Ανεξιθρησκεία

[outis]

Ένας άνθρωπος έχει την καλύτερη δυνατή άποψη όταν αφήνεται ελεύθερος να την διαμορφώσει.

Πως? Παρεμβαίνοντας σαφώς όσο το δυνατόν λιγότερο στα δεδομένα πάνω στα οποία θα στηριχτεί η εν λόγω άποψη.

 

Κακώς θεωρούμε το παιδί tabula rasa όπου ο καθένας μπορεί ανενόχλητος να γράφει ό,τι θέλει. Ένα παιδί έχει και μυαλό και κρίση και πρέπει να αφεθεί ελεύθερο να τα εξασκήσει. Και ευτυχώς που συμβαίνει αυτό γιατί τότε τα παιδιά ορισμένων θα ήταν χαμένα από χέρι.

Ναι στον διάλογο όχι στη πλύση εγκεφάλου.

Δεν διδάσκουμε μόνο αλλά και διδασκόμαστε από τα παιδιά. Το γνωρίζουν καλά όσοι τα προσεγγίζουν με παρόμοια διάθεση.

Ένα παιδί που έχει εθιστεί στο να ασκεί την κριτική του σκέψη αβίαστα δεν θα γίνει ποτέ έρμαιο κανενός, άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο.

 

Η ζωή δεν ξεκινά από τα 18 αλλά από την ώρα που αρθρώνεις την πρώτη σου κραυγή.

Ωραία λόγια, κάποια από αυτά, αλλά αγνοούν την πραγματικότητα. Είναι δηλαδή περισσότερο "ευχολόγια" σαν αυτά της "βουλής των εφήβων". Δεν έχουν αντίκρυσμα.

Η πραγματικότητα είναι ότι "ο καθένας" θα επιχειρήσει "ανενόχλητος" να γράψει "ότι θέλει" στο παιδί. Θα το επιχειρήσει, χωρίς να νοιάζεται πολλές φορές για το παιδί. Το αν θα το πετύχει εξαρτάται όντως από την "κριτική σκέψη" του παιδιού.

Τι είναι αυτό όμως;

"Κρίση" υπάρχει μόνο σε σχέση με κάποιο σημείο αναφοράς. Κάτι σταθερό - έστω και προσωρινό - που να καθορίζει κάποιους σταθερούς κανόνες και όρια (φυσικά κατά την κρίση των γονιών, ποιων άλλων). Όταν δεν υπάρχει αυτό... σκούρα τα πράγματα. Κι αυτό το αποδεικνύει η καθημερινή ζωή και οι μελέτες (βλέπε π.χ. περί πρόληψης καταχρήσεων ουσιών κτλ.)

Χωρίς σημείο αναφοράς δεν τίθεται θέμα κρίσης. Ως προς τί θα κρίνει;

Οπότε ο μόνος τρόπος να αναπτυχθεί η κριτική σκέψη (ώστε να μη γίνει έρμαιο) είναι η έγκαιρη παροχή "σημείων αναφοράς" και επειδή, καλώς ή κακώς, το παιδί *είναι* σε πολλά θέματα "λευκή σελίδα" (αυτό λένε οι μελέτες), είναι σημαντικό να του δοθεί ένα πλαίσιο.

Το πλαίσιο αυτό είναι στην πράξη προσωρινό και το βλέπουμε. Κανείς δεν λέει ότι πρέπει να είναι τέλειο, όπως δεν τίθεται και θέμα να κάνουν παιδιά μόνο οι "τέλειοι" γονείς. Αρκεί να υπάρχει κάτι.

Η διαφωνία εδώ βέβαια είναι σχετικά με το "άνωθεν" επιβαλλόμενο. Σωστός ο προβληματισμός.

Κι εδώ οι γονείς μπορούν να παρέμβουν "διορθωτικά" και να κάνουν την όποια "διδασκαλία" θρησκευτικών αφορμή κριτικής σκέψης!

[Saginie]

Πάντως, αυτό για το 12 χρονών μας το είχε πει ο καθηγητής θρησκευτικών που είχα στο λύκειο.

Οσο για το παιδί, τώρα, αφού η ανατροφή γίνεται σα να μη γνωρίζει τίποτα και μαθαίνοντας του την πραγματικότητα, γίνεται tabula rasa. Οταν του δείχνεις την πραγματικότητα όπως εσύ (ο οποιοσδήποτε) έχει μάθει, τότε το παιδί μαθαίνει να κρίνει με βάση αυτήν την πραγματικότητα (όπως και στα "μεταφυσικά" γεγονότα), άρα αναπτύσσει ένα άλλου είδους κρίση από αυτή που είχε τη δυνατότητα να αποκτήσει. Το Θέμα είναι να μη του δείξουμε -ως γονείς κυρίως- μία μοναδική πραγματικότητα, στην προκειμένη το χριστιανισμό, γιατί το παιδί είναι ευκολότερο να μην τον κρίνει αλλά να κρίνει με βάση αυτόν.

