Περί Της Λύσεως Της Ψυχής.

[dimulator]

Η ψυχή περιγράφεται από τον Πλάτωνα ως τριμερής. Αποτελείται από το Λογιστικό, Θυμοειδές, Επιθυμητικό.

 

Το Λογιστικό μοιάζει μυθολογικά σαν ένας μικρός ήλιος και αποτελεί το θείο στοιχείο του ανθρώπου ή αλλιώς τον θείο σπινθήρα. Για αυτό οι θνητοί αποκαλούν τον Θεό, “Πάτερ ημών”.

 

Στην μυθολογία του Άδου η ψυχή έχει και την λεγόμενη σκιά της. Πώς εξηγείται αυτό.

Όταν κάποιος πεθαίνει γίνεται λύση της ψυχής από το σώμα.

 

Στην συνέχεια η ψυχή αρχίζει και ανέρχεται προς τις σφαίρες της ευτυχίας ή της ευδαιμονίας με τελικό προορισμό τον Θεό, το Εν.

 

Καθώς ανέρχεται ότι συνήθειες και ενέργειες είχε αποκτήσει κατά τον βίο της αποδεσμεύονται από αυτήν και έτσι δημιουργείται μια περαιτέρω λύση της ίδιας της ψυχής. Οι μη ενάρετες επιθυμίες, τα μη αγαθά συναισθήματα που ενυπήρχαν ενωμένα στο επιθυμητικό και θυμοειδές αρχίζουν και ξεχωρίζουν από τα αγαθά μέρη της ψυχής.

 

Αυτές οι ενέργειες πλέον δεν μπορούν να μείνουν ενωμένες με το Θείο μέρος της ψυχής, τον μικρό ήλιο που λέγαμε. Έτσι χωρίς αυτό το θείο μέρος μοιάζουν μυθολογικά σαν σκιές οι οποίες οδεύουν προς τον Άδη ενώ το θείο μέρος της ψυχής προς τον Ουρανό.

 

Στην συνέχεια τα εξευγενισμένα μέρη της ψυχής που έχουν μείνει Λογιστικό, Επιθυμητικό, Θυμοειδές αρχίζουν και υφίστανται μια διαδικασία ένωσης με τον Θεό σταδιακά.

 

Όλες οι αγαθές επιθυμίες εκπληρώνονται και πλέον η ψυχή δεν επιζητεί άλλο κάτι τις. Δεν επιθυμεί.

Το θυμοειδές που είναι να συναισθήματα είναι στην ουσία η αντίληψη μας για το τι υπάρχει γύρω μας. Η ψυχή μέχρι τώρα ήταν συνηθισμένη να αντιλαμβάνεται τα αντίθετα. Αντιλαμβανόταν έτσι την λύπη και την χαρά. Αυτό το πεδίο των αντιθέτων ήταν το Γίγνεσθαι.

 

Τώρα όμως η ψυχή αρχίζει και αποκτά άλλη αντίληψη. Αισθάνεται όλες τις εκφράσεις του Αγαθού και έτσι αισθάνεται μια ενότητα και όχι το δυισμό του Γίγνεσθαι.

Τελικός σκοπός είναι να αποκτήσει την αντίληψη του Τέλειου Αγαθού που είναι το Εν.

Μέχρι να φτάσει εκεί όμως αντιλαμβάνεται όλες τις χαρές και τις ευτυχίες της υπάρξεως. Με κάθε χαρά και ευτυχία που ενώνεται είναι ένας Θεός.

Είναι η κατάσταση που η ψυχή “γεύεται” τον παράδεισο ή τα Ηλύσια πεδία.

 

Το δεν Λογιστικό μέρος της ψυχής είναι το θείο μέρος της που την οδηγεί προς την άνοδο προς την ένωση με όλους τους Θεούς και το Εν στο τέλος.

 

Συνοπτικά λοιπόν η ψυχή ανερχόμενη στον Ουρανό βιώνει μια πληρότητα αγαθών επιθυμιών και μια αντίληψη όλων των αγαθών όπως ευτυχία, αγάπη, φιλία συμπόνια κτλ.

