Minerva Posted September 3, 2006 Report Share Posted September 3, 2006 Το υποσυνείδητο δεν είναι καθόλου ανοργάνωτο. Απλώς ο τρόπος με τον οποίο είναι οργανωμένο δεν μπορεί να γίνει κατανοητός απο το συνειδητό. (...) Αυτό συμβαίνει δίοτι το υποσυνείδητο δρά σε πολύ περισσότερα επίπεδα απο ότι το συνειδητό και κατ'επέκταση γνωρίζει περισσότερα. Όντως, το υποσυνείδητο δρα σε περισσότερα επίπεδα... Το περιεχόμενό του όμως είναι, για το συνειδητό νου (αριστερό ημισφαίριο), ανοργάνωτο και δεν μπορεί να εκλογικευτεί. Αν λοιπόν προτείνεις να εμπιστευόμαστε περισσότερο τη διαίσθησή μας (δεξί ημισφαίριο), συμφωνώ κι επαυξάνω. Αν εννοείς να "εμπιστευόμαστε" αποκλειστικά τη διαίσθηση εις βάρος του Λόγου, διαφωνώ... Κατσε, αλλο υπο και αλλο α συνειδητο.. Δευτερον το υποσυνειδητο αν νοηματοδοθει απο εμας χαθηκαμε! πρεπει εμεις να ανοιξουμε τα ματια μας και να κοιταξουμε μεσα του. Μετα κατα τη γνωμη μου δεν υπαρχουν ορια αναμεσα στο συλλογικο και στο ατομικο ασυνειδητο, ειναι ενα και το αυτο. Γιαυτο και ειναι τοσο καθαρες οι επιρροες του στη καθημερινοτητα μας(τη γενικη). Απο εκει και μονο ειναι πολυ ευκολο να κατανοησεις ποιες "σκεπτομορφες" ειναι οι καλες και ποιες ειναι οι κακες της υποθεσης! Βρήκα ένα σύνδεσμο με όρους της ψυχολογίας του Jung (στα αγγλικά) ώστε να είμαστε σίγουροι ότι εννoούμε όλοι το ίδιο όταν χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες λέξεις. Δες εδώ το λήμμα unconscious. Υπάρχουν όρια ανάμεσα στο συλλογικό και ατομικό ασυνείδητο αλλά είναι δυσδιάκριτα. Από εκεί και πέρα οι όποιες εικόνες του σαφώς και πρέπει να νοηματοδοτηθούν από εμάς. Για παράδειγμα, το φίδι ως σύμβολο είναι μάλλον πανανθρώπινο. Το φίδι όμως για έναν χριστιανό δεν έχει το ίδιο νόημα με εκείνο που έχει για έναν πιστό αρχαιότερων θρησκειών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sucore Posted September 4, 2006 Report Share Posted September 4, 2006 Όντως, το υποσυνείδητο δρα σε περισσότερα επίπεδα... Το περιεχόμενό του όμως είναι, για το συνειδητό νου (αριστερό ημισφαίριο), ανοργάνωτο και δεν μπορεί να εκλογικευτεί. Αν λοιπόν προτείνεις να εμπιστευόμαστε περισσότερο τη διαίσθησή μας (δεξί ημισφαίριο), συμφωνώ κι επαυξάνω. Αν εννοείς να "εμπιστευόμαστε" αποκλειστικά τη διαίσθηση εις βάρος του Λόγου, διαφωνώ... To καλυτερο που μπορουμε να κανουμε ειναι να βρουμε τη χρυση τομη του συνδιασμου των δυο αυτων τροπων κατανοησης του περιβαλλοντος μας. ... Υπάρχουν όρια ανάμεσα στο συλλογικό και ατομικό ασυνείδητο αλλά είναι δυσδιάκριτα. Από εκεί και πέρα οι όποιες εικόνες του σαφώς και πρέπει να νοηματοδοτηθούν από εμάς. Για παράδειγμα, το φίδι ως σύμβολο είναι μάλλον πανανθρώπινο. Το φίδι όμως για έναν χριστιανό δεν έχει το ίδιο νόημα με εκείνο που έχει για έναν πιστό αρχαιότερων θρησκειών. Φυσικα και ειναι διαφορετικο το νοημα, αυτο γιατι ετσι εχει μαθει ο καθενας απο την κοινωνια οπου ανηκει! Εφοσων ομως δεν υπηρχαν κοινωνιες τετοιες ωστε να μας μαθαινουν οτι θελουν αυτες, πιστευω πως το νοημα θα ηταν ιδιο προς καθε ανθρωπο. Τα ορια ειναι υπαρκτα, ομως οπως λες δυσδιακριτα, δε καταλαβαινω ομως αν το λες αυτο επειδη πιστευεις πως ειναι δυσκολο να κατανοηθουν ή απλα επειδη ειναι μηδαμινα. Πρσωπικα παντως πιστευω το δευτερο. Επισης μικρη διαφορα ειχε ο ορισμος που εθεσες..Κατ εμε το ασυνειδητο ειναι η "σκια" που λεει κ εκει, δεν μπορει με τιποτα να επηρεασει την προσωπικοτητα αμεσα... Μονο η γενικη μας πορεια μπορει να δειξει καποια στοιχεια για το πως δουλευει. Ετσι μεσω της αναλυσης της καθημερινοτητας (εδω εννοω το πως εχει "εξελιχθει" {λεμε τωρα..} η ζωη μας) μας, εχουμε καποια στοιχεια για κατι το οποιο ειναι (φυσικα!) πνευματικα ανωτερο απο τους περισσοτερους απο εμας, και κατα καποιον τροπο μας οδηγει στο να συμπεριφερομαστε σαν συνολο με αυτον τον τροπο. Αυτο το κατι μπορει πολυ πετυχημενα να ορισθει ως μια υπερ-σκεπτομορφη ( η οποια πηγαζει απο την ιστορια του ασυνειδητου της ανθρωποτητας ) και κατα καποιον τροπο ελεγχει το υποσυνειδητο των ανθρωπων. Αυτος ο ελεγχος μπορει να αντιμετωπισθει πολυ ευκολα απο καποιον με τη προυποθεση πως εχει επενδυσει καποιο χρονο στο να κατανοησει τη λειτουργια της ανθρωπινης κοινωνιας! ( οχι την προφανη, αλλα την 'κρυμενη', αυτην που ελκεται απο το χρωμα του συνφεροντος...) Μετα αυτο το ατομο θα μπορεσει να κατανοησει την εικονα κ ομοιωση με καποιον αλλον τροπο! Ετσι μαθαμε, ετσι μας μαθανε... Ο ΛΟΓΟΣ ειναι το πραγματικα κρυφο και ακατανομαστο της υποθεσης.. μεσα στην Ιστορια και στις διαφορες κοινωνιες υπαρχουν παρα πολλες επεξηγησεις του φαινομενου... Αλλες ειναι κρυμενες μεσα σε Επη, αλλες κρυμενες σε υπογεια... Διαφορες ειναι προσβασιμες αλλα και παλι κρυμενες απο την Λογικη... Αν καταφερναμε να πετυχουμε τη Χρυση Τομη των τροπων αντιληψης τα παντα θα ηταν πιο καθαρα... Και σε αυτο (κατα τη γνωμη μου) πλησιαζει παρα πολυ η Σχιζοφρενια (ασχετως με τον οποιο ορισμο προερχεται απο οποιονδηποτε! ειδικα αν ξοδεψε ολη του τη ζωη στο να μελεταει ανθρωπους που γνωριζαν πως ειναι αντικειμενα μελετης!! ή μελετωντας ανθρωπους απο μια ορισμενη {σχεδον απολυτη} σκοπια). