chicorS

Η αγαπη πιστευω πως μπορει να εχει διαφορες υποκειμενικες σημασιες.. ειναι στη κριση σιγουρα του καθενος,αναλογα με το πως την αντιλαμβανεται,πως την εχει μαθει και το κυριοτερο πως την εχει βιωσει.. αλλιως θα την κατανοω εγω,αλλιως εσυ κι αλλιως οι αλλοι.. υπαρχει ενα βασικο νοημα ομως το οποιο εξηγει πως η αγαπη ειναι ενα θετικο και ομορφο συναισθημα προς τον συνανθρωπο, ενα συναισθημα κατανοησης και προστατευτικοτητας.. ναι!η αγαπη ειναι ενας οδηγος στη ζωη μας.. ειναι ειρηνη.. και σιγουρα ενα συναισθημα που εχει αναγκη την ανταποκριση.. δινεις και παιρνεις.. εκει που θελω να καταληξω βεβαια ειναι πως δεν εχει και μεγαλη σημασια η λεξη αυτη και οι ριζες της αλλα το συναισθημα... τι διαφορα αλλωστε θα ειχε αν την ελεγα καρεκλα???

ισως να αναθεωρισαν καποια πραγματα...παρολο που δεν το βλεπω... το πιο πιθανο ειναι να κρυβεται καποιο συμφερον απο πισω (οπως παντα αλλωστε...) η πολλα ειναι αυτα που δεν μας λεει η κυβερνηση...ποιος ξερει,ισως να θελουν να μας θολωσουν μ αυτο για να κρυψουν κατι αλλο... πολλα ''ισως'' υπαρχουν....τι πραγματικα γινεται ομως αυτοι το ξερουν...

πιστευω πως στατιστικα ισως η ιατρικη φτασει στο σημειο να παρατεινει τοσο το θανατο ωστε θεωριτικα να γινουμε αθανατοι.. πρακτικα ομως ποιος θα ζησει αιωνια(η ζωη του ανθρωπου δεν στηριζεται στη ιατρικη μονο)...προσωπικα το θεωρω αδυνατο... υποθετικα παντως θα ελεγα πως θα ηταν ενα ειδος καταρας...στη ζωη ερχομαστε για ενα σκοπο...οταν τον πραγματοποιησουμε μετα τι?? θα περιφερομαστε απλα σαν ζομπι χωρις ουσια,χωρις να περιμενουμε κατι,χωρις να ελπιζουμε κατι, χωρις να παλευουμε για κατι,φυλακισμενοι σ αυτο τον κοσμο ..δηλαδη νεκροι ετσι κι αλλιως...απλως σαρκα και αιμα... τι σαρκα και τι αιμα ομως??τεχνιτα? δεν νομιζω πως ψυχη και σωμα μπορουν να μεινουν για παντα μαζι...

Μπραβο!σημασια δεν εχει πως ονομαζεται ο θεος που πιστευει ο καθενας... σημασια εχει πως ολοι πιστευουμε σ ενα θεο...η γενικα κατι ανωτερο(ακομη κ στον εαυτο μας) τελοσπαντων!!!

ο φανατισμος ''πνιγει'' την ωριμη και σωστη σκεψη... κανει το ατομο υποδουλο ενος ''κατι'',αβουλο χωρις καποια ουσιαστικη επιθυμια, κλειστο προς ολες τις ολες αποψεις.. ενα αντικειμενο χωρις αφετηρια και προορισμο με μια ρηχοτητα και ματαιοδοξια.. Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Διαφωνω! ενταξει δεν ηταν τοσο καθετο οσο φανηκε... :angel: τελοσπαντων με ολο το σεβασμο στο φωτισμενο θα πω πως λαθος θα κανει αυτος που δεν θα ρωτησει,το ιδιο και αυτος που δεν θα απαντησει... παρολο που παλιοτερα μ εκνευριζε το γεγονος να με συμβουλευουν και να ρωταω(ηθελα να τα μαθαινω μονη μου ) τωρα καταφερα να συμβιβαστω με την ιδεα..τις ακουω,τις δεχομαι,τις περναω απο ιερα εξεταση και μετα αναλογως...αυτο που θελω να πω με λιγα λογια ομως ειναι πως ''επιβαλεται'' να ρωταμε και να απανταμε οταν μας ρωτουν...ποτε ομως δεν κανουμε οτι μας λενε...απλως παιρνουμε μια γνωμη την επεξεργαζομαστε και μετα πραττουμε αναλογα... Ετσι πιστευω! :smilewink:

