Ταξίδι στον Χρόνο

[Νεφέλη]

Παραθέτω απόσπασμα από άρθρο που μπορείτε να βρείτε στην διεύθυνση http://www.betsis.net/ancienthellas/index.html :

 

Το ταξίδι στο χρόνο είναι θεωρητικά πιθανό σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας του Albert Einstein. Για να εξηγήσετε τη θεωρία της σχετικότητας, σκεφτείτε αυτό: εάν ένα αυτοκίνητο Α ταξιδεύει με μια ταχύτητα του x km/h , και ένα αυτοκίνητο Β με μια ταχύτητα y km/h προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εάν το πρόσωπο στο αυτοκίνητο Α μετρήσει την ταχύτητα του αυτοκινήτου Β, θα είναι x+y km/h. y km/h είναι μόνο η ταχύτητα του αυτοκινήτου B εάν το μετρήσουμε από ένα στάσιμο σημείο, αλλά εάν μετράτε την ταχύτητα του αυτοκινήτου Β ενώ κινείτε στην αντίθετη κατεύθυνση, η ταχύτητα του αυτοκινήτου Β θα ήταν κατά x km/h γρηγορότερο.

Πιθανόν να αναρωτιέστε τι έχουν να κάνουν όλα αυτά με το ταξίδι στο χρόνο. Η αλήθεια είναι, ότι έχει να κάνει εξολοκλήρου με αυτό. Οι φυσικοί έχουν κάνει πολλά πειράματα με το φως. Ξέρουν ότι ταξιδεύει με μια ταχύτητα των 299.792.458 km/sec. Βρήκαν επίσης και μερικά άλλα ενδιαφέροντα γεγονότα για το φως, το ότι ταξιδεύει με σταθερή ταχύτητα ανεξαρτήτως συστήματος. Η θεωρία της σχετικότητας δεν εφαρμόζεται στο φως. Ακόμα κι αν ταξιδεύετε ακριβώς 1 km/h κάτω από την ταχύτητα του φωτός, παράλληλα με μία ακτίνα φωτός, θα μετρούσατε το φως να τρέχει με 299.792.458 km/sec. Αυτό σημαίνει ότι το ο χρόνος ταξιδεύει σε μία διάσταση όπου ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Ενώ το υπόλοιπο σύμπαν συνεχίζει κανονικά.

 

Αναμένω απόψεις και σχόλια απ' όλους, μα κυρίως από τα μέλη μας που... γνωρίζουν 5 πράματα παραπάνω στον επιστημονικό χώρο. (Μη το παίζετε πάπιες, ξέρω ποιοί είστε! :cheerful: )

 

Τελικά, είναι ή δεν είναι εφικτό; Μπορούμε ή δεν μπορούμε να πάμε πίσω στον χρόνο ή -ακόμα πιο ενδιαφέρον- μπροστά;

 

Είναι αδυναμία μονάχα της μέχρι στιγμής τεχνολογίας μας ή είναι γενικότερα αδύνατον ένα τέτοιο ταξίδι;

[Αυγερινός]

το ότι ταξιδεύει με σταθερή ταχύτητα ανεξαρτήτως συστήματος. Η θεωρία της σχετικότητας δεν εφαρμόζεται στο φως.

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοεί "ανεξαρτήτως συστήματος".

Αυτό που ισχύει πάντως είναι οτι το φως αλλάζει ταχύτητα ανάλογα με το μέσο στο οποίο διαδίδεται. