Αναβάλλοντας τη ζωή

[Τράγου Κέρατο]

Παίρνω αφορμή από αυτήν την τόσο εύστοχη παρατήρηση του Σείριου.

 

... η διαπίστωση τέτοιου τύπου απώλειας αναμνήσεων, υποδηλώνει σοβαρό ...πρόβλημα! Καί δυστυχώς, ούτε φαρμακοποιός, ούτε γιατρός, μπορούν νά βοηθήσουν.

 

...Μιά ζωή σπαταλιέται, σπρώχνοντας τόν χρόνο από τήν μιά μέρα στήν άλλη!

 

Γενικά, εκπαιδευόμαστε από μικρά να αναβάλλουμε τη ζωή μας.

 

Από το σχολείο κιόλας, μισούμε τις Δευτέρες και κάνουμε υπομονή να έρθουν τα Σαββατοκύριακα. Μας λένε να αναβάλλουμε το παιχνίδι και περιμένουμε τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα.

 

Σε ακόμα μεγαλύτερες περιόδους, "κάνουμε υπομονή" το χειμώνα και περιμένουμε να έρθει το καλοκαίρι, για να πάμε τις διακοπές μας.

 

Αλλά και στην κλίμακα ολόκληρη της ζωής μας.

 

Ως μαθητές: "τώρα πρέπει να διαβάσεις για να περάσεις στο πανεπιστήμιο. Όταν θα είσαι φοιτητής, θα έχεις καιρό για αυτά".

Ως φοιτητές: "Μην αφήνεις πίσω τη σχολή. Τελείωσέ την και θα μπορείς να κάνεις αυτά που θέλεις."

Ως τελειόφοιτοι/απόφοιτοι: "Ψάξε να βρεις μια δουλειά, να έχεις λεφτά να μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις."

Ως εργαζόμενοι: "Τώρα πρέπει να κοιτάξεις την οικογένειά σου, δεν έχεις καιρό για τέτοια."

 

Υποθέτω πως οι συνταξιούχοι δεν ακούνε τίποτα, όχι γιατί δεν έχουν υποχρεώσεις, αλλά γιατί δεν υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος να τους τις υπενθυμίσει. Ειδάλλως, είμαι σίγουρος, θα έπρεπε κι εκείνοι να περιμένουν για κάποιο λόγο.

 

Τι γίνεται ρε παιδιά; Αναρωτιέμαι: Γιατί αυτά που "πρέπει" είναι από το στήσιμό τους τόσο αντίθετα με αυτά που θέλουμε; Στην τελική, πρέπει να ζήσουμε κιόλας, το ξέρετε; Γιατί δεν το διεκδικούμε το δικαίωμά μας αυτό;

[evi]

Μάλλον γιατί όπως είπες κι εσύ, έτσι μαθαίνουμε από μικροί. Κι όσο μεγαλώνουμε και πληθαίνουν οι δραστηριότητες, οι ευθύνες, και οι προσδοκίες, η κατάσταση επιδεινώνεται

Για σκεφτείτε αλήθεια, πόσες είναι εκείνες οι στιγμές μέσα στην κάθε μέρα που αντιλαμβανόμαστε το τώρα;

Το ΤΩΡΑ αυτό που συμβαίνει εκείνη τη δεδομένη στιγμή.

Αν δεν το έχει συνειδητοποιήσει κανείς, μπορεί αυτές οι στιγμές να είναι και ανύπαρκτες. Οι περισσότερες στιγμές>λεπτά>ώρες>ημέρες>χρόνια>η ζωή μας όλη, αναλώνονται στο τι θα κάνουμε μετά, αύριο, σ' ένα χρόνο, όταν βγω στη σύνταξη κτλ.

Όποιος δεν τό'χει σκεφτεί ας το κάνει, θα διαπιστώσει ότι διαρκώς σκέφτεται κάτι που θα γίνει (ή κάτι που έγινε), σχεδόν ποτέ τι γίνεται ΤΩΡΑ!

 

Μάλλον απ' τον εαυτό μας πρέπει να το διεκδικήσουμε!

 

Να συνειδητοποιήσουμε ότι με το να ζούμε μέσα από εικόνες του μέλλοντος ή και του παρελθόντος, στην πραγματικότητα δεν ζούμε, κυριολεκτικά!