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Minerva Posted September 4, 2006 Report Share Posted September 4, 2006 To καλυτερο που μπορουμε να κανουμε ειναι να βρουμε τη χρυση τομη του συνδιασμου των δυο αυτων τροπων κατανοησης του περιβαλλοντος μας. Συμφωνώ! Φυσικα και ειναι διαφορετικο το νοημα, αυτο γιατι ετσι εχει μαθει ο καθενας απο την κοινωνια οπου ανηκει! Εφοσων ομως δεν υπηρχαν κοινωνιες τετοιες ωστε να μας μαθαινουν οτι θελουν αυτες, πιστευω πως το νοημα θα ηταν ιδιο προς καθε ανθρωπο. Μα οι κοινωνίες δεν είναι κάτι το απρόσωπο, αποτελούνται από άτομα που συνδιαμορφώνουν και συμμετέχουν ενεργά στην αλλαγή των συμβόλων τους. Ούτως ή άλλως όμως το νόημα όλων των συμβόλων δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι πανανθρώπινο, καθώς τα νοήματα που δίνουμε σε ένα συμβολο αναπτύσσονται σε συνάρτηση και με το περιβάλλον, τις κλιματικές συνθήκες. Για παράδειγμα, στην ελληνική μυθολογία ο ήλιος είναι αρσενικό σύμβολο, ενώ η σελήνη θηλυκό. Στις μυθολογίες της Βόρειας Ευρώπης, γεωγραφικό τόπο όπου το φυσικό φως είναι λίγο, ο συμβολισμός αντιστρέφεται - η σελήνη είναι αρσενική και ο ήλιος θηλυκός. Τα ορια ειναι υπαρκτα, ομως οπως λες δυσδιακριτα, δε καταλαβαινω ομως αν το λες αυτο επειδη πιστευεις πως ειναι δυσκολο να κατανοηθουν ή απλα επειδη ειναι μηδαμινα. Πρσωπικα παντως πιστευω το δευτερο. Επισης μικρη διαφορα ειχε ο ορισμος που εθεσες..Κατ εμε το ασυνειδητο ειναι η "σκια" που λεει κ εκει, δεν μπορει με τιποτα να επηρεασει την προσωπικοτητα αμεσα... Αν τα όρια ανάμεσα σε ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο είναι δυσδιάκριτα ή μηδαμινά δεν μπορώ να το απαντήσω... Νομίζω πως το ένα δεν αποκλείει το άλλο... Τέλος, η 'σκιά' μας επηρεάζει πολύ περισσότερο απ' όσο συνειδητά καταλαβαίνουμε. Αν θες είναι οι "αψυχολόγητες αντιδράσεις" μας. Ο Jung πιστεύει ότι η σκια κρύβει τεράστια μεταμορφωτική δύναμη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kouranis Posted September 5, 2006 Report Share Posted September 5, 2006 Δεν κατανοώ, λοιπόν, με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να τις αποτινάξει, να απομακρυνθεί από κάθε έννοια συλλογικής αναπαράστασης (η οποία εκτός των άλλων είναι υπό συνεχή διαμόρφωση), να συνειδητοποιήσει και να αποσυμβολίσει άπασες τις αρχετυπικές μορφές που υπάρχουν στο ασυνείδητο. Το βρίσκω αδύνατον... Ούτε εγώ γνωρίζω ακόμα, όπως είπα πριν, πως ακριβώς μπορεί να γίνει αυτό. Σαν πρώτο βήμα όμως θεωρώ πως πρέπει να τα βρούμε με τον άλλο μας μισό, κρυμμένο εαυτό. Αυτό διότι πιθανότατα οι σκεπτομορφές για τις οποίες μιλάμε έχουν ήδη πρόσβαση εκεί, άρα βρίσκονται μπροστά ένα βήμα απο εμάς. Εμείς δεν έχουμε πρόσβαση άρα είμαστε έξω απο τον "χορό". Άρα μπαίνουμε στο χορό και μετά αυτοσχεδιάζουμε τις κινήσεις μας, άλλωστε το "μετά" θα είναι μια λέξη κενή νοήματος. Όσο για το να νοηματοδοτήσουμε τα περιεχόμενα του "άλλου μισού" είναι αδύνατο. Αυτό προσπαθεί τόσα χρόνια να κάνει η ψυχολογία και δείτε που κατάντησε. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κατηγοριοποιώντας και ονοματίζοντας πράγματα ότι ταυτόχρονα τα κατανοούμε και ταυτόχρονα τα ελέγχουμε. Το λιοντάρι είτε "λιοντάρι" το πούμε είτε "χαμομήλι" θα μας καταβροχθίσει. Το τσουνάμι είτε "τσουνάμι" το πούμε είτε "μπουρμπουλήθρα" θα μας πνίξει. Οι ψυχολόγοι μας είναι στρουθοκάμηλοι που κρύβουν την χαζοχαρούμενη έκφραση τους στο DSM-IV και οι υπόλοιποι επιστήμονες στην "ειδικότητα" τους. Όσο για τους ιερείς μας... :4_1_72[1]: Τα λόγια είναι λόγια και ποτέ δεν μας παίρνουν πουθενά, η πράξη είναι αυτή που μετρά. Η μύηση-πράξη είναι σοκ. "Anathema of Zos" - Αταβιστική Αναζωπύρωσις (Atavistic Resurgence)... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Minerva Posted September 6, 2006 Report Share Posted September 6, 2006 ...