Περι Θανατου

[Grey]

Θεωρώ τη λέξη ''αντικειμενικό'' μεγάλη παγίδα... Κατά τη γνώμη μου,δεν υπάρχει πιο ουτοπική έννοια από αυτή της αντικειμενικότητας. Αυτό που θεωρούμε αντικειμενικό,είναι σώρευση πολλών υποκειμενικών στη σειρά,και επομένως η λέξη ''αντικειμενικός'' περιγράφει πλασματικά μια κατάσταση/γνώμη/αρχή που θεωρούμε ισχύουσα λόγω οπτικής/εμπειριών/συνθηκών τόπου,χρόνου κτλ κτλ. Επιπλέον,το να ταυτίζουμε την αντικειμενικότητα με τη στατιστική πλειοψηφία είναι εξίσου επισφαλές,γιατί υποτίθεται ότι η αντικειμενικότητα εκφράζει την πραγματικότητα και την αλήθεια (ποια είναι πράγματι η αλήθεια;),ενώ η πλειοψηφία αποτελεί απλά μια ένδειξη κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις. Ειδικά όταν μιλάμε για ανθρώπους,πιστεύω πως δε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τις πράξεις,τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους ''αντικειμενικά'',γιατί δεν υπάρχει ''αντικείμενο''. Οπότε,όλα τα παράγωγα της προσπάθειας να κατατάξουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά (και εν γένει τις ανθρώπινες ενέργειες) σε είδη και να την τοποθετήσουμε σε καλούπια,είναι εκ φύσεως αποτυχημένα -πιο σωστά,είναι μη ανταποκρινόμενα στο σύνολο,και άρα μόνο εικονικώς μπορούν να χαρακτηριστούν αντικειμενικά... Και αναφέρομαι σε νόμους -παντός είδους-,κανόνες και πρότυπα συμπεριφοράς κτλ,που αποτελούν απλά αναγκαίο κακό,γιατί χωρίς αυτά δε θα μπορούσαμε να ζούμε αρμονικά. Στα παράγωγα αυτά ανήκουν και οι διαγνώσεις που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Εφόσον είναι αδύνατο να προβλεφθούν,να ερευνηθούν εις βάθος και να χαρακτηριστούν όλες οι ανθρώπινες σκέψεις και πράξεις,τότε αντικειμενική κρίση δεν υπάρχει. (Γνώμη μου φυσικά,δεν προσπαθώ ούτε να πείσω ούτε να την επιβάλλω... εφόσον τα πάντα είναι υποκειμενικά ούτως ή άλλως!)

 

Μπερδεύεις νομίζω την αντικειμενική αλήθεια με τη γνώμη της πλειοψηφίας που σχεδόν πάντα είναι λάθος. Όντως, αν πάρεις στατιστικά το iq, οι έξυπνοι είναι μικρή μειοψηφία και εκεί συνίσταται η απάτη της δημοκρατίας... Αλλά από την άλλη μεριά, αν πέσει επάνω σου κάτι που ζυγίζει 150 τόνους θα γίνεις λιώμα ότι και αν πιστεύεις...

 

Έχουν γίνει και λάθος διαγνώσεις όμως αυτό δε σημαίνει ότι αν δω κάποιον που σκέφτεται να αυτοκτονήσει δε θα προσπαθήσω να τον αποτρέψω.

 

Και εγώ είμαι κατά των νόμων και καλουπιών που λες και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, όμως μερικά πράγματα που οδηγούν σε βλάβη του εαυτού μας ή άλλων είναι αντικειμενικά λάθος. Έχω κατ' επανάληψη καταδικάσει την αναφορά της νομοθεσίας αορίστως σε "χρηστά ήθη" και έχω πει ότι θα έπρεπε να απαγορεύονται κάποια ελάχιστα συγκεκριμένα πράγματα που προκαλούν βλάβη στον εαυτό μας η σε άλλους και τπτ παραπάνω...

[musa]

Μπερδεύεις νομίζω την αντικειμενική αλήθεια με τη γνώμη της πλειοψηφίας που σχεδόν πάντα είναι λάθος. Όντως, αν πάρεις στατιστικά το iq, οι έξυπνοι είναι μικρή μειοψηφία και εκεί συνίσταται η απάτη της δημοκρατίας... Αλλά από την άλλη μεριά, αν πέσει επάνω σου κάτι που ζυγίζει 150 τόνους θα γίνεις λιώμα ότι και αν πιστεύεις...