Χρειάζεται να φρενάρεις (και θέλει μεγάλη προσπάθεια) και να πεις δεν υπάρχει παρελθόν, δεν υπάρχει μέλλον, τώρα, τι συμβαίνει τώρα; Ν΄ακούσεις τους ήχους, να δεις τις εικόνες γύρω σου, να μυρίσεις τις μυρωδιές αυτής της δεδομένης στιγμής, όχι κάποιας άλλης που θα έρθει αργότερα. Γιατί έτσι τελικά δεν ζείς ούτε αυτή, ούτε την άλλη! :bye:

Βρίσκεσαι διαρκώς σ' ένα κένο..!

[Minerva]

Το θέμα αυτό μου θύμισε μια σκηνή από το Matrix όταν ο αφυπνισμένος πρωταγωνιστής παρατηρεί τους ανθρώπους που προχωρούν σε μια λεωφόρο σα να είναι υπνωτισμένοι. Στη συντριπτική μας πλειονότητα οι άνθρωποι των κοινωνιών του σήμερα μοιάζουμε να είμαστε σε μια κατάσταση μαζικής ύπνωσης. Η ζωή στην πόλη επιδεινώνει ακόμη περισσότερο αυτή την αίσθηση γιατί δεν υπάρχουν ερεθίσματα (μυρωδιές, χρώματα, ζώα, όμορφες εικόνες) για να σε προσκαλέσουν να τις απολαύσεις. Από το να αναπνέεις το καυσαέριο της πόλης και να βλέπεις παντού ατελείωτες ουρές καταναλωτών είναι πολύ πιο βολικό και ανακουφιστικό να ονειρεύεσαι και να σχεδιάζεις το αύριο - μικρά διαλείμματα ανάπαυλας και ποιότητας. Στην ουσία χάνεις διαρκώς το σήμερα. Θα συμφωνήσω με την evi ότι ο καθένας μας μπορεί να διεκδικήσει ποιότητα ζωής από τον ίδιο του τον εαυτό. Ζυγιάζοντας τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο και αναπροσδιορίζοντας αν χρειαστεί που επιλέγει να επενδύσει την ενέργειά του. Ωστόσο, στις μεγαλουπόλεις ειδικά είναι πολύ δυσκολότερο να ζεις ποιοτικά ακόμη κι αν συνειδητά το προσπαθείς. Κι αυτό επειδή οι πόλεις είναι από κατασκευής απρόσωπες και απάνθρωπες. Μικρά ερημητήρια όμως μπορούμε όλοι να δημιουργήσουμε στο σπίτι μας.

[Saginie]

Εχουμε παραμερίσει αισθητά τον πνευματικό μας κόσμο, αυτόν που έχει ανάγκη να τραφεί από παιχνίδι, ξεκούραση, ζωή.

Ωστόσο, η κοινωνία -την οποία εμείς ως άτομα έχουμε φτάσει ως εδώ και συνεχίζουμε να την υποστηρίζουμε όπως είναι- μας επιβάλλει (δηλαδή εμείς σε εμάς) τον τρόπο αυτό ζωής. Δηλαδή, όντως αν δεν έχεις δουλειά "λίγο" δύσκολο να επιβιώσεις. Για να καταφέρεις να βρεις αυτήν τη δουλειά πρέπει να πραγματοποιήσεις και τις σπουδές, και για να το επιτύχεις αυτό πρέπει να τελειώσεις το σχολείο (βέβαια όχι απαραίτητα, αλλά έτσι συμβαίνει). Δηλαδή, "χ%σε μέσα Πολυχρόνη..".

Για να διαφύγουμε της κατάστασης αυτής και να ζήσουμε (εννοώντας να αισθανόμαστε ότι ζούμε και ότι κάνουμε αυτό που εμείς θέλουμε) χρειάζεται η κατάρριψη της πλασματικής καταναλωτικής ευδαιμονίας. Πρέπει να στραφούμε στον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε, να τον αναπτύξουμε.