 

Στο τέλος έρχεται ένα ξεχωριστό αίσθημα της πλήρους ενότητας με τα τρία αγαθά μέρη της.

Διότι πλέον και τα τρία μέρη της ψυχής λειτουργούν στην πλήρη αγαθότητα. Εκείνη λοιπόν την στιγμή που νιώσει αυτήν την τριπλή αγαθότητα, είναι η ένωση με το ενιαίο, που είναι το ενιαίο των Θεών και έχει φτάσει στο Εν.

 

Αυτή η διαδικασία χωρισμού των βαρέων μερών της ψυχής και της μακρόχρονης και αργής ένωσης της με την αγαθότητα πιστεύω τελείως λακωνικά περιγράφεται από τον Πλούταρχο.

 

 

Θάνατος ο μεν εστί εν την γη της Δήμητρος, ο δ' εν τη Σελήνη της Φερσεφόνης και σύνοικος εστι της μεν χθόνιος ο Ερμής, της δ' ουράνιος. Λύει δ' αυτή μεν ταχύ και μετά βίας την ψυχήν από του σώματος, η δε Φερσεφόνη πράως και χρόνω πολλώ τον νουν από της ψυχής.

“Ηθικά, Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης”

 

Ο θάνατος ο μεν επί της γης είναι της Δήμητρος, ο δε επί της Σελήνης της Φερσεφόνης και σύνοικος της μιας είναι ο Χθόνιος Ερμής της άλλης ο Ουράνιος. Λύνει όμως τούτη γρήγορα και με βία την ψυχή από το σώμα, ενώ η Φερσεφόνη πράως και σε μεγάλο χρονικό διάστημα λύνει τον νουν από την ψυχή.

 

Η λύση του νου από την ψυχή είναι η διαδικασία εξευγενισμού της και ένωσης της με το αγαθό όπως περιέγραψα πιο πάνω κατά την προσωπική μου γνώμη.

[Devaraja]

Ας υποθεσουμε πως οι ψυχες ολων των οντων ειναι σαν σταγονες που προερχονται απο εναν ωκεανο,

δηλαδη οτι καθε ψυχη ειναι ενα κομματι αυτου του "ωκεανου" και ταυτοχρονα ειναι φτιαγμενη απο

την ιδια ουσια, το "νερο" στην προκειμενη αλληγορια.

 

Βασικα για μενα αυτος ειναι ο μονος τροπος να κατανοησω την εννοια της συνειδητοτητας-ψυχης, την

εννοια του "υπαρχω".

 

Αν λοιπον ο τελικος προορισμος ειναι η ενωση με το Εν τοτε δεν ειναι παραξενο που ολες οι θρησκειες

μιλουν για "αγαπη" που ουσιαστικα ειναι ενα "ενωτικό" συναισθημα.

[outis]

Ας υποθεσουμε πως οι ψυχες ολων των οντων ειναι σαν σταγονες που προερχονται απο εναν ωκεανο,

δηλαδη οτι καθε ψυχη ειναι ενα κομματι αυτου του "ωκεανου" και ταυτοχρονα ειναι φτιαγμενη απο

την ιδια ουσια, το "νερο" στην προκειμενη αλληγορια.

 

Βασικα για μενα αυτος ειναι ο μονος τροπος να κατανοησω την εννοια της συνειδητοτητας-ψυχης, την

εννοια του "υπαρχω".

 

Αν λοιπον ο τελικος προορισμος ειναι η ενωση με το Εν τοτε δεν ειναι παραξενο που ολες οι θρησκειες

μιλουν για "αγαπη" που ουσιαστικα ειναι ενα "ενωτικό" συναισθημα.

Αυτό όμως δεν "απαντά" σε δύο ζητήματα:

1. Το αίτημα της δικαιοσύνης (αν τελικά στον ωκεανό "επιστρέφει" και η σταγονίτσα του Χίτλερ δεν έχει νόημα το να αγαθοποιείς ή το να καταστρέφεις χωρίς λογική)

2. Το αίτημα του νοήματος. Αν επιστρέψουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε τι νόημα έχει το ταξίδι; (αν η λήθη σβύνει τη μνήμη)

[dimulator]

το πολύ απλό που λένε όλες οι θρησκείες για αγάπη είναι γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν αισθάνεσαι εχθρικός.

 

Αυτό το να μην αισθάνεσαι εχθρικός είναι πολύ σημαντικό για την πνευματική κατάσταση. Κάποιος που ασκεί την μη-εχθρικότητα ενώνει ενέργειες μέσα του.

Από την άλλη μπορεί να σταθεί πνευματικά στο πεδίο το αστρικό ή των Θεών. Διότι σε αυτό το πεδίο υπάρχει η "ενιαία" κατάσταση να μοιράζονται όλες οι υπάρξεις τις πληροφορίες βλέπε συναισθήματα, γνώσεις, επιθυμίες κτλ. Αν κάποιος είναι εχθρικός δεν μπορεί να ενωθεί σε αυτήν την "ομάδα" διότι αυτο-αποβάλλεται.

 

Άρα η άσκηση της μη εχθρικότητας γίνεται για αυτόν τον σκοπό της "αναχώρησης".

 

Η λήθη υπάρχει σαν ασφάλεια για μερικά πράματα. Και αυτή είναι η αγαθή λειτουργία της άγνοιας. Με άλλα λόγια οι αρχαίοι Έλληνες υποστήριζαν ότι οι συμφορές που παθαίνει ένας άνθρωπος δεν οφείλεται σε μια υπόσταση του κακού αλλά στην "άγνοια".

 

Αλλά ακόμη και αυτή έχει τον λόγο της να υπάρχει και έτσι όταν κάποιος το αντιληφθεί αυτό καταλαβαίνει αυτό που λένε ότι όλα έχουν γίνει σοφά και για κάποιο λόγο.

Edited March 7, 2011 by dimulator

[Devaraja]

Αυτό όμως δεν "απαντά" σε δύο ζητήματα:

1. Το αίτημα της δικαιοσύνης (αν τελικά στον ωκεανό "επιστρέφει" και η σταγονίτσα του Χίτλερ δεν έχει νόημα το να αγαθοποιείς ή το να καταστρέφεις χωρίς λογική)

2. Το αίτημα του νοήματος. Αν επιστρέψουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε τι νόημα έχει το ταξίδι; (αν η λήθη σβύνει τη μνήμη)

 

1) πιστευω πως επιστρεφουν ολες οι ψυχες, το θεμα ειναι το ποτε και γι αυτο ο σκοπος σε διαφορες φιλοσοφιες ειναι

ακριβως να μικρυνεις τη διαδρομη. Δεν υπαρχουν καλες και κακες ψυχες, η ψυχη-συνειδηση ειναι ουδετερη και

καταλαμβανει διαφορα σωματα(βλεπε βουδισμος). Αυτα τα σωματα πχ υλικο ειναι που προβαλουν αντισταση και

κρατουν τη συνειδηση σε καποιο επιπεδο πχ στο φυσικο κοσμο, οποτε για να επιστρεψει η ψυχη πρεπει να καταστραφει

το καθε σωμα κλπ.

 

2) το "νοημα" ειναι καθαρα ανθρωπινη εννοια. Εγω το βλεπω σαν ενα συστημα αν θες που διαστελεται και συστελεται κατα

καποιο τροπο (μιλαω για τις ψυχες οχι για το υλικο συμπαν ).

 

Αν παρεις μια πετρα και την πεταξεις στον αερα θα κανει καποια διαδρομη και θα επιστρεψει στη γη. Αυτο συμβαινει επειδη η γη εχει μεγαλυτερη μαζα απο την πετρα. Και πραγματι αυτος ο κανονας δηλαδη το "μικροτερο" να τεινει προς το "μεγαλυτερο" εμφανιζεται σε πολλα φυσικα φαινομενα.

Δηλαδη μια μικρη ποσοτητα να τεινει συνενωθει με μια μεγαλυτερη ιδιας "κλασης"(τα ομωνυμα ελκονται).