πιθανότατα οι σκεπτομορφές για τις οποίες μιλάμε έχουν ήδη πρόσβαση εκεί, άρα βρίσκονται μπροστά ένα βήμα απο εμάς. Εμείς δεν έχουμε πρόσβαση άρα είμαστε έξω απο τον "χορό". Άρα μπαίνουμε στο χορό και μετά αυτοσχεδιάζουμε τις κινήσεις μας, άλλωστε το "μετά" θα είναι μια λέξη κενή νοήματος. Kouranis... στο παραπάνω έχω ήδη πει την άποψή μου... Θεωρείς τη συμφιλίωση με το υποσυνείδητο "όπλο" ενάντια στις σκεπτομορφές - "θεούς", οι οποίες από τη στιγμή που έχουν δημιουργηθεί κι έχουν (τρόπον τινά) "αυτονομηθεί" περιορίζουν την ελευθερία μας; Ma (...) τα όρια ανάμεσα σε ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο δεν είναι ξεκάθαρα. Στο συλλογικό ασυνείδητο υπάρχουν όλες οι προβολές που δημιούργησαν τις σκεπτομορφές ανά τους αιώνες. Το συλλογικό ασυνείδητο "ταϊζει" και "ταϊζεται" αέναα από αυτές. Σε ό,τι αφορά την απόδοση νοήματος, δεν συμφωνώ με το: Όσο για το να νοηματοδοτήσουμε τα περιεχόμενα του "άλλου μισού" είναι αδύνατο. Αυτό προσπαθεί τόσα χρόνια να κάνει η ψυχολογία και δείτε που κατάντησε. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κατηγοριοποιώντας και ονοματίζοντας πράγματα ότι ταυτόχρονα τα κατανοούμε και ταυτόχρονα τα ελέγχουμε. Το λιοντάρι είτε "λιοντάρι" το πούμε είτε "χαμομήλι" θα μας καταβροχθίσει. Τα λόγια είναι λόγια και ποτέ δεν μας παίρνουν πουθενά, η πράξη είναι αυτή που μετρά. Η μύηση-πράξη είναι σοκ. Κατ' αρχήν δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν ο κρυμμένος εαυτός αποτελεί το άλλο μισό, το 1/3 ή τα 9/10. Αυτό διαφέρει από άτομο σε άτομο ανάλογα με την αυτογνωσία του. Κάποιους βοηθά η "θεραπευτική" ψυχολογία, άλλους η θρησκεία που ακολουθούν και μερικούς άλλους, πολύ λιγότερους, τπτ από τα δύο - είτε δεν τα χρειάζονται, είτε είναι "ανίατες" περιπτώσεις... Αναφορικά με τη μύηση - σοκ πέρα από τη γλωσσική κατανοήση, θα συμφωνήσω εν μέρει... Όπως το περιγράφεις, η γλώσσα και ο χρόνος παύουν να έχουν οποιαδήποτε έννοια. Ωστόσο, εκ των υστέρων είναι απαράιτητο για την ψυχική σου ισορροπία να νοηματοδοτήσεις αυτό που βίωσες (αυτό γίνεται σχετικά ανώδυνα όταν υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία ή/και καθοδήγηση). Διαφορετικά... πράγματι το λιοντάρι θα σε καταβροχθίσει (κι ας μη ζει στην περιοχή σου...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kouranis Posted September 6, 2006 Report Share Posted September 6, 2006 "...τα όρια ανάμεσα σε ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο δεν είναι ξεκάθαρα. Στο συλλογικό ασυνείδητο υπάρχουν όλες οι προβολές που δημιούργησαν τις σκεπτομορφές ανά τους αιώνες. Το συλλογικό ασυνείδητο "ταϊζει" και "ταϊζεται" αέναα από αυτές." Ακριβώς. Τα όρια αυτά δεν υπάρχουν εφόσον το ατομικό είναι μέρος του συλλογικού. Άρα "μπαίνοντας" στο ατομικό, "μπαίνουμε" και στο συλλογικό. Συνεπάγετε η όποια "μάχη" εκεί θα δοθεί. Είναι σαν να πολεμά το ασυνείδητο μας με τους όποιους εχθρούς έχει, στην μια μεριά του βουνού και εμείς καθόμαστε απο την άλλη με σταυρωμένα τα χέρια να ρωτούμε ο ένας τον άλλο "Να πάμε; Θα είναι επικίδυνο; Μα...." "Ρε παιδιά! Οι δικοί μας σκοτώνονται στην άλλη πλευρά και εμείς καθόμαστε και φιλοσοφούμε. Άν χάσουν αυτομάτως χανόμαστε και εμείς. Σηκωθείτε (δράση), πιάστε το ξίφος (προετοιμασία) να πάμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε!" Κατ' αρχήν δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν ο κρυμμένος εαυτός αποτελεί το άλλο μισό, το 1/3 ή τα 9/10. Αυτό διαφέρει από άτομο σε άτομο ανάλογα με την αυτογνωσία του. Το "άλλο μισό" το χρησιμοποιήσα απλώς σαν έκφραση, γι'αυτό και το έβαλα σε " ". Πάντως είναι γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μας δεν το γνωρίζουμε. Τώρα οι όποιοι αριθμοί είναι εντελώς υποκειμενικοί. Κάποιους βοηθά η "θεραπευτική" ψυχολογία, άλλους η θρησκεία που ακολουθούν και μερικούς άλλους, πολύ λιγότερους, τπτ από τα δύο - είτε δεν τα χρειάζονται, είτε είναι "ανίατες" περιπτώσεις... Μπορεί, αλλά σε τι τους βοηθά; Αναφορικά με τη μύηση - σοκ πέρα από τη γλωσσική κατανοήση, θα συμφωνήσω εν μέρει... Όπως το περιγράφεις, η γλώσσα και ο χρόνος παύουν να έχουν οποιαδήποτε έννοια. Ωστόσο, εκ των υστέρων είναι απαράιτητο για την ψυχική σου ισορροπία να νοηματοδοτήσεις αυτό που βίωσες (αυτό γίνεται σχετικά ανώδυνα όταν υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία ή/και καθοδήγηση). Διαφορετικά... πράγματι το λιοντάρι θα σε καταβροχθίσει (κι ας μη ζει στην περιοχή σου...) Εδώ θα διαφωνίσω στο ότι αργότερα είναι αναγκαίο να νοηματοδοτήσουμε ότιδηποτε. Συμφωνώ με την προετοιμασία απο πρίν, αλλά μετά είναι πια αργά για οτιδήποτε. Είτε περνούμε την όποια διαδικασία επιτυχώς, είτε αποτυγχάνουμε με τις οποιεσδήποτε επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτή η αποτυχία. Το συνειδητό κατά την διάρκεια μιας τέτοιας διαδικασίας όχι μόνο δεν χρειάζεται, αλλά λειτουργεί και παρεμποδιστικά. Τώρα μετά την διαδικασία είναι αχρείαστο (και αδύνατο) εκ μέρους του να προσπαθήσει να χωρέσει μια τέτοιου είδους μετα-λογική διαδικασία σε "λογικά κανάλια". Και να προσπαθήσει να το κάνει η όλη "εικόνα" θα είναι παντελώς παραμορφωμένη/ημιτελής και κατ'επέκταση χωρίς νόημα. Όπως και να έχει σε λίγες ώρες θα έχει Πανσέληνο. Κάποιοι ήδη βάφουν τα πρόσωπα τους με τα χρώματα του πολέμου. Κάποιοι θα κοιμηθούν και θα δούν απλώς παράξενα όνειρα...