 

Αυτό ακριβώς λέω,ότι αντικειμενικότητα μπορεί να υπάρξει μόνο αναφορικά με αντικείμενα,όχι με ανθρώπους. Κάτι που ζυγίζει 150 τόνους είναι αντικείμενο που έχει μετρηθεί,δεν έχει δική του σκέψη και βούληση,ούτε ''λόγους'' δικούς του για να ζυγίζει τόσο. Και όσο για τα iq tests,έχω τις αμφιβολίες μου,αλλά εκεί μπαίνει άλλο ερώτημα,δηλαδή ''τι είναι ευφυία και αν είναι όντως μετρήσιμη'' οπότε ξεφεύγουμε...

 

 

Έχουν γίνει και λάθος διαγνώσεις όμως αυτό δε σημαίνει ότι αν δω κάποιον που σκέφτεται να αυτοκτονήσει δε θα προσπαθήσω να τον αποτρέψω.

 

Κι εγώ το ίδιο θα κανα στη θέση σου! Η αντιμετώπιση όμως της απόφασης ενός ανθρώπου από κάποιον τρίτο,ως πράξη,δεν σχετίζεται με την αντικειμενικότητα... Στο ποστ μου εξέφρασα μια γνώμη όσον αφορά το αν υπάρχει αντικειμενικότητα ή όχι,και αν είναι κριτήριο για να μας οδηγήσει σε ασφαλείς κρίσεις,δεν επεκτάθηκα σε περαιτέρω ενέργειες όσον αφορά την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης. Το τι θα κάνεις εσύ (και ο κάθε ''εσύ'') όταν βρεθείς μπροστά σε τέτοια περίπτωση είναι άλλο θέμα... Ούτε μπορεί κανείς να σου υποδείξει τι θα κάνεις,γιατί αυτό εσύ το αποφασίζεις. Εγώ δε λέω ότι είναι λάθος να τον αποτρέψεις,ούτε όμως και ότι είναι σωστό,γιατί καταρχήν δεν πιστεύω ότι υπάρχει ''λάθος'' και ''σωστό'' σε αυτά τα πράγματα,και κατά δεύτερον θεωρώ ότι για να είμαι σε θέση να εκφέρω γνώμη πρέπει να γνωρίζω 100% τη συγκεκριμένη περίπτωση (ποιος θέλει να αυτοκτονήσει,γιατί,το παρελθόν του,τι πιστεύει,τι θέλει να πετύχει,πώς νιώθει κτλ κτλ...) Και αυτά φυσικά δε θα μου δείξουν ολόκληρη την πραγματικότητα,γιατί ολόκληρη μόνο αυτός την ξέρει... Οπότε,γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω,θα τον συμβουλέψω με βάση τα δικά μου πιστεύω,και αυτά δε μπορώ σε καμία περίπτωση να τα θεωρήσω ''αντικειμενικά''. Και,όπως προείπα,θα του πω τη γνώμη μου,γιατί για γνώμη πρόκειται όχι για αλήθεια. Και θα προσπαθήσω να τον πείσω με βάση και πάλι τη δική μου οπτική. Το ίδιο ισχύει -για μένα-,αν υποτεθεί ότι ήμουν ψυχολόγος,γιατρός κτλ. (Κι αν ήμουν ψυχολόγος θα πληρωνόμουν κιόλας,οπότε έχω και επιπλέον λόγους να τον αποτρέψω... )

Και εγώ είμαι κατά των νόμων και καλουπιών που λες και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, όμως μερικά πράγματα που οδηγούν σε βλάβη του εαυτού μας ή άλλων είναι αντικειμενικά λάθος. Έχω κατ' επανάληψη καταδικάσει την αναφορά της νομοθεσίας αορίστως σε "χρηστά ήθη" και έχω πει ότι θα έπρεπε να απαγορεύονται κάποια ελάχιστα συγκεκριμένα πράγματα που προκαλούν βλάβη στον εαυτό μας η σε άλλους και τπτ παραπάνω...