Εξαιρεση αποτελουν τα φαινομενα απωσης (ομωνυμα αποθουνται) οπως πχ τα ηλεκτρονια, τα οποια ομως εμφανιζονται σε "στοιχεια" που η ιδιοτητα τους(αρνητικα φορτισμενα) μπορει ευκολα να εξαλειφθει, φερνοντας τα κοντα σε ιδια στοιχεια αντιθετου μεγεθους. (ισως αυτη να ειναι η διαφορα-τωρα το σκεφτηκα )

 

Αν κανει καποιος τον παραλληλισμο μπορει να υποτεθει οτι πρεπει να υπαρχουν παραπανω απο ενας "ωκεανος ψυχων" και αυτο μπορει να συνεχιστει και για αλλες θεωριες πχ περι θεων κλπ....

 

Αυτες ηταν μερικες σκεψεις...

 

 

 

 

Edited March 7, 2011 by Devaraja

[dimulator]

μια σημείωση.

 

Δεν υπάρχουν σώματα που αντιστέκονται και πρέπει να καταστραφούν.

 

Απλά η συνείδηση βλέπει τα πράματα έτσι. Δλδ ο νους λόγω μιας βαθιάς του λειτουργίας βλέπει τα πράματα δυικά. Και το ενιαίο το διαιρεί με την σκέψη του.

 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ζει σε μια πραγματικότητα που την αντιλαμβάνεται με αντίθετα. Αυτό είναι το Γίγνεσθαι που λένε οι φιλοσοφίες, το πεδίο των αντιθέτων.

 

Κατ' επέκταση η πραγματικότητα του σώματος του γίνεται οπτική πληροφορία που όλοι γνωρίζουμε πώς είναι ένα σώμα.

 

Η διαδικασία της φιλίας τώρα ή της αγάπης ενώνει όλα αυτά τα αντίθετα και η συνείδηση αλλάζει και το άτομο βιώνει άλλη πραγματικότητα σιγά σιγά.

Στην πραγματικότητα δεν καταστρέφονται τα παλιά σώματα απλά η ψυχή λειτουργεί αλλιώς και συνειδητοποιεί αλλιώς τα πράματα.

 

Να το πω με ένα παράδειγμα.

 

Αν έχετε πάει σε οφθαλμίατρο θα έχετε δει ότι σας φοράει γυαλιά και τοποθετεί φακούς.

 

Τα γυαλιά είναι η συνείδηση και αυτός που τα φορά η ψυχή. Όταν μια σκέψη επεμβαίνει στην ψυχή τοποθετείται ένας φακός με χρώμα. π.χ. Κόκκινο.

Η ψυχή τότε λέει "τα πράματα είναι κόκκινα"

 

Μετά από πολλά χρόνια και ενώ έχει μαλώσει έχει αγαπηθεί κτλ με όλους τους άλλους ανθρώπους για να υποστηρίζει ότι τα πράματα είναι "κόκκινα" κάνει μια άλλη σκέψη.

 

Τότε μπαίνει ένας άλλος φακός στα γυαλιά χρώματος κίτρινο. Τότε η ψυχή λέει "τα πράματα είναι κίτρινα"

 

Με λίγα λόγια απλά αλλάζει οπτική και συνείδηση μέχρι να δει αυτό που πραγματικά υπάρχει.

 

Στο Γίγνεσθαι υπάρχουν όλα τα αντίθετα και αυτό αντιλαμβανόμαστε. Όταν φιλιώνουμε και αγαπάμε ενωνόμαστε με τα αντίθετα και αυξάνουμε σε πνευματική ενέργεια και αγαθεύουμε με την καλή έννοια. Όταν κυριαρχεί το νείκος χάνουμε ενέργεια πνευματική και κακιώνουμε που λέμε απλά.

 

Για αυτό έχει τόση μεγάλη σημασία η αγάπη, η φιλία, η καλοσύνη κτλ

 

Τώρα η φιλία και το νείκος έχουν χρυσά πατήματα όπου πάντα εκεί δημιουργείται αρμονία. Αυτά τα "πατήματα" είναι η συμπεριφορά εκείνη της ψυχής όπου και η φιλία και το νεικός αποδίδουν αγαθό αποτέλεσμα.

 

Αυτή είναι η χρήση πιο απλά του καλού και του κακού με θεϊκό τρόπο ή πολύ σοφό αν θέλετε. Για παράδειγμα ενώ εμείς φοβόμαστε τον θάνατο, ο θάνατος εξυπηρετεί την ζωή με τρόπο που μπορεί να μην γνωρίζουμε.