μακρινούς απόηχους κάποιας "μάχης"... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Minerva Posted September 7, 2006 Report Share Posted September 7, 2006 Το "άλλο μισό" το χρησιμοποιήσα απλώς σαν έκφραση, γι'αυτό και το έβαλα σε " ". Πάντως είναι γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μας δεν το γνωρίζουμε. Τώρα οι όποιοι αριθμοί είναι εντελώς υποκειμενικοί. Το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού είναι κρυμμένο για εσένα και για εμένα. Για καποιους άλλους, φωτισμένους, δεν είναι. Μπορεί, αλλά σε τι τους βοηθά; Μα... στη "μάχη"... Το συνειδητό κατά την διάρκεια μιας τέτοιας διαδικασίας όχι μόνο δεν χρειάζεται, αλλά λειτουργεί και παρεμποδιστικά. Τώρα μετά την διαδικασία είναι αχρείαστο (και αδύνατο) εκ μέρους του να προσπαθήσει να χωρέσει μια τέτοιου είδους μετα-λογική διαδικασία σε "λογικά κανάλια". Και να προσπαθήσει να το κάνει η όλη "εικόνα" θα είναι παντελώς παραμορφωμένη/ημιτελής και κατ'επέκταση χωρίς νόημα. Όπως και να έχει σε λίγες ώρες θα έχει Πανσέληνο. Κάποιοι ήδη βάφουν τα πρόσωπα τους με τα χρώματα του πολέμου. Κάποιοι θα κοιμηθούν και θα δούν απλώς παράξενα όνειρα...μακρινούς απόηχους κάποιας "μάχης"... Θα το θέσω διαφορετικά, για να είναι πιο σαφές... Ας αφήσουμε τη μάχη, τα θηρία και το τσουνάμι κατά μέρος και ας πάμε στην αντίπερα όχθη. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος από εμάς βιώνει ξαφνικά μια αίσθηση ένωσης με τον Όλον. Μπορούμε να φανταστούμε τη γαλήνη και την ευδαιμονία που του χαρίζει. Δεν υπάρχει Εγώ κι Εσύ, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, δεν υπάρχουν αντιμαχίες, δεν υπάρχει λόγος για πολέμους κ.ο.κ. Την επόμενη μέρα αυτός ο τύπος, που υποθέσαμε ότι είναι κάποιος από εμάς - δλδ ζει στην Ελλάδα ή τέλος πάντων σε καποια πόλη του Δυτικού κόσμου, θα πρέπει να σηκωθεί το πρωί (πιθανότατα θα ενημερωθεί από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση για το τι συμβαίνει στον κόσμο, πόλεμοι κ.λπ.) να βγει έξω στην κυκλοφοριακή συμφόρηση, να πάει στη δουλειά του και να λειτουργήσει με κανόνες άκρατου ανταγωνισμού και κέρδους... Αν δεν εντάξει το βίωμα στην καθημερινότητα του, αν δεν δώσει στην εμπειρία ένα νόημα που να μπορεί να σταθεί στον πολιτισμό του, αυτός ο άνθρωπος θα είναι (στην καλύτερη περίπτωση) δυσλειτουργικός. Δεύτερο παράδειγμα. Παίρνουμε έναν ευυπόληπτο σαμάνο από το χωριό του στη Σιβηρία και τον μεταφέρουμε σε μια δυτική μητρόπολη. Τι πιστεύεις ότι θα πάθει; Πώς θα τον αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι αυτής της πόλης όταν αρχίσει να μιλάει για ταξίδια στη χώρα των νεκρών και αρχίσει να κάνει τελετουργικά; Κοντολογίς, καλά όλα αυτά αλλά στην τελική αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το πλαίσιο και το... "νόημα". The set and the setting. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kouranis Posted September 7, 2006 Report Share Posted September 7, 2006 Μα... στη "μάχη"... Εδώ η μάχη για την οποία μιλάμε είναι η προσπάθεια αποκοπής απο την οποιαδήποτε σκεπτομορφή (για όποιον θέλει, εννοείται). Άρα αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσω κάποιας θρησκείας (όποιασδηποτε), διότι αυτή η θρησκεία είναι το εργαλείο μέσω του οποίου "καναλάρεται" η ενέργεια των μπαταριών/πιστών και διατηρεί εν ζωή την όποια σκεπτομορφή. Εδώ ίσως να ήταν ενδιαφέρον να το δούμε και απο άλλη σκοπιά. Αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι (και όλοι οι ζώντες οργανισμοί) είναι "σκεπτομορφές" αυτού που αποκαλούμε "φύση", τότε όπως βλέπουμε αν πάμε κόντρα στη θέληση της φύσης αυτή θα μας καταστρέψει και καλά θα κάνει. Άρα εάν οι δικές μας σκεπτομορφές παραβιάζουν τη θέληση μας τότε καλό θα ήταν να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της φύσης και να τις καταστρέψουμε/αποκοπούμε απο αυτές. Όσο για την θεραπευτική ψυχολογία μπαίνουμε σε άλλα θέματα εκτός τόπικ. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος από εμάς βιώνει ξαφνικά μια αίσθηση ένωσης με τον Όλον. Μπορούμε να φανταστούμε τη γαλήνη και την ευδαιμονία που του χαρίζει. Δεν υπάρχει Εγώ κι Εσύ, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, δεν υπάρχουν αντιμαχίες, δεν υπάρχει λόγος για πολέμους κ.ο.