 

Το τι απαγορεύεται και τι όχι,καθιερώνεται από την ομάδα που εκάστοτε έχει στα χέρια της την εξουσία. Σίγουρα οι σχετικές αποφάσεις και επιλογές από τους ''κυβερνώντες'' πάσχουν σε πολλά σημεία... Αλλά δε θα μπορούσε και ποτέ να υπάρξει νομοθεσία ικανοποιητική για όλους,εφόσον είμαστε άνθρωποι διαφορετικοί,με διαφορετικές αντιλήψεις και ανάγκες,και αυτό που είναι σωστό για κάποιους είναι λάθος για κάποιους άλλους οπότε..; Απλά διατηρούμε ένα επιτρεπόμενο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε να δράσουμε -για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε-,και από κει και πέρα,ανάλογα με τα πιστεύω μας,προσπαθούμε να προωθήσουμε τις δικές μας απόψεις. Έτσι λειτουργούν οι κοινωνίες και έτσι πραγματοποιούνται οι αλλαγές,αναλόγως από πού γέρνει η ''ζυγαριά'' της δύναμης και της εξουσίας... Αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα. (ξέφυγα πάλι ) Για να επανέλθω λοιπόν,σχετικά με το αν υπάρχει βλάβη,τίθεται το ερώτημα αν αποδέχεται ο ''παθών'' τη βλάβη και αν την επιλέγει. Οπότε ξαναγυρίζουμε στην αρχή,δηλαδή πάνω σε ποια βάση γίνονται οι επιλογές καθενός και αν είναι σωστές... Όσον αφορά τους άλλους,φυσικά δεν έχουμε το δικαίωμα να τους βλάπτουμε εφόσον δεν το επιθυμούν,αλλά ο εαυτός μας μάς ανήκει... Και εκεί για μένα δεν υπάρχει αντικειμενικά σωστή συμπεριφορά,τα πάντα είναι σύγκρουση επιθυμιών,συμφερόντων,σκέψεων,γνώσεων...και άρα υποκειμενικών καταστάσεων.

[Grey]

Αυτό ακριβώς λέω, ότι αντικειμενικότητα μπορεί να υπάρξει μόνο αναφορικά με αντικείμενα, όχι με ανθρώπους. Κάτι που ζυγίζει 150 τόνους είναι αντικείμενο που έχει μετρηθεί, δεν έχει δική του σκέψη και βούληση, ούτε ''λόγους'' δικούς του για να ζυγίζει τόσο. Και όσο για τα iq tests, έχω τις αμφιβολίες μου, αλλά εκεί μπαίνει άλλο ερώτημα,δηλαδή ''τι είναι ευφυία και αν είναι όντως μετρήσιμη'' οπότε ξεφεύγουμε...

 

Αυτό με το αντικείμενο των 150 τόνων σου το είπα για να σου δείξω ότι υπάρχει φυσική πραγματικότητα, αντικειμενική αλήθεια και αντικειμενικά σωστό και λάθος...

 

 

Κι εγώ το ίδιο θα κανα στη θέση σου! Η αντιμετώπιση όμως της απόφασης ενός ανθρώπου από κάποιον τρίτο,ως πράξη, δεν σχετίζεται με την αντικειμενικότητα... Στο ποστ μου εξέφρασα μια γνώμη όσον αφορά το αν υπάρχει αντικειμενικότητα ή όχι,και αν είναι κριτήριο για να μας οδηγήσει σε ασφαλείς κρίσεις,δεν επεκτάθηκα σε περαιτέρω ενέργειες όσον αφορά την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης. Το τι θα κάνεις εσύ (και ο κάθε ''εσύ'') όταν βρεθείς μπροστά σε τέτοια περίπτωση είναι άλλο θέμα... Ούτε μπορεί κανείς να σου υποδείξει τι θα κάνεις,γιατί αυτό εσύ το αποφασίζεις. Εγώ δε λέω ότι είναι λάθος να τον αποτρέψεις,ούτε όμως και ότι είναι σωστό,γιατί καταρχήν δεν πιστεύω ότι υπάρχει ''λάθος'' και ''σωστό'' σε αυτά τα πράγματα,και κατά δεύτερον θεωρώ ότι για να είμαι σε θέση να εκφέρω γνώμη πρέπει να γνωρίζω 100% τη συγκεκριμένη περίπτωση (ποιος θέλει να αυτοκτονήσει,γιατί,το παρελθόν του,τι πιστεύει,τι θέλει να πετύχει,πώς νιώθει κτλ κτλ...) Και αυτά φυσικά δε θα μου δείξουν ολόκληρη την πραγματικότητα,γιατί ολόκληρη μόνο αυτός την ξέρει... Οπότε,γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω,θα τον συμβουλέψω με βάση τα δικά μου πιστεύω,και αυτά δε μπορώ σε καμία περίπτωση να τα θεωρήσω ''αντικειμενικά''. Και,όπως προείπα,θα του πω τη γνώμη μου,γιατί για γνώμη πρόκειται όχι για αλήθεια. Και θα προσπαθήσω να τον πείσω με βάση και πάλι τη δική μου οπτική. Το ίδιο ισχύει -για μένα-,αν υποτεθεί ότι ήμουν ψυχολόγος,γιατρός κτλ. (Κι αν ήμουν ψυχολόγος θα πληρωνόμουν κιόλας,οπότε έχω και επιπλέον λόγους να τον αποτρέψω... )

 

Χμ, καλύτερα να φωνάξεις εμένα μπας και τον σώσω τον άνθρωπο... λολ!

 

Πέρα από την πλάκα, και εγώ ομολογώ ότι δε θα ήξερα τι να κάνω αν μου έλεγε π.χ. ότι πάσχει από AIDS και πρόκειται να αρχίσει να λυώνει και να πεθαίνει αργά με φριχτούς πόνους... Οπότε δεν ξέρω τι να σου πω τώρα...

 

Αλλά αν μου έλεγε ότι θέλει να αυτοκτονήσει για να τον δείξει η τηλεόραση θα του πέρναγα ζουρλομανδύα...

 

 

Το τι απαγορεύεται και τι όχι,καθιερώνεται από την ομάδα που εκάστοτε έχει στα χέρια της την εξουσία. Σίγουρα οι σχετικές αποφάσεις και επιλογές από τους ''κυβερνώντες'' πάσχουν σε πολλά σημεία... Αλλά δε θα μπορούσε και ποτέ να υπάρξει νομοθεσία ικανοποιητική για όλους,εφόσον είμαστε άνθρωποι διαφορετικοί,με διαφορετικές αντιλήψεις και ανάγκες,και αυτό που είναι σωστό για κάποιους είναι λάθος για κάποιους άλλους οπότε..; Απλά διατηρούμε ένα επιτρεπόμενο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε να δράσουμε -για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε-,και από κει και πέρα,ανάλογα με τα πιστεύω μας,προσπαθούμε να προωθήσουμε τις δικές μας απόψεις. Έτσι λειτουργούν οι κοινωνίες και έτσι πραγματοποιούνται οι αλλαγές,αναλόγως από πού γέρνει η ''ζυγαριά'' της δύναμης και της εξουσίας... Αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα. (ξέφυγα πάλι )

 

Και όμως δεν ξέφυγες είναι κι αυτό σημαντική παράμετρος στο θέμα που συζητάμε, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι αν η γυναίκα ή άλλος συγγενής του Λιαντίνη το μάθαινε και έτρεχε στον εισαγγελέα να βγάλει εντολή εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική, θα έμπαινε και το θέμα "νομοθεσία" στην κουβέντα μας. Και ο δεύτερος είναι ότι η νομοθεσία επηρεάζει αρκετούς στην κρίση τους για σωστό και λάθος, δηλαδή σκέφτονται ότι για να το λέει έτσι ο νόμος, αυτό είναι και το σωστό...

 

 

Για να επανέλθω λοιπόν,σχετικά με το αν υπάρχει βλάβη,τίθεται το ερώτημα αν αποδέχεται ο ''παθών'' τη βλάβη και αν την επιλέγει. Οπότε ξαναγυρίζουμε στην αρχή,δηλαδή πάνω σε ποια βάση γίνονται οι επιλογές καθενός και αν είναι σωστές... Όσον αφορά τους άλλους,φυσικά δεν έχουμε το δικαίωμα να τους βλάπτουμε εφόσον δεν το επιθυμούν,αλλά ο εαυτός μας μάς ανήκει... Και εκεί για μένα δεν υπάρχει αντικειμενικά σωστή συμπεριφορά, τα πάντα είναι σύγκρουση επιθυμιών, συμφερόντων, σκέψεων, γνώσεων...και άρα υποκειμενικών καταστάσεων.