 

Αυτά τα χρυσά πατήματα ή "τα χρυσά μέσα" υποθέτω ότι είναι η λεγόμενη "χρυσή τομή". Όπου στα μαθηματικά βλέπουμε να δημιουργεί την αρμονία στα γεωμετρικά σχήματα.

 

Σκεφτείτε την "χρυσή τομή" λοιπόν σαν εκείνες τις σκέψεις της ψυχής ή του νου που είναι ενδιάμεσα από τα αντίθετα.

 

Παράδειγμα. Υπάρχουν δύο αντίθετα. Η αγάπη και το μίσος. Ποιο είναι το χρυσό μέσο των δύο; Ποια τρίτη σκέψη;

Αν κάποιος αγαπά υπερβολικά μπορεί να γίνει άδικος.

Αν κάποιος μισεί υπερβολικά έχει άλλα προβλήματα.

 

Επομένως η ψυχή με την υποσυνείδητη λειτουργία της αναζητά αυτήν την χρυσή τομή μεταξύ των συναισθημάτων, επιθυμιών.

Για να το κάνει αυτό χρησιμοποιεί την λογική, το θείο της χαρακτηριστικό με τρόπο κρυφό.

 

Αυτή τη νοητική λειτουργία των χρυσών βημάτων στην αρμονία των χρυσών τομών πιστεύω κάνει η ψυχή μετά τον θάνατο σε μια κατάσταση όμοια με το όνειρο.

 

Το ίδιο συμβαίνει και στις αστρικές προβολές και στα όνειρα που είναι μικρές προπονήσεις μεταθανάτιας συμπεριφοράς, σε συγκεκριμένες ασκήσεις με τον νου.

 

Αυτό που περιέγραψα στο πρώτο ποστ είναι το βίωμα μιας μεταθανάτιας συμπεριφοράς κατά την προσωπική μου γνώμη.

Edited March 8, 2011 by dimulator

[irenicus777]

Εμένα τώρα η απορία που μου γεννήθηκε μπορεί να σας φανεί λίγο γελοία αλλά, θα το ρωτήσω...

Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για την αλλαγή από Περσεφόνη σε Φερσεφόνη; (ρωτάω, γιατί έχω καταλήξει πια στο συμπέρασμα πως εκείνες τις εποχές υπήρχαν λόγοι που κάποια πράγματα λέγονταν όπως λέγονταν).

[outis]

Εμένα τώρα η απορία που μου γεννήθηκε μπορεί να σας φανεί λίγο γελοία αλλά, θα το ρωτήσω...

Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για την αλλαγή από Περσεφόνη σε Φερσεφόνη; (ρωτάω, γιατί έχω καταλήξει πια στο συμπέρασμα πως εκείνες τις εποχές υπήρχαν λόγοι που κάποια πράγματα λέγονταν όπως λέγονταν).

Γλωσσολογικοί.

Στη γραμμική Β πχ δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ Π & Φ, ή Κ & Χ ή Ρ & Λ. Τυπικά το Φ=ΠΠ (όπως και Χ=ΚΚ -πλάτη με πλάτη). Η γραφή άλλαξε αλλά η γλώσσα σε πολλές περιπτώσεις κράτησε παλιές ή πήρε νέες μορφές (αλλά με παλιού όρους)

[dimulator]

Ας κάνουμε μια φιλοσοφική αναλογία με τους αριθμούς.

 

το 1 είναι το Εν.

κάθε αριθμός είναι ένα ον.

κάθε αριθμός βασίζεται στο ένα 1. Αυτό είναι το θείο στοιχείο μέσα μας που λέμε.

 

Ας πούμε ότι ο άνθρωπος είναι τυχαία ο αριθμός 12.

 

Και αυτός ο άνθρωπος λέει. Θέλω να φτάσω στον Θεό, θέλω να ενωθώ με το Εν. Δείτε τι κόλπα μας παίζει η φύση και οι λέξεις.

 

Πώς κάποιος από το 12 θα ενωθεί στο 1?