κ. Αυτός ο κάποιος όμως την επομένη μπορεί να κληθεί απο τον στρατό να πολεμήσει (μπορεί ένα δίκαιο-αμυντικό ή ένα άδικο-επιθετικό πόλεμο δεν έχει σημασία) και να αναγκαστεί να σκοτώσει και να βρεθεί σε ένα πεδίο μάχης. Άντε τώρα να διατηρήσει και να προσαρμώσει την "γαλήνη" και την "ευδαιμονία" σε αυτό το περιβάλλον. Είναι πολύ εύκολο να μιλάμε για πράγματα όταν είμαστε στη καλοπέραση και ειδικά αυτά που ισχυρίζονται όλοι αυτοί οι guru-wannabes που γράφουν ένα σωρό αράδες περί των καλών του διαλογισμού (εμπορικό--->πουλάει) και ρίχνουν κάτι κοτσάνες του τύπου "Το κακό δεν υπάρχει, είναι απλώς η έλλειψη του καλού" Σώωωπα! Ή "Πάρτε βαθιές ανάσες και μην ανησυχείτε δεν συμβαίνει τίποτα" και μετά απο λίγο ένα αεροπλάνο απο τρομοκρατική επίθεση πέφτει πάνω στο κεφάλι του. Καληνύκτα. Ναί έχουν βρεί μια λύση και γι'αυτό, την Αιώνια Μεταθάνατο Ζωή ή κάτι άλλο παρόμοιο, σαν ναρκωτικό για να μας κρατούν κοιμισμένους και να μην δρούμε. Ακόμη αυτή η αίσθηση του όλου είναι μια μετα-λογική εμπειρία και δεν χωρεί σε λογικά κανάλια. Αν το κάνουμε αυτό ίσως και να έχει και καταστροφικά αποτελέσματα. Γιατί; Όπως είπες δεν θα υπάρχει εγώ εσύ κτλ. Άρα αν φέρω αυτή την μεταλογική κατάσταση σε λογικά πλαίσια, κάποιος ίσως να σκεφτεί "λογικά" εφόσον εγώ είμαι εσύ άρα ότι έχεις μου ανήκει, επίσης εφόσον δικαιούμαι να αυτοκτονήσω, το να σκοτώσω κάποιον (αφού αυτός πάλι εγώ είμαι) είναι δικαίωμα μου. Καταλαμβαίνω τι θέλεις να πείς, αλλά αν μεταφέρουμε αυτήν την εμπειρία σε λογικά πλαίσια, ανάλογα με τον άνθρωπο ίσως να έχουμε και αρνητικά αποτελέσματα. Την επόμενη μέρα αυτός ο τύπος, που υποθέσαμε ότι είναι κάποιος από εμάς - δλδ ζει στην Ελλάδα ή τέλος πάντων σε καποια πόλη του Δυτικού κόσμου, θα πρέπει να σηκωθεί το πρωί (πιθανότατα θα ενημερωθεί από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση για το τι συμβαίνει στον κόσμο, πόλεμοι κλπ) να βγει έξω στην κυκλοφοριακή συμφόρηση, να πάει στη δουλειά του και να λειτουργήσει με κανόνες άκρατου ανταγωνισμού και κέρδους... Εδώ είναι το τίμημα που πρέπει να είναι διατεθημένος να πληρώσει κάποιος που πραγματικά μυείτε και όχι προσπιούμενος (ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό) ότι μυείτε. Όπως λέει και ο Algernon Blackwood αν δεν κάνω λάθος "Δεν έχει σημασία να περνάς απο μυήσεις αν μετά γυρνάς σε αυτά που έκανες πριν." Δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα. Θα πρέπει να υπάρξουν θυσίες. Δεύτερο παράδειγμα. Παίρνουμε έναν ευυπόληπτο σαμάνο από το χωριό του στη Σιβηρία και τον μεταφέρουμε σε μια δυτική μητρόπολη. Τι πιστεύεις ότι θα πάθει; Πώς θα τον αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι αυτής της πόλης όταν αρχίσει να μιλάει για ταξίδια στη χώρα των νεκρών και αρχίσει να κάνει τελετουργικά; Α αυτό είναι καθαρά πρόβλημα των ανθρώπων. Το πρόβλημα βρίσκεται στα μη-ανεκτικά κεφάλια τους και όχι στο Σαμάνο. Φυσικά πρέπει να διαχωρίσουμε την ουσία μιας τεχνικής και στο περιτύλιγμα μέσα στο οποίο μας πλασάρεται. Δηλαδή (υποθετικό παράδειγμα) μπορεί η γιόγκα, το ταγκό, ο "χορός της βροχής" και μια τελετή με κεράκια, σπαθάκια και τα λοιπά αξεσουάρ προς τιμήν του Κρόνου, να ενεργοποιούν τους ίδιους μηχανισμούς και να έχουν τα ίδια αποτελέσματα. Αλλά να έχουμε τους "οπαδούς" της κάθε τεχνικής να τραβούν τα μαλλιά ο ένας του άλλου για το ποιός κατέχει την πιο αποτελεσματική τεχνική. Άρα το νόημα-περιτύλιγμα δεν έχει σχέση γι'αυτό διαφωνώ με αυτό : Κοντολογίς, καλά όλα αυτά αλλά στην τελική αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το πλαίσιο και το... "νόημα". The set and the setting. Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι να περάσει κάποιος επιτυχώς την όποια διαδικασία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Minerva Posted September 7, 2006 Report Share Posted September 7, 2006 Εδώ η μάχη για την οποία μιλάμε είναι η προσπάθεια αποκοπής απο την οποιαδήποτε σκεπτομορφή (για όποιον θέλει, εννοείται). Εχω πει εξ' αρχής τη γνώμη μου σε αυτό. Δεν έχει νόημα να επαναλαμβανόμαστε. Με μια φράση μόνο, θεωρώ αδύνατον - αλλά και ανούσιο - να αποκοπείς απ' όλες τις συλλογικές αναπαραστάσεις. Πολύ χρήσιμο να κατανοήσεις σε ποιο βαθμό σε επηρεάζουν και να οδηγηθείς σε ένα προσωπικό σύστημα αξιών (θεϊστικό ή αθεϊστικό, δεν έχει μεγάλη διαφορά). Αυτός ο κάποιος όμως την επομένη μπορεί να κληθεί απο τον στρατό να πολεμήσει (μπορεί ένα δίκαιο-αμυντικό ή ένα άδικο-επιθετικό πόλεμο δεν έχει σημασία) και να αναγκαστεί να σκοτώσει και να βρεθεί σε ένα πεδίο μάχης. Άντε τώρα να διατηρήσει και να προσαρμώσει την "γαλήνη" και την "ευδαιμονία" σε αυτό το περιβάλλον. (...) Καταλαμβαίνω τι θέλεις να πείς, αλλά αν μεταφέρουμε αυτήν την εμπειρία σε λογικά πλαίσια, ανάλογα με τον άνθρωπο ίσως να έχουμε και αρνητικά αποτελέσματα. Ως εδώ καλά, καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον και συμφωνούμε. Η αμέσως επόμενη παράγραφος αντικρούει αυτά που έχεις πει ακριβώς πριν. Εδώ είναι το τίμημα που πρέπει να είναι διατεθημένος να πληρώσει κάποιος που πραγματικά μυείτε και όχι προσπιούμενος (ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό) ότι μυείτε. Όπως λέει και ο Algernon Blackwood αν δεν κάνω λάθος "Δεν έχει σημασία να περνάς απο μυήσεις αν μετά γυρνάς σε αυτά που έκανες πριν." Και μετά... Το πρόβλημα βρίσκεται στα μη-ανεκτικά κεφάλια τους και όχι στο Σαμάνο. Φυσικά πρέπει να διαχωρίσουμε την ουσία μιας τεχνικής και στο περιτύλιγμα μέσα στο οποίο μας πλασάρεται. Δηλαδή (υποθετικό παράδειγμα) μπορεί η γιόγκα, το ταγκό, ο "χορός της βροχής" και μια τελετή με κεράκια, σπαθάκια και τα λοιπά αξεσουάρ προς τιμήν του Κρόνου, να ενεργοποιούν τους ίδιους μηχανισμούς και να έχουν τα ίδια αποτελέσματα. Αλλά να έχουμε τους "οπαδούς" της κάθε τεχνικής να τραβούν τα μαλλιά ο ένας του άλλου για το ποιός κατέχει την πιο αποτελεσματική τεχνική. Βλέπεις; ο πόλεμος δεν εκτυλίσσεται μόνο στα πεδία μαχών, διαδραματίζεται παντού γύρω μας και μέσα μας και αναρωτιέμαι αν ξεκινάει πρώτα από μέσα ή απ' έξω τελικά... Όπως και με τις σκεπτομορφές, κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι επομένως πρόβλημα περιτυλίγματος, είναι πρόβλημα ουσίας και εντείνεται ακόμη περισσότερο από τον πολιτισμό μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kouranis Posted September 8, 2006 Report Share Posted September 8, 2006 Εχω πει εξ' αρχής τη γνώμη μου σε αυτό. Δεν έχει νόημα να επαναλαμβανόμαστε. Με μια φράση μόνο, θεωρώ αδύνατον - αλλά και ανούσιο - να αποκοπείς απ' όλες τις συλλογικές αναπαραστάσεις. Πολύ χρήσιμο να κατανοήσεις σε ποιο βαθμό σε επηρεάζουν και να οδηγηθείς σε ένα προσωπικό σύστημα αξιών (θεϊστικό ή αθεϊστικό, δεν έχει μεγάλη διαφορά). Ωραία διαφωνούμε. Λές ότι είναι ανούσιο να αποκοπείς απο τις σκεπτομορφές και εγώ λέω ότι δεν είναι ανούσιο. Αλλά μετά λες ότι είναι χρήσιμο να κατανοήσουμε σε ποιό βαθμό μας επηρεάζουν. Γιατί; Υπάρχει περίπτωση έστω να μειώσουμε αυτό το βαθμό επηρεασμού; Και πως θα οδηγηθούμε σε ένα νέο προσωπικό σύστημα αξιών; Αφού η ενέργεια μας τροφοδοτεί αυτές τις σκεπτομορφές, πώς θα τροφοδοτήσουμε το νέο προσωπικό μας σύστημα;(Εδώ ίσως κρύβεται και μια λύση. Η Morgaine το ανέφερε κάπου πιο πάνω. Αν "καναλάρουμε" την ενέργεια μας στο δικό μας προσωπικό σύστημα τότε αυτή θα απεμπλακεί απο το να τροφοδοτεί τις σκεπτομορφές. Τι λές;) Τώρα αν αυτό είναι αδύνατο δεν μπορώ να διαφωνίσω ούτε να συμφωνήσω, αφού το ψάχνω ακόμα, αλλά είμαι απο αυτούς τους ξεροκέφαλους που δεν πιστεύουν στα αδύνατα, "Life is stranger than fiction" "...and with strange aeons even..." . Ως εδώ καλά, καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον και συμφωνούμε. Η αμέσως επόμενη παράγραφος αντικρούει αυτά που έχεις πει ακριβώς πριν. Όχι δεν τα αντικρούει καθόλου Ίσως να μην ήμουνα αρκετά σαφής στην πρώτη περίπτωση. Εκεί ήθελα να δείξω οτι σκοπός της μύησης δεν είναι ούτε η "γαλήνη" ούτε η "ευδαιμονία". Αν περιπέσουμε σε μια κατάσταση "γαλήνης" και "ηρεμίας" τότε θα μας φάει η εντροπία (αντε να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε απο αυτό ). Το λάθος είναι ότι πολλοί έχουν την εντύπωση (και εδώ φταίνε οι διάφορες θρησκείες που υπόσχονται αυτά τα τέλη αιώνιας "ευτυχίας" και "χαράς") ότι "κάπου εκεί πάνω/έξω" υπάρχει κάποιο τέλος που όταν το φτάσουμε τότε... ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η "γνώση" όπως λέει και ο Σπέαρ είναι σαν τον ουροβόρο όφη που αιώνια τρώει τον εαυτό του και ποτέ δεν τελειώνει. Είναι συνεχής και ατελείωτος αγώνας. Και πρόκειται για μάχη. Το παιδάκι καθώς μαθαίνει να περπατά δίνει τη δική του μάχη. Μετά να γράφει, να διαβάζει κτλ κτλ. Αυτή η ίδια η μάχη (και η περιέργεια να δεί τι έχει πάρακατω) είναι που του παρέχει την ενέργεια. Γι'αυτό και τα παιδάκια έχουν τόση απίστευτη ενέργεια σε σχέση με τους μεγάλους. Αλλά μετά δυστυχώς κάτι συμβαίνει και χάνουν το ενδιαφέρον για εξερεύνηση. Μπαίνουνε σε διάφορα καλούπια και μένουν εκεί. Αν σε οποιοδήποτε σημείο σταματήσει και πει "Αρκετά έμαθα φτάνει" τότε θα μπεί σε λειτουργία ο μηχανισμός της εντροπίας και θα αρχίσει να φθείρεται. Εδώ έρχεται και το δεύτερο που είπα. Η μύηση σε βγάζει απο μια ρουτίνα (είτε σκέψης είτε πράξης), γι'αυτό πρόκειται για σοκ, σαν μια γροθιά που σε ξυπνά και σε συνταράσσει. Αυτό αυξάνει την ενέργεια. Αν σταματήσεις την "κίνηση" και επιστρέψεις στην παλιά ρουτίνα τότε θα αρχίσεις ξανά να φθείρεσαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Minerva Posted September 8, 2006 