 

Και εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα... "αν αποδέχεται ο 'παθών' τη βλάβη και αν την επιλέγει" από τον εαυτό του ή από τρίτους, είναι σε θέση να αποφασίζει μόνος του για τα θέματά του ή πρέπει η κοινωνία να επέμβει και να τον βάλει υπό κηδεμονία ή ιατρική παρακολούθηση; Και πόσο σοβαρή πρέπει να είναι η βλάβη για να επέμβει η κοινωνία;

 

Αν για παράδειγμα στο διπλανό σου διαμέρισμα είχες κατάσταση ενδοοικογεννειακής βίας θα έλεγες "αποδέχεται ο 'παθών' τη βλάβη και την επιλέγει, άρα όλα καλά"; ή θα πήγαινες στην αστυνομία;

 

Δεν είναι εύκολα τέτοια ερωτήματα...

[musa]

Αυτό με το αντικείμενο των 150 τόνων σου το είπα για να σου δείξω ότι υπάρχει φυσική πραγματικότητα, αντικειμενική αλήθεια και αντικειμενικά σωστό και λάθος...

 

Ναι υπάρχει,αλλά για τα πράγματα! Αυτή είναι η δική μου γνώμη και αυτό προσπαθώ να πω εδώ και 3 ποστς,αν κάποιος έχει άλλη γνώμη δικαίωμά του φυσικά.

 

Χμ, καλύτερα να φωνάξεις εμένα μπας και τον σώσω τον άνθρωπο... λολ!

 

Χαχαχα! You are welcome to try...

 

 

Πέρα από την πλάκα, και εγώ ομολογώ ότι δε θα ήξερα τι να κάνω αν μου έλεγε π.χ. ότι πάσχει από AIDS και πρόκειται να αρχίσει να λυώνει και να πεθαίνει αργά με φριχτούς πόνους... Οπότε δεν ξέρω τι να σου πω τώρα...

 

Αλλά αν μου έλεγε ότι θέλει να αυτοκτονήσει για να τον δείξει η τηλεόραση θα του πέρναγα ζουρλομανδύα...

 

Γι' αυτό ακριβώς λέω ότι δε μπορώ να εκφέρω γνώμη πριν γνωρίζω 100% τη συγκεκριμένη περίπτωση. Και πάλι όμως θα πρόκειται για γνώμη,που δε μπορώ να απαιτήσω να είναι ούτε η σωστότερη,αλλά ούτε και δεσμευτική.

 

 

Και εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα... "αν αποδέχεται ο 'παθών' τη βλάβη και αν την επιλέγει" από τον εαυτό του ή από τρίτους, είναι σε θέση να αποφασίζει μόνος του για τα θέματά του ή πρέπει η κοινωνία να επέμβει και να τον βάλει υπό κηδεμονία ή ιατρική παρακολούθηση; Και πόσο σοβαρή πρέπει να είναι η βλάβη για να επέμβει η κοινωνία;

 

Αν για παράδειγμα στο διπλανό σου διαμέρισμα είχες κατάσταση ενδοοικογεννειακής βίας θα έλεγες "αποδέχεται ο 'παθών' τη βλάβη και την επιλέγει, άρα όλα καλά"; ή θα πήγαινες στην αστυνομία;

 

Δεν είναι εύκολα τέτοια ερωτήματα...

 

Εννοείται πως δεν είναι εύκολα... Στο παράδειγμα με το διαμέρισμα που λες,έχω δώσει ήδη απάντηση μέσω της γενικής μου άποψης,η οποία είναι ότι και πάλι πρέπει να γνωρίζεις για να πάρεις πρωτοβουλία,γιατί μπαίνουν πάρα πολλά ζητήματα εδώ που θα με πάρει το βράδυ αν προσπαθήσω να τα αναλύσω... Αν δε γνωρίζεις την περίπτωση,τότε φυσικά και ειδοποιείς τις αρχές,που πιθανόν είναι καταλληλότερες να διαπιστώσουν τελικά τι γίνεται. Μίλησα όμως κυρίως για αποδοχή της πράξης από τον ίδιο τον εαυτό ενός ατόμου (γιατί η αυτοκτονία τέτοια περίπτωση είναι) και διευκρίνισα ότι,όσον αφορά στους τρίτους,δεν έχουμε το δικαίωμα να τους βλάπτουμε χωρίς να υπάρχει συναίνεση (και πάλι η διαπίστωση ύπαρξης συναίνεσης είναι άλλο κεφάλαιο που θέλει μεγάλη προσοχή,γιατί υπάρχουν δεκάδες ''παγίδες''...)