Πιστευω πως καλυτερα απ ολους μπορεις να το ερμηνευσεις εσυ... αλλα θα σου πω και γω τις σκεψεις μου.. ισως το χωριο να σου φαινοταν ενα μερος ονειρεμενο..απο τις περιγραφες σου ομως δεν ειχε τιποτα ουσιαστικο... τιποτα που θα μπορουσε να σε κανει ευτιχισμενο...ηταν απλως ενα τσιμεντενιο υπερπολυτελες χωριο.. η επιθυμια δηλαδη της σημερινης πραγματικοτητας...(δυστυχως ) ολα αυτα σε θαμπωσαν αρχικα και δεν μορουσες να δεις την κενοτητα που υπηρχε μεσα σ αυτο.. κι επειτα ηρθε αυτη η γυναικα(δεν ξερω αν θυμασαι τι μπορει να λεγατε)και στη συνεχεια ολα αλλαξαν σε μια πολυ θλιβερη ουσιαστικη πραγματικοτητα,σε μια κατασταση πολεμου... ισως το χωριο να ηταν απ την αρχη ετσι και δεν μπορουσες να το δεις πραγματικα..ηρθε εκεινη και σου δειξε την αληθεια.. ισως ηταν ενα προμηνυμα για το πως θα κατεληγε αυτο το χωριο.. η ισως η ιδια η γυναικα μεταμορφωσε το ''ονειρο'' σου σε εφιαλτη... αυτο εσυ μπορεις να το καταλαβεις.. εγω παντως θα ελεγα πως αυτη η γυναικα σου ανοιξε τα ματια και ειδες τι πραγματικα κρυβοταν πισω απ αυτα τα πετρινα πολυτελη σπιτια... και ισως να μην συμβολιζε αυτη καποιο ατομο... ισως ηταν το προσωπο της αληθειας... εσυ ξερεις...

ξεχασα...μολις προχθες διδαχθηκαμε στην χημεια πως εχει υπολογιστει η μαζα του συμπαντος... κατι το οποιο προσωπικα θεωρω αδυνατο... καλα τι ανθρωποι?? τι πιστευουν οτι πετυχαν??? αλλα ποιος ξερει?

Πολυ σωστη η αποψη σου..δηλαδη μεσα απ αυτο εννοειται πως εμεις οι ιδιοι ειμαστε το συμπαν αρα οπου και να παμε,ακομα και στο''τερμα'' θα το επεκτεινουμε συνεχιζοντας... και κατα τη δικη μου αποψη το συμπαν ειναι ατελειωτο..οποτε δεν μπορουμε να το επεκτεινουμε... επεκτεινεται κατι το οποιο εχει τελος η αρχη,απο τη στιγμη που δεν υπαρχει τιποτα απ τα δυο δεν υπαρχει και κατι να επεκταθει...

οσο μεγαλωνει ο ανθρωπος τοσο περισσοτερο βασιζεται στη λογικη..τοσο περισσοτερο υποστηριζει την πραγματικοτητα..το γεγονος πως καποιος ζει στον δικο του κοσμο τον τρομαζει γιατι γι αυτον το μονο που υπαρχει ειναι αυτο που βλεπει... αρνειται να δεκτει οτιδηποτε δεν μπορει ν αποδειξει λογικα... γιατι??? διοτι ειναι εγωιστης και αρνειται οτιδηποτε τον κανει να αισθανεται κατωτερο, οτιδηποτε φοβαται πως ειναι δυνατοτερο απο εκεινον και ισως τον νικησει.. δεν αποδεικνυεται?αρα δεν υπαρχει...