Report Share Posted September 8, 2006 Ωραία διαφωνούμε. Λές ότι είναι ανούσιο να αποκοπείς απο τις σκεπτομορφές και εγώ λέω ότι δεν είναι ανούσιο. Αλλά μετά λες ότι είναι χρήσιμο να κατανοήσουμε σε ποιό βαθμό μας επηρεάζουν. Γιατί; Υπάρχει περίπτωση έστω να μειώσουμε αυτό το βαθμό επηρεασμού; Και πως θα οδηγηθούμε σε ένα νέο προσωπικό σύστημα αξιών; Αφού η ενέργεια μας τροφοδοτεί αυτές τις σκεπτομορφές, πώς θα τροφοδοτήσουμε το νέο προσωπικό μας σύστημα;(Εδώ ίσως κρύβεται και μια λύση. Η Morgaine το ανέφερε κάπου πιο πάνω. Αν "καναλάρουμε" την ενέργεια μας στο δικό μας προσωπικό σύστημα τότε αυτή θα απεμπλακεί απο το να τροφοδοτεί τις σκεπτομορφές. Τι λές;) Τώρα αν αυτό είναι αδύνατο δεν μπορώ να διαφωνίσω ούτε να συμφωνήσω, αφού το ψάχνω ακόμα, αλλά είμαι απο αυτούς τους ξεροκέφαλους που δεν πιστεύουν στα αδύνατα, "Life is stranger than fiction" "...and with strange aeons even..." . Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε και όλα καλά! Δε βλέπω κάποια αντίφαση σε όσα είπα. Θεωρώ ανούσια και ατελέσφορη την προσπάθεια αποκοπής απ' όλες τις συλλογικές αναπαραστάσεις, αλλά πολύ χρήσιμη την εξέταση εκείνων που περισσότερο μας επηρεάζουν (σύμβολα "αγίων, δαιμόνων, πνευμάτων" κ.λπ). Στη συνέχεια, με ενδοσκόπηση μπορούμε να απομακρυνθούμε από αυτό που τροφοδοτεί με απεριόριστη ενέργεια τις σκεπτομορφές (το σημαίνον) και να αναπτύξουμε ένα προσωπικό αξιακό σύστημα (σημαινόμενο) για το οποίο η σκεπτομορφή παύει να έχει δική της σκέψη και είναι πια μόνο μια μορφή/σήμα (sign) για τις δικές μας εσωτερικές διεργασίες. Όχι δεν τα αντικρούει καθόλου Ίσως να μην ήμουνα αρκετά σαφής στην πρώτη περίπτωση. Εκεί ήθελα να δείξω οτι σκοπός της μύησης δεν είναι ούτε η "γαλήνη" ούτε η "ευδαιμονία". Αν περιπέσουμε σε μια κατάσταση "γαλήνης" και "ηρεμίας" τότε θα μας φάει η εντροπία (αντε να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε απο αυτό ). Είπα απλά, ότι ένας άνθρωπος που έχει βιώσει την ένωση με το Όλον δεν είναι δυνατόν να πάει την επόμενη μέρα στον πόλεμο. Δεν θα του το επιτρέπει η συνείδησή του... Αν κληθεί να πολεμήσει θα οδηγηθεί σε ενδοψυχική σύγκρουση. Εξάλλου, η κατάσταση γαλήνης και ευδαιμονίας για την οποία συζητάμε δεν μπορεί να είναι μόνιμη. Τουλάχιστον όχι στις συνθήκες που ανέφερα σε προηγούμενο μήνυμα. (...) Το παιδάκι καθώς μαθαίνει να περπατά δίνει τη δική του μάχη. Μετά να γράφει, να διαβάζει κτλ κτλ. Αυτή η ίδια η μάχη (και η περιέργεια να δεί τι έχει πάρακατω) είναι που του παρέχει την ενέργεια. Γι'αυτό και τα παιδάκια έχουν τόση απίστευτη ενέργεια σε σχέση με τους μεγάλους. Αλλά μετά δυστυχώς κάτι συμβαίνει και χάνουν το ενδιαφέρον για εξερεύνηση. Μπαίνουνε σε διάφορα καλούπια και μένουν εκεί. Αν σε οποιοδήποτε σημείο σταματήσει και πει "Αρκετά έμαθα φτάνει" τότε θα μπεί σε λειτουργία ο μηχανισμός της εντροπίας και θα αρχίσει να φθείρεται. Σου αρέσει η λέξη "μάχη"... Αν την αντικαταστήσεις με τη λέξη "παιχνίδι", τότε η χροιά όλης της παραγράφου αλλάζει, όλη σου η σκέψη αλλάζει με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το θέμα που συζητάμε εδώ. Κλείνοντας να πω ότι δεν μπορείς να μιλάς εξ ονόματος όλου του ανθρώπινου γένους. Ναι, πολλοί άνθρωποι μπαίνουν σε καλούπια και σταματούν την εξερεύνηση. Δεν σταματούν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι την εξερεύνηση... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kouranis Posted September 9, 2006 Report Share Posted September 9, 2006 Σίγουρα, δεν λέω ότι ισχύει για όλους τους ανθρώπους, διότι αν ήταν έτσι δεν θα βρισκόμαστε εδώ να συζητάμε και να ενδιαφερόμαστε για τέτοια πράγματα Απλά εύχομαι να γίνουν περισσότεροι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
evi Posted October 2, 2006 Report Share Posted October 2, 2006 Διάβασα ως τώρα μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, για ένα θέμα που θεωρώ πάρα πολύ σοβαρό, και λυπάμαι που μοιάζει να έληξε άδοξα. Σύμφωνα με το πως το αντιλαμβάνομαι, η πραγματικότητα μέσα στην οποία βρισκόμαστε (στην οποία συμπεριλαμβανόμαστε κι εμείς) είναι στην ουσία "μία σύνθετη σκεπτομορφή" που υπάρχει, συντηρείται και διαμορφώνεται χάρη στην ενέργειά μας. Ως ένα σημείο είναι ξεκάθαρο και είναι πολλά αυτά που βγάζουν νόημα μέσα απ' αυτό το πρίσμα. Από ένα σημείο και μετά αρχίζει και μπλέκεται το πράγμα. Εκεί που συναντιέται το ατομικό με το συλλογικό, το υποκειμενικό με το αντικειμενικό. Σε ατομικό επίπεδο, κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή μου μία σκεπτομορφή ενός άλλου όταν αυτή έρχεται σε σύγκρουση με μία δική μου; Ή μήπως κι άλλος είναι μέρος της δικής μου σκεπτομορφής; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sucore Posted October 2, 2006 Report Share Posted October 2, 2006 Συγχαρητιρια για την ωραια συνεχεια! Διάβασα ως τώρα μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, για ένα θέμα που θεωρώ πάρα πολύ σοβαρό, και λυπάμαι που μοιάζει να έληξε άδοξα. Σύμφωνα με το πως το αντιλαμβάνομαι, η πραγματικότητα μέσα στην οποία βρισκόμαστε (στην οποία συμπεριλαμβανόμαστε κι εμείς) είναι στην ουσία "μία σύνθετη σκεπτομορφή" που υπάρχει, συντηρείται και διαμορφώνεται χάρη στην ενέργειά μας. Ακριβως!! Η οποια ομως ενεργεια μας παει ΤΕΛΕΙΩΣ χαμενη..