 

Οι πιο πολλοί όταν ακούνε ένωση σκέφτονται το + και αναζητούν ενέργεια και αύξηση της δικιάς τους πνευματικότητας.

Ναι μα για να μετρήσεις από το 12 στο 1 τι πρέπει να κάνεις? Πρόσθεση ή αφαίρεση?

 

Η απάντηση είναι ότι ενώ ο λόγος λέγει να ενωθώ με το Εν στην πραγματικότητα πρέπει να γίνει αφαίρεση ενέργειας.

Ποιας όμως ενέργειας? Τι πρέπει να αφαιρεθεί από την ψυχή - νου - σκέψη για να φτάσουμε στον Θεό?

 

Η απάντηση είναι ότι αφαιρώντας τα βάρη που ενοχλούν την σκέψη και την αποπροσανατολίζουν.

Αυτή η διαδικασία αφαίρεσης αυτού του είδους της ενέργειας γίνεται στις διαδικασίες αναγωγής στο Εν.

 

τρόποι αφαίρεσης (-)?

 

- συγχώρεση

- εξομολόγηση

- άσκηση αγάπης, καλοσύνης

- διαλογισμός και χαλάρωση και εστίαση σε ανάμνηση ευτυχίας.

- αναγωγή στο Εν, θεουργική εργασία, σήμερα λέγεται αστρική προβολή

- καταστάσεις bardo, μεταθανάτιες εμπειρίες

- όνειρα

- ψυχανάλυση

 

σε όλα αυτά γίνεται αποσυμφόρηση των μπλοκαρισμάτων της ψυχής και έρχεται η ανακούφιση του νου.

αυτές είναι μέθοδοι αφαίρεσης σκέψεων που αναζητούν λύση από την ψυχή.

 

όταν λοιπόν ησυχάσει η ψυχή ηρεμεί, και πλέον συνειδητοποιεί τι είναι, βλέπει το Εν μέσα της.

 

κάθε αφαίρεση είναι μια μετακίνηση από το 12 -> προς το 11,10,9... 1.

 

Το δε βίωμα αυτής της μετακίνησης προς τα άνω με την αφαίρεση ενέργειας είναι το βίωμα της ευτυχίας ή της ευδαιμονίας ή τα Ηλύσια πεδία ή ο Παράδεισος κτλ.

 

Η ίδια αυτή διαδικασία κρατά χρόνια για μια ύπαρξη και πολλές μετενσαρκώσεις. Για να μεταβεί κάποιος από το 12 π.χ. στο 11.

 

Όταν γίνονται λάθη η ύπαρξη προσθέτει ενέργεια. Η οποία όμως πρόσθεση μετακινεί το ον από το 12 στο 13 στο παράδειγμα.

 

Το βίωμα είναι η δυστυχία και μυθολογικά η πτώση.

 

Όσο πιο πολύ βαριά είναι μια ύπαρξη τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνεται τον δυισμό. Βλέπει πιο πολλά αντίθετα ή τα αισθάνεται με συναισθήματα κτλ.

Η πρόσθεση ενέργειας στην ουσία διαιρεί την ουσία και δημιουργεί απώθηση από το Εν 1.

Αυτή η απώθηση από το Εν εκφράζεται με το μίσος και την άρνηση του αγαθού, όχι αυτό που νομίζουν οι άνθρωποι αγαθό αλλά αυτό που είναι αγαθό.

Η άρνηση του αγαθού μοιραία έρχεται σε σύγκρουση με το δομικό στοιχείο της ψυχή, την εσωτερική μονάδα, το θείο χαρακτηριστικό.

 

Σε αυτό το σημείο είναι που προσπαθεί να δημιουργηθεί ένα ξένο σώμα από το Ον. Αυτό είναι ο εγωισμός.

Ο εγωισμός είναι αυτός που σαν ψυχική συμπεριφορά θέλει να συμπεριφέρεται ως αρνητής του αγαθού. Οι λόγοι ποικίλουν.

 

Για αυτό δίνεται μεγάλη βάση στην αναγνώριση του εαυτού. Το γνώθι σε αυτόν. Το οποίο είναι η αναγνώριση των εσωτερικών ψυχικών λειτουργιών. Των εσωτερικών εγωισμών.