Το πνεύμα μας κάθεται παράμερα και κοιτάει τ'άστρα..Ας το πιάσουμε από το χεράκι του, ας σταματήσουμε την αμμοθύελλα πληροφοριών και κατναλωτικών αγαθών που έχει σηκωθεί γύρω του και ας το αφήσουμε ελεύθερο.

Ετσι θα ξεφύγουμε από το κίβδυλο υποκατάστατο της ζωής. Θα ζήσουμε.

Και η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ σημαντικό και δύσκολο να το καταφέρουμε.

 

*Σίγουρα θα έχετε ακούσει αν όχι γνωρίσει ανθρώπους που έχουν ένα όνειρο ζωής και το καταφέρνουν. Αν αυτό συμπεριλαμβάνει τη δουλειά και τα συναφή (που πρακτικά εμποδίζουν τη ζωή), τότε, αναρωτιέμαι, θα ζει; Είναι αυτός ο άνθρωπος που πληρεί ταυτόχρονα τους όρους της κοινωνίας και της ζωής;

[Seirios]

... στήν ζωή μας, δέν θά συμβεί αυτό πού ευχόμαστε νά συμβεί. Στήν ζωή μας, δέν θά αποφύγουμε αυτό πού απευχόμαστε νά συμβεί. Στήν ζωή μας, θά συμβεί αυτό πού ... "πρέπει" νά συμβεί!

...Γιά τόν παρατηρητή, οι εξ αιτίας μοιραίων συμπτώσεων εξελίξεις, φαντάζουν τόσο γοητευτικές όσο καί ενα αίνιγμα!

 

... όσο κι άν είναι δύσκολο νά τό αποδεχτεί η διεφθαρμένη εξ αιτίας τών "συναισθημάτων" λογική μας, η ζωή πού ζούμε δέν συνέβη ...τυχαία!

 

Αν νιώθουμε πλέον αρκετά πιεσμένοι, ίσως νά ήρθε η ώρα, νά δόσουμε χώρο στήν "Φυσική ευφυϊα" πού κατοικεί μέσα μας.

 

Μία ήρεμη ανασκόπηση, ένας σωματικός καί πνευματικός καθαρισμός πρό τού ύπνου, σύντομα θά έδινε, ... απρόσμενα, αποτελέσματα στήν ποιότητα τής ζωής μας.

 

ΥΓ: ... άν σέ ότι κάνουμε, τό κάθε συστατικό μπορεί νά προβάλλει τό προσωπικό μας ολόγραμμα, τότε αυτό πού βιώνουμε είναι μία πλήρης ζωή καί δέν θά χρειαστεί ποτέ νά τό ... ψειρίσουμε!

[Αrtzuna]

... στήν ζωή μας, δέν θά συμβεί αυτό πού ευχόμαστε νά συμβεί. Στήν ζωή μας, δέν θά αποφύγουμε αυτό πού απευχόμαστε νά συμβεί. Στήν ζωή μας, θά συμβεί αυτό πού ... "πρέπει" νά συμβεί!

...Γιά τόν παρατηρητή, οι εξ αιτίας μοιραίων συμπτώσεων εξελίξεις, φαντάζουν τόσο γοητευτικές όσο καί ενα αίνιγμα!

 

... όσο κι άν είναι δύσκολο νά τό αποδεχτεί η διεφθαρμένη εξ αιτίας τών "συναισθημάτων" λογική μας, η ζωή πού ζούμε δέν συνέβη ...τυχαία!

 

Αν νιώθουμε πλέον αρκετά πιεσμένοι, ίσως νά ήρθε η ώρα, νά δόσουμε χώρο στήν "Φυσική ευφυϊα" πού κατοικεί μέσα μας.

 

Μία ήρεμη ανασκόπηση, ένας σωματικός καί πνευματικός καθαρισμός πρό τού ύπνου, σύντομα θά έδινε, ... απρόσμενα, αποτελέσματα στήν ποιότητα τής ζωής μας.

 

ΥΓ: ... άν σέ ότι κάνουμε, τό κάθε συστατικό μπορεί νά προβάλλει τό προσωπικό μας ολόγραμμα, τότε αυτό πού βιώνουμε είναι μία πλήρης ζωή καί δέν θά χρειαστεί ποτέ νά τό ... ψειρίσουμε!

 

 

Πολυ καλη τοποθετηση,την προσυπογραφω!!