μου συμβαινει συχνα.. το γεγονος το αποδιδω στο φοβο του ανθρωπου για τη μικρη διαρκεια της ζωης του, σε γεγονοτα που ισως τον εκαναν να αισθανθει πως αλλαξε, σε προβληματα που η λυση τους ηταν ψεμα... στο οτι τιποτα δεν ειναι δεδομενο,τιποτα δεν μας ανηκει.. θα ρθει μια μερα που θα τα χασουμε ολα..και ηδη εχουμε χασει παρα πολλα.. σε πραγματα που αναθεωρησαν το ειναι μας μεσα σε κλασματα δευτερολεπτου... στη απαισιοδοξια και τους φοβους μας... σ αυτη την ασχημη ριχη καταληξη του κοσμου μας ελπιζω να σε βοηθησα...

σκοπος της γεννησης ειναι η ζωη..ναι ειναι στη φυση του ανθρωπου να θελει να ΖΕΙ να κανει λαθη,να μαθαινει,να διδασκει,να πεφτει κατω,να σηκωνεται,ν αγαπαει,να μισει να ποναει,να βοηθαει και να βοηθιεται,να απορριπτει,να συμφωνει,να παλευει,να αναγεννιεται...αυτα ειναι η ζωη και ο ανθρωπος ειναι γεννημενος γι αυτα...

σιγουρα την επηρεαζει ως καποιο βαθμο(πχ αν ακους συνεχως καταθλιπτικα τραγουδια θα γινεις καταθλιπτικος αν ακους χαζοχαρουμενα θα εισαι χαζοχαρουμενος κλπ..) το θεμα ομως ειναι πως δεν επιλεγει η μουσικη τον ανθρωπο αλλα ο ανθρωπος την μουσικη... (αν εισαι καταθλιπτικος θ ακους συνεχως καταθλιπτικα τραγουδια,αν χαζοχαρουμενος τοτε θ ακους χαζοχαρουμενα τραγουδια κλπ) οποια μουσικη κι αν επιλεξεις θα πρεπει να σε εκφραζει... προσωπικα λατρευω τη μουσικη..για μενα ειναι τροπος ζωης!!!

καθε φορα που κανω γκαφα γελαω με μενα..για να ειμαι ειλικρινης καποιες φορες οντως με προσβαλλει το γεγονος οτι γελανε μαζι μου..μολις ομως καταλαβαινω τη βλακεια μου γελαω και γω!!! τη ζωη ΠΡΕΠΕΙ(για μενα τουλαχιστον)να την παρουμε στα σοβαρα,ακριβως για το λογο οτι ειναι μικρη... οχι με το οποιοδηποτε λαθος ''δεν πειραζει''..πρεπει απο το καθε λαθος μας..ακομη και το πιο μικρο..να μαθαινουμε..εννοειται βεβαια να μην κανουμε και το παραμικρο ολοκληρο θεμα,να πεφτουμε σε καταθλιψη και να αυτοκτονουμε...πρεπει να χουμε και μια ισορροπια!!

προσωπικα ποτε δεν προσπαθησα να βρω αυτο που αποκαλειτε ''αδελφη ψυχη''.. ηρθε και με βρηκε σε πολυ μικρη ηλικια...και την ευχαριστω πολυ που εδωσε νοημα στη ζωη μου!!! Υ.Σ.υπεροχες οι σκεψεις σου!

προσωπικα οι πολυ κοντινοι μου ανθρωποι δεν γνωριζουν τα παντα για μενα..πολυ ομως απ αυτα που ξερουν με κανουν περα..δεν κανω κατι ιδιαιτερο..απλα ειμαι διαφορετικη...εχω διαφορετικα πιστευω απ αυτους διαφορετικο θρησκευμα και πιστευω σε νεραιδες,ξωτικα,εξωγηινους κλπ...απλως αυτο... εννοειται ομως πως ποτε δεν ειπα..και ουτε ειμαι διατεθιμενη να πω"α!οκ αλλαζω γνωμη αν ειναι να αποκτησω κι αλλους φιλους" παρ αυτα αισθανομαι και ξερω(οπως κ αν ακουγετε)πως ποτε δεν θα μεινω μονη..αλλα ακομα κι ετσι να ταν δεν νομιζω να μ ενδιεφερε και πολυ..κανω αυτο που αγαπω και δεν με νοιαζει τι θα πουν οι αλλοι... ποτε δεν θα καταλαβουν ομως ποσα χανουν με το να μην δοκιμαζουν...