[martina]

Ωραία λόγια, κάποια από αυτά, αλλά αγνοούν την πραγματικότητα. Είναι δηλαδή περισσότερο "ευχολόγια" σαν αυτά της "βουλής των εφήβων". Δεν έχουν αντίκρυσμα.

Η πραγματικότητα είναι ότι "ο καθένας" θα επιχειρήσει "ανενόχλητος" να γράψει "ότι θέλει" στο παιδί. Θα το επιχειρήσει, χωρίς να νοιάζεται πολλές φορές για το παιδί.

 

 

η πραγματικότητα είναι ότι αρκετοί είναι αυτοί που επιχειρούν καθόλη την διάρκεια της ζωής μας να μας εντάξουν στην ?μιζέρια τους και δεν αναφέρομαι μόνο στις μικρές ηλικίες?

 

Το αν θα το πετύχει εξαρτάται όντως από την "κριτική σκέψη" του παιδιού.

Τι είναι αυτό όμως;

"Κρίση" υπάρχει μόνο σε σχέση με κάποιο σημείο αναφοράς. Κάτι σταθερό - έστω και προσωρινό - που να καθορίζει κάποιους σταθερούς κανόνες και όρια (φυσικά κατά την κρίση των γονιών, ποιων άλλων). Όταν δεν υπάρχει αυτό... σκούρα τα πράγματα. Κι αυτό το αποδεικνύει η καθημερινή ζωή ....

 

 

αναφέρομαι στην ικανότητα κρίσης ?όπως ένα παιδί έχει πόδια άρα και την ικανότητα να περπατήσει ..το μαθαίνεις να περπατά αλλά το που θα πάει θα το αποφασίσει το ίδιο?κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κρίση ...

 

... και οι μελέτες (βλέπε π.χ. περί πρόληψης καταχρήσεων ουσιών κτλ.)

 

όσο για τις μελέτες ?από τότε που κυκλοφόρησαν γεμίσαμε αυθεντίες με αποτέλεσμα να διστάζουμε να αμφισβητήσουμε...

 

Χωρίς σημείο αναφοράς δεν τίθεται θέμα κρίσης. Ως προς τί θα κρίνει;

Οπότε ο μόνος τρόπος να αναπτυχθεί η κριτική σκέψη (ώστε να μη γίνει έρμαιο) είναι η έγκαιρη παροχή "σημείων αναφοράς" και επειδή, καλώς ή κακώς, το παιδί *είναι* σε πολλά θέματα "λευκή σελίδα" (αυτό λένε οι μελέτες), είναι σημαντικό να του δοθεί ένα πλαίσιο.

 

και ποιος εγγυάται την ορθότητα των δικών μου απόψεων/κρίσεων καθώς και των λοιπών γονέων ή κηδεμόνων? Αρκετά με τα λόγια ?.αν είναι κάτι που μπορεί να συγκινήσει ένα παιδί ( ή και εμάς ακόμα) είναι οι πράξεις ?από κεί θα διδαχτούν ότι είναι να διδαχτούν?

ένα παιδί ενταγμένο σε μια πλουραλιστική κοινωνία θα μας ταράξει στις ερωτήσεις και καλύτερα να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσουμε να καλύψουμε την άγνοιά μας?.

Ευτυχώς στην κοινωνία που ζούμε δύσκολα θα μπορέσουμε να κρυφτούμε από την κρίση αλλά και από την κριτική που θα ασκήσουν επάνω μας τα παιδιά μας ? εκτός και αν αναφερόμαστε σε περιπτώσεις τύπου Κωσταλέξι?.

 

Το πλαίσιο αυτό είναι στην πράξη προσωρινό και το βλέπουμε. Κανείς δεν λέει ότι πρέπει να είναι τέλειο, όπως

δεν τίθεται και θέμα να κάνουν παιδιά μόνο οι "τέλειοι" γονείς. Αρκεί να υπάρχει κάτι.

 

δυστυχώς ή ευτυχώς κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο?κυρίως για τον λόγο ότι θα συμπαρέσυρε μαζί του βασικά ατομικά δικαιώματα και ως γνωστόν ο άνθρωπος δεν φημίζεται για την συνέπεια του στον αρχικό σκοπό για τον οποίο θέσπισε κάποιους κανόνες?έτσι το ευ ζειν των παιδιών εναπόκειται εκτός των γονέων και στους οικείους καθώς και στην ευαισθησία των γειτόνων οσο αφορά την σωματική υγεία των παιδιών γιατί για την ψυχική ?.τρεχαγυρευόπουλος?

 

Η διαφωνία εδώ βέβαια είναι σχετικά με το "άνωθεν" επιβαλλόμενο. Σωστός ο προβληματισμός.

Κι εδώ οι γονείς μπορούν να παρέμβουν "διορθωτικά" και να κάνουν την όποια "διδασκαλία" θρησκευτικών αφορμή κριτικής σκέψης!

 

σχετικά με το δια ταύτα θα συμφωνήσω με την προυπόθεση ότι ασκούν την κριτική τους σκέψη αμφότεροι...ο διάλογος θα παραμείνει ένας απο τους καλύτερους τρόπους να τεστάρουμε την ορθότητα των απόψεών μας...