 

 

[dimulator]

να σας πω την άποψη μου;

 

αντιγράφω από εδώ

 

-Τι γίνεται όταν ένας άνθρωπος είναι καταστροφικός;

-Καταστρέφει το αντικείμενο της οργής του.

-Και αν στραφεί η οργή του προς τον ίδιο του τον εαυτό;

-Τότε ο ίδιος καταστρέφει τον εαυτό του.

-Πώς γίνεται αυτό πιο πρακτικά;

-Ο άνθρωπος που στρέφει την καταστροφική δύναμη του πάνω του αυτοκαταστρέφεται, ή αλλιώς μπορεί να αυτοκτονήσει, ή αν άλλος άνθρωπος στρέψει την δύναμη αυτή εναντίων άλλου ανθρώπου με τρόπο πνευματικό τότε ο άλλος αυτοκαταστρέφεται.

-Επομένως αυτός που αυτοκαταστρέφεται έχει στρέψει την καταστροφική δύναμη πάνω του.

-Ναι

-Για συλλογήσου τώρα τον κόσμο, ο κόσμος είναι ή όχι ένας μεγάλος οργανισμός.

-Είναι

-Μέσα σε αυτό το παν που λέμε κόσμο δεν είναι όλες οι υπάρξεις ακόμη και ο ίδιος ο Θεός;

-Ναι

-Επομένως όλος ο κόσμος είναι ένα πάν και ένας οργανισμός

-Ναι αυτό είπαμε

-Αυτό σημαίνει πως εσύ και γω και ο άλλος είμαστε χωριστοί μεν αλλά ενωμένοι σε έναν οργανισμό στο παν.

-Ναι ακριβώς

-Αν κάποιος θελήσει να καταστρέψει κάποιον τι πράξη γίνεται για το σύνολο του οργανισμού αυτού;

-Ένα μέρος του οργανισμού αυτού καταστρέφει ένα άλλο μέρος του

-Σωστά, όμως και οι δυο αυτοί είναι είπαμε σε έναν οργανισμό το παν.

-Ναι, επομένως μια μονάδα του οργανισμού στρέφεται εχθρικά προς τον ίδιο της τον εαυτό.

-Ναι αυτό κάνει.

-Προηγουμένως όμως όταν κάποιος στρέφεται εναντίων του ίδιου του του εαυτού μοιραία δεν αυτοκαταστρέφεται;

-Ναι το είπαμε αυτό.

-Επομένως αυτός που στρέφεται εναντίων του άλλου τι αρχίζει να παθαίνει;

-Να πεθαίνει.

-Σωστά, μόνο που αυτή η διαδικασία θανάτου είναι αργή και χρονοβόρα. Κάθε πράξη μίσους, επιθετικού συναισθήματος και εναντίωσης προς άλλον άνθρωπο είναι ένας μικρός θάνατος για αυτόν που κάνει την πράξη αυτή. Αυτό λοιπόν είναι και το αίτιο του θανάτου των θνητών. Ο Θεός μπορεί να είναι μέρος του παντός οργανισμού αλλά άρχει της υπάρξεως και μόνο ό,τι είναι υπο της αρχής μπορεί να καταστραφεί.

Το πνεύμα όμως που είναι αθάνατο θανατώνεται;

-Όχι ό,τι είναι αθάνατο ζει αιωνίως

-Τότε όμως σε κάποιον που είναι ψυχή αθάνατη αλλά εχθρεύεται ποια είναι η μοίρα του;

-Να είναι και αθάνατος και θνητός

-Πώς γίνεται αυτό;

-Με το να έχει θνητό σώμα και αθάνατη ψυχή ενωμένα σε μία ύπαρξη.

-Σωστά το σκέφτηκες, και πως λέγεται μια τέτοια ύπαρξη;

-Θνητός.