δεν θεωρω οτι ειναι αναγκαιο να συγκρουστουν...ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος...καθε ανθρωπος βιωνει διαφορετικες εμπεριες και σιγουρα εχει διαφορετικα πιστευω...λογικο ειναι λοιπον και καποιοι να διαφωνουν...απο τη στιγμη που δεν μπορει να αποδειχθει κατι αλλο απο αυτο που λες δεν χρειαζεται βεβαια να υποχωρησεις αλλα ουτε και να συνεχισεις σε συγκρουση...ο καθενας εχει τις δικες του αποψεις και αυτο πρεπει να ειναι σεβαστο απο ολους...

σωστος ο αναλογισμος σου..αν και δεν υποστηριζω τον ορο ψυχες..πιστευω και γω ομως πως ο ανθρωπος εχει διπλη προσωπικοτητα...τη φωτινη και τη σκοτεινη κ ο ιδιος επιλεγει βεβαια ποια θ αφησει να τον επηρεασει..καποιες φορες βεβαια και τα γεγονοτα δεν του αφηνουν περιθωρια...γενικα θεωρω πως ζουμε στον κοσμο της αντιθεσης με κενρικα στοιχεια το φως και το σκοταδι..ειναι η γεννηση και ο θανατος,η μερα και η νυχτα,το καλο και το κακο,η αγαπη και το μισος,η ευτυχια και η δυστυχια,η χαρα και η λυπη κλπ.. γι αυτο και ολοι εχουν αυτες τις δυο πλευρες οι οποιες τους συνοδευουν για παντα..το θεμα ειναι ποια θα βγαλουμε προς τα εξω και ποια θα ηρεμισουμε...γιατι καμια απο τις δυο πλευρες δεν μπορει να εξαλειφθει...

το ποια ηλικια εχεις σε συγκριση με την οριμοτητα σου εχει να κανει με τη λογικη... (οσο μεγαλωνω αποκτω περισσοτερες εμπειριες αρα δεκα χρονια μετα θα ειμαι πολυ σοφοτερος) αυτο ειναι σωστο...μονο ομως αν συγκριθεις με τον εαυτο σου... σε συγκριση με τους αλλους δεν εχει σημασια η ηλικια αλλα οι εμπειριες του καθενος... ας υποθεσουμε δυο ΙΔΙΑ ατομα...εχουν ζησει τις ιδιες εμπειριες,εχουν τις ιδιες αποψεις,γνωσεις κλπ..δηλαδη αναφερομαστε ουσιαστικα στο ιδιο ατομο..αν τωρα μια μερα απο τη ζωη τους τα βαλουμε να ζησουν διαφορετικα, την επομενη μερα θα διαφερουν..ισως ο ενας να ειναι σοφοτερος..το μονο σιγουρο θα ειναι οτι καπου θα διαφωνουν.. η σοφια τελος δεν εχει να κανει μονο με τις εμπειριες αλλα και το χαρακτηρα του καθενος.. πως αντιλαμβανεται το καθετι που συμβαινει γυρω του και ποια ειναι η κοσμοθεωρια του... απο ενα λαθος μπορουν να βγουν χιλια διαφορετικα διδαγματα...

παρολο που η σημασια του θεου στη ζωη μου ειναι πολυ σημαντικη μπορω να πω πως λατρεψα το κειμενο σου.. συγχαρητηρια για τις σκεψεις σου...πιστευω πως εχεις απολυτο δικιο στο οτι ο ανθρωπος πιστευοντας στο ΑΝΩΤΕΡΟ ον μενει πισω διοτι θεωρει τον εαυτο του κατωτερο κι ετσι παυει να προσπαθει να φτασει την κορυφη γι αυτο και πεθαινει οπως γεννηθηκε... αυτο ωφειλεται στην φυση του ανθρωπου να απογοητευται απο κατι που αποδεικνυεται πως ειναι ανωτερο... νομιζω ομως πως σωστοτερο ειναι να ξεπερασει την κατωτεροτητα του και να αποκτησει αυτοεκτιμηση παρα να αρνηθει την παρουσια του θεου στη ζωη του..οπως δεν απαρνησε τους γονεις σου ετσι δεν απαρνησε και το θεο...εχει σημασια που εκεινοι λογω εμπειριων θεωρουνται ανωτεροι??οχι..ισα ισα που ειναι προτυπα προς τα παιδια τους..ετσι λοιπον πρεπει να ειναι και ο θεος στα ματια μας..

