οτι παυει να υπαρχει ποτε.. παντα υπαρχει και λειτουργει ενδομυχα.. αλλωστε ο φοβος για το θανατο η το ενστικτο της επιβιωσης εχει και αυτο μια μεγαλη χρησημοτητα στην ζωη τωρα το πως αποφασιζεις να σταθεις απεναντι του ειναι αλλη υποθεση.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Saginie Posted February 5, 2006 Report Share Posted February 5, 2006 Διαβάζω το βιβλίο του Ραμόν Σαμπέδρο, ο οποίος ήταν τετραπληγικός απ'τα 25 του και ο οποίος έγραψε ο ίδιος το βιβλίο του. ο άνθρωπος αυτός πολεμούσε για να κάνει ευθανασία νόμιμα! Το αποκαλούσε "δικαίωμα στο θάνατο". Είχε απορρίψει όλους τους φόβους του περί θανάτου και πλέον τον ατένιζε σα μια καινούργια ζωή! Θεωρεί ότι ο λαός ποδηγετήται από τους τυχόν ηγέτες μόνο και μόνο από το φόβο του για το θάνατο... Βέβαια, η περίπτωσή του είναι μία διαφορετική περίπτωση.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αρχάγγελος Posted February 14, 2006 Report Share Posted February 14, 2006 Έγω θα δώσω ένα παράδειγμα από τη φύση. Όλοι πιστεύουν ότι ο θάνατος ενός πευκοδάσους είναι η φωτιά. Λίγοι όμως ξέρουν ότι την φωτιά την προκαλεί το ίδιο το δάσος (όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με οικολογία, δασολογία ή γεωπονία) Σκεφτείτε λοιπόν τα εξής για να καταλάβετε τι λέω. Τα πεύκα ρίχνουν πευκοβελόνες και δημιουργούν το υπόστρωμα για να επεκταθεί η φωτιά, παράγουν ρετσίνι το οποίο είναι εύφλεκτο και όταν αναφλέγονται, τα σπόρια από τα κουκουνάρια εκτινάσσονται σε μεγάλες αποστάσεις διασπείρωντας την φωτιά, χωρίς όμως να καταστρέφονται τα ίδια. Το μόνο που απομένει....είναι κάποιος να ανάψει το φυτίλι. Και γιατί αυτή η τάση αυτοκαταστροφής??? Μα για την αναγέννηση και ανάπτυξη του δάσους φυσικά. Τι άλλο??? Ύστερα από τη φωτιά, τα υπόλοιπα ανταγωνιστικά φυτά έχουν καταστραφεί, όπως και οι σπόροι τους. Έχουν παραμείνει μόνο τα σπόρια από τα πεύκα. Ύστερα από την φωτιά, ως γνωστόν, απομένουν μόνο στάχτες. Άλατα, δηλαδή, που αποτελούν θρεπτικά συστατικά για τα νέα "πευκάκια". Οι σπόροι του πεύκου λοιπόν βρίσκονται σε ιδανικό υπόστρωμα για την ανάπτυξή τους, χωρίς άλλα ανταγωνιστικά φυτά, και χωρίς την παρουσία ζώων. Μέχρι να ξεκινήσει η ανάπτυξη άλλων φυτών (ανταγωνιστική) αυτά είναι ήδη αρκετά μεγάλα για να επιβιώσουν και να ξανασχηματίζουν το δάσος. Κάτι δηλαδή παρόμοιο με τον Φοίνικα, που αναγεννάται από τις στάχτες του. Αυτό που θέλω λοιπόν να πω, είναι ότι ο δικός μου θάνατος είναι ένα γεγονός ασήμαντο. Είμαι μέρος της Φύσης και όπως όλα τα πλάσματα, γεννιέμαι και πεθαίνω, για να συνεχιστεί ο κύκλος της Ζωής. Το μόνο για το οποίο πρέπει να ανησυχώ είναι για την εξέλιξη και Αθανασία της Ψυχής μου. Αν στο χρονικό διάστημα που είχα στη διάθεσή μου κατάφερα να την εξελίξω, τότε θα παραμείνει ζωντανή. Αν την δηλητηρίασα λόγω της υπερβολικής μου "λατρείας" στην ύλη, τότε θεωρώ επέρχετε ο Θάνατος της Ψυχής. Νομίζω έτσι είναι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.