λες και καποιος να την αποροφαει. Φανταστητε ο καθενας μας να μην ηταν αναγκασμενος να παραδιδει την ενεργεια του και απλα να την κραταει για τον εαυτο του! Μικρα παραδειγματα ειναι οι πραγματικοι Shaolin μοναχοι.. Μεγαλα παραδειγματα ειναι οι Μυθοι... Ως ένα σημείο είναι ξεκάθαρο και είναι πολλά αυτά που βγάζουν νόημα μέσα απ' αυτό το πρίσμα. Από ένα σημείο και μετά αρχίζει και μπλέκεται το πράγμα. Εκεί που συναντιέται το ατομικό με το συλλογικό, το υποκειμενικό με το αντικειμενικό. Στην πραγματικοτητα δεν ειναι καθολου μπλεγμενο, απλα θελουν να το κρατησουν ετσι ωστε να μην εχουμε ιδεα για το πως λειτουργει η ολη φαση,τους συνφερει βλεπεις να ειναι ΟΛΟΙ μπερδεμενοι και να κρεμονται απο τα...χειλη τους . Σε ατομικό επίπεδο, κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή μου μία σκεπτομορφή ενός άλλου όταν αυτή έρχεται σε σύγκρουση με μία δική μου; Ή μήπως κι άλλος είναι μέρος της δικής μου σκεπτομορφής; Αυτο ειναι αναλογως το επιπεδο του καθενος, απο εκει και περα γινεται πολυπλοκο γιατι οσο και να ανηκουμε ολοι στην ΜΙΑ, υπαρχει ενα κομματι οπου ανηκει σε εμας! (Ευτυχως δεν το εχουμε παραδωσει ακομα κ αυτο...ομως αυτο δεν μας σωζει..πρεπει να το παρουμε ολο πισω,τελος παντων). Προσωπικα παλαιοτερα η συμπεριφορα μου επηρεαζοταν 100% απο τις "σκεπτομορφες" των γυρω μου... Τωρα πραγματικα εχω καταφερει και το γυρισα καπακι. (Ακομα ομως Η Συμπεριφορα μου επηρεαζεται 100% απο των υπολοιπων, οχι ομως με τον τροπο που γινοταν.. Τοτε εσκυβα το κεφαλι, τωρα οι αλλοι σκυβουν το κεφαλι. Ομως αν δεν υπαρχουν αλλοι δεν συμπεριφερομαι ετσι.)_ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
evi Posted October 2, 2006 Report Share Posted October 2, 2006 Αυτο ειναι αναλογως το επιπεδο του καθενος, απο εκει και περα γινεται πολυπλοκο γιατι οσο και να ανηκουμε ολοι στην ΜΙΑ, υπαρχει ενα κομματι οπου ανηκει σε εμας! Εκεί ακριβώς είναι που γίνεται για μένα περίπλοκο, σε θεωρητικό επίπεδο πάντα, γιατί στο πρακτικό είμαι λίγο πιο πίσω. Δηλαδή, στο κομμάτι που ανήκει σε μένα, πως αποκόπτομαι από μία σκεπτομορφή και πως την μεταλλάσσω. Αλλες φορές νιώθω ότι είμαι κοντά σ' αυτό, άλλες ότι απομακρύνομαι. Αντιλαμβάνομαι ότι το κλειδί για όλα είναι ο έλεγχος της σύνδεσής σου με το περιβάλλον (της διοχέτευσης της ενέργειάς σου δηλαδή), το οποίο προκύπτει μέσα στο μυαλό μου πολύ ωραία και κατανοητά θεωρητικώς, αλλά στην εφαρμογή...χμμ... Στο συλλογικό, όταν η ιδέα είναι πληροφορία είναι συλλογικά κατεστημένη και προϋπάρχουσα ( ; ), η καρέκλα είναι καρέκλα, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα (πιστέυω , αν κάνω λάθος διόρθωσέ με) Ίσως θα ήταν καλύτερα αν τα πάρουμε σιγά σιγά, με παραδείγματα, ξεκινώντας από το ατομικό επίπεδο. Σκεπτομορφές-ιδέες που αφορούν καταστάσεις. Ένας άνθρωπος ας πούμε θεωρεί ότι είναι ...καντέμης. Κάποια γεγονότα τον έχουν κάνει να το πιστέψει και αυτή η ιδέα να αποκτήσει υπόσταση και να συμβαίνει στ' αλήθεια. Πως το αντιμετωπίζει; Το πρώτο που θα σκεφτώ είναι πως πρέπει να σταματήσει κάθε σκέψη, θετική ή αρνητική προς αυτή την κατεύθυνση, μέχρι το θέμα να "απενεργοποιηθεί". Υπάρχει όμως η πιθανότητα αυτή τη σκεπτομορφή να την έχει ενεργοποιήσει κάποιος άλλος για λογαρισμό του πρώτου; Κι αν συμβαίνει αυτό, αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο; Μία άλλη περίπτωση. Κάποιος που θέλει ερωτικά κάποιον άλλο και έχει την ιδέα πως αυτός δεν τον θέλει. (αυτό λίγο ή πολύ έχει συμβεί σε όλους). Πως αντιμετωπίζεται εδώ πάλι και πως επηρεάζεται; Διακοπή της σκέψης και πάλι, ωραία. Όμως εδώ δεν θέλουμε να απενεργοποιηθεί εντελώς η σκεπτομορφή του συσχετισμού του άλλου με εμάς. Θέλουμε να μην είναι αρνητική. Πως μεταλλάσσεται αυτό; Με μία αντίθετη σκεπτομορφή; Κάπου παραπάνω διάβασα ότι μία σκεπτομορφή για να υπάρξει χρειάζεται και το αντιθετό της, δεν ξέρω αν ισχύει, αν ναι, τότε; Δεν ξέρω αν κάπου τα λέω μπερδεμένα (να τα ξεμπερδέψω ), ή αν κάπου έχω πάρει λάθος διαδρομή, γι' αυτό το συζητώ, για να βρούμε το σωστό δρόμο :cheerful: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.