δεν πιστευω πως ηταν μακαριος ο Αδαμ...βρισκοταν αναμεσα στην ευτυχια και στην δυστυχια.. εκανε αυτο που αισθανηκε χωρις να τον νοιαξουν οι συνεπειες.. ΠΙΣΤΕΨΕ πως πιστεψε σ αυτο που ηθελε και οχι σε κεινο που του επεβαλαν ηταν ηδη ταυτισμενος με την υλη του απλως ξεγελαστικε ζωντας ετσι το δικο του μηδεν το οποιο του χαρησε το ΝΟΗΜΑ.. την καταγωγη και τον προορισμο του ωστε να παλεψει για το καλυτερο και να φτασει ψηλοτερα απο οπου ηταν...

αν ΑΥΤΟ που λες ειναι ΑΥΤΟ που καταλαβα τοτε ξερεις πολλους που δεν το κανουν γιατι ειναι ελαχιστοι αυτοι που το προσπαθουν...και ο ΜΕΣΣΙΑΣ ολοκληρωσε το δρομο του...γιατι δεν ειναι αυτος που οριζεις εσυ αλλα εκεινος που ορισε ο ιδιος...και ξερεις πολυ καλα οτι δεν εχει φυγει..οπως πιθανον θα κανεις εσυ οταν θα πιστευεις οτι εχεις ολοκληρωσει ΑΥΤΟ... αν καταλαβα σωστα...

αυτο που θες να πεις δηλαδη ειναι οτι δεν μπορει καποιος να γινει μαγος αν δεν εχει συγγενη μαγο η μαγισσα??

κοιταξε εγω ποτε δεν πιστευα σ αυτα που μου μαθαιναν οι μεγαλυτεροι..παντα δημιουργουσα τις δικες μου θεωριες ετσι εχω και ενα διαφορετικο πιστυω για την αγαπη... μπορει να ακουγεται χαζο αλλα την γνωρισα στα εξι μου...ναι ξερω..πολυ μικρη για να καταλαβω...παρ αυτα τα γεγονοτα μ εκαναν να μαθω τι ειναι αγαπη! απαντωντας λοιπον σ αυτο το ερωτημα απαντω ταυτοχρονα και στο ''γιατι ζουμε??'' οπως και στο ''πως ευτυχουμε?" συμφωνα με την θεωρια μου ο λογος που ζουμε ειναι να αγαπησουμε και να κανουμε καποιο καλο γι αυτο τον κοσμο(οτι εχει ανατεθει στον καθενα μας) η αγαπη χωριζεται σε πολλες κατηγοριες...(μητρικη,πατρικη,αδελφικη,ερωτας,πιστη και αλλες τις οποιες οι ανθρωποι δεν εχουν ονομασει ακομα...)ετσι λοιπον σκοπος της ζωης μας ειναι να αγαπησουμε ενα ατομο...δεν το επιλεγουμε εμεις..εχει σταλθει για μας οπως και εμεις γι αυτο...πραγματικα γνωριζοντας το μαθαινουμε παρα πολλα...και τοτε ειναι που αποκταει νοημα η ζωη μας... δυστυχως υπαρχουν καποιες περιπτωσεις που το γνωριζουμε και δεν κατανοουμε την αγαπη μας γι αυτο...και αυτο ειναι το μισος...ενα ατομο μπορεις να μισησεις..το ιδιο που μπορεις να αγαπησεις... η ουσια ειναι ομως πως μεσα απο την αγαπη και κυριως την ανταποκριση απο το ατομο που αγαπαμε γινομαστε ευτυχισμενοι..και βεβαια μην ξεχναμε και αυτο που μας εχει ανατεθει να κανουμε στον κοσμο κατι που παραγματικα ειναι πολυ δυσκολο.. γι αυτο και ελαχιστοι πεθαινουν ευτιχισμενοι..οι υπολοιποι απλως χαρουμενοι η δυστυχισμενοι... σου ευχομαι αν δεν εχεις ηδη βρει,να ανακαλυψεις την αγαπη σου..και αυτη το ιδιο βεβαια.. ελπιζω να βοηθησα!!!