Επίσης μετά την αναγνώριση του εαυτού γίνεται η θεραπεία του με την άσκηση της καλοσύνης και της αγάπης.

 

Σε αυτό βασίζονται όλες οι περισσότερες σημερινές θρησκείες.

 

Με τέτοιες ασκήσεις δεν στρεφόμαστε εχθρικά προς τον εαυτό μας και τον εγωισμό μας αλλά οδηγούμε τον εαυτό μας προς τα άνω (12, 11, 10...1).

 

Όποιος κάνει τέτοιες ασκήσεις ενδοσκόπησης και αυτοβελτίωσης άρχει του εαυτού του. Είναι ο ηγέτης αυτός που έχει την εξουσία και μπορεί και την χειρίζεται προς όφελος του.

 

Και με αυτήν την πρακτική όσο ανεβαίνει κάποιος την κλίμακα πίσω προς το Εν εμφανίζει και αντίστοιχες πνευματικές λειτουργίες (τηλεπάθεια, διακοή κτλ)

 

Με άλλα λόγια όλη αυτήν την διαδικασία που όλοι θα βιώσουμε μετά θάνατον μερικοί την εφαρμόζουν εν ζωή και προοδεύουν ψυχικώς εν ζωή.

 

Αυτή είναι η λεγόμενη μελέτη θανάτου στην φιλοσοφία και θεουργία.

Edited March 8, 2011 by dimulator

[outis]

...τρόποι αφαίρεσης (-)?

 

- συγχώρεση

- εξομολόγηση

- άσκηση αγάπης, καλοσύνης

- διαλογισμός και χαλάρωση και εστίαση σε ανάμνηση ευτυχίας.

- αναγωγή στο Εν, θεουργική εργασία, σήμερα λέγεται αστρική προβολή

- καταστάσεις bardo, μεταθανάτιες εμπειρίες

- όνειρα

- ψυχανάλυση

 

σε όλα αυτά γίνεται αποσυμφόρηση των μπλοκαρισμάτων της ψυχής και έρχεται η ανακούφιση του νου.

αυτές είναι μέθοδοι αφαίρεσης σκέψεων που αναζητούν λύση από την ψυχή.

...

Μμμμ ότι ετοιμαζόμουν να ανοίξω θέμα. Θα το πάρω σαν αφορμή και θα το ανοίξω τις επόμενες μέρες - ξεκινόντας "ιστορικά"

[dimulator]

ακόμη ένας τρόπος που σκέφτηκα είναι η μετουσίωση της ενέργειας.

Αυτό σημαίνει την ικανότητα της μετάλλαξης ενός συναισθήματος σε καλοσύνη. Η καλοσύνη είναι ο οδηγός για την ένωση με το Εν.

Αν αλλάζουμε τα συναισθήματα μας σε καλοσύνη τότε αφαιρούμε τα βάρη της ψυχής.

 

π.χ. κάποιος αισθάνεται λύπη, και μέσω μιας διαδικασίας όπως η προσευχή μετατρέπει με τα λόγια και το συναίσθημα της αγάπης την λύπη σε καλοσύνη.

Αυτό δε είναι και καθαρτήρια διαδικασία.

Ειδικά η συγκεκριμένη είναι αν την τοποθετούσαμε μυθολογικά διαδικασία του Άδου με τον Κακο-Δαίμονα Λύπη και τον Αγαθο-Δαίμονα Λιτή. Και είναι κάτι δύσκολο μεν αλλά ανακουφιστικό για την ψυχή.

 

Γενικά η παρακλητική προσευχή που γίνεται με κόπο ψυχή και πόνο είναι διαδικασία του Άδου.

Δείτε για τις Λιταί τις κόρες του Δία.

Το αντίθετο από την Λιτή είναι η Άτη.

 

Έτσι θα λέγαμε ότι αυτός που μισεί (hate) για να καθαρθεί ένας τρόπος είναι να βοηθηθεί από τις Λιταί και μέσω μιας επώδυνης διαδικασίας (Λύπη, Τύψεις κτλ) να αρχίσει να παράγει το καλό και να αρχίσει να δονείται ξανά με αγαθές δονήσεις.