-Σωστά. Επομένως εμείς οι θνητοί έχουμε ψυχή αθάνατη και σώμα θνητό διότι στρέφουμε την σκέψη μας, τα συναισθήματα μας και τις πράξεις μας εναντίων των άλλων ή της φύσης που είναι μέρος του όλου που και μεις ανήκουμε. Και όταν κάποιος στρέφεται εναντίων του εαυτού του μοιραία πεθαίνει. Μόνο που κάποιος με αθάνατη ψυχή αν κάνει κάτι τέτοιο είναι καταδικασμένος να πεθαίνει και να ζει ξανά και ξανά σε ένα συνεχή κύκλο θανάτου και επαναγεννήσεων χωρίς τέλος αφού η αθανασία της ψυχής είναι αιώνια.

-Συγκλονιστική διαπίστωση!

-Το πιο άσχημο από όλα όμως είναι ότι σε κάθε νέα γέννηση ζει κάτω από διαφορετικές συνθήκες στον υλικό κόσμο, την μια φτωχός, την άλλη πλούσιος, την άλλη άνδρας, την άλλη γυναίκα και πρέπει να αποκτήσει την γνώση για την απελευθέρωση του από αυτήν την κυκλική κατάσταση ξανά από την αρχή και αν μπορέσει να πιστεί για όλα αυτά μέσα από τόσες διαφορετικές θρησκείες και πνευματικά συστήματα. Έτσι οι ευκαιρίες κάποιος να απελευθερωθεί γίνονται δραματικά λίγες και το μαρτύριο της ζωής και του θανάτου συνεχές.

Εφόσον λοιπόν βρήκαμε ότι το αίτιο του θανάτου μας είναι οι ίδιες μας οι πράξεις, οι ίδιες μας οι σκέψεις και τα ίδια μας συναισθήματα εχθρότητας ποιο λες να είναι το αντίδοτο σε όλα αυτά;

-Νομίζω το αντίδοτο στην εχθρότητα και το μίσος είναι η φιλία η συμπόνια και η αγάπη.

-Σωστά. Αλλά όποιος προσπαθήσει να ασκήσει αυτήν την φιλοσοφική στάση ζωής πρακτικά θα συναντήσει αμέτρητες δυσκολίες, διότι στο κάθε τι θα πρέπει να φέρεται με αγάπη για να μην εναντιωθεί, να μην μισήσει και να μην εχθρευτεί κανέναν ούτε το ίδιο του τον εαυτό που θα αντιδρά εγωιστικά διότι θα ξεβολεύεται ψυχολογικά. Γιατί κάθε τέτοια πράξη το οδηγεί ξανά πίσω στην επαναγέννηση στην ύλη μέσω του θανάτου. Σε αυτό το συμπέρασμα της βαθύτερης αγάπης και φιλίας έχουν καταλήξει και οι παλιότεροι άνθρωποι και δάσκαλοι όπως ο Ιησούς και ο Βούδας.

-Και τι γίνεται όταν κάποιος καταφέρει μέσα από όλη αυτή την προσπάθεια δεν εχθρευτεί και δεν εναντιωθεί σε κανέναν;

-Τι γίνεται ρωτάς; Τι γίνεται όταν δεν έχεις κανένα ίχνος μίσους για αυτόν που σε μισεί αλλά και για τον άλλον που σε αγαπά; Τι γίνεται όταν τα έχεις βρει και με τον εαυτό σου και δεν στρέφεσαι εναντίων ούτε του εαυτού σου;

-Είσαι ευτυχισμένος.

-Σωστά με άλλα λόγια είσαι στο παράδεισο ή στα Ηλύσια πεδία ή είσαι μακάριος ή ευδαίμων ή όπως αλλιώς θέλεις πες το.

-Και με τον θάνατο τι γίνεται;

-Το σώμα μοιραίο είναι να πεθάνει αλλά την στιγμή του θανάτου ενός τέτοιου ανθρώπου δεν υπάρχει κανένα αίτιο αυτοκαταστροφής και έτσι η ψυχή είναι εντελώς ελεύθερη από την ύπαρξη της στην κατάσταση ζωής πάνω στην Γη. Αυτό είναι και το μυστικό της αθανασίας η ψυχική απελευθέρωση από το αίτιο της αυτοκαταστροφής που μας αναγκάζει να ζούμε μέσα στην ύλη.

-Και πώς είναι μετά η ζωή σαν ελεύθερη ψυχή;

-Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

 

επομένως ο θάνατος έχει έρθει διότι στρεφόμαστε εναντίων ενός μέρος του Παντός.

Edited February 28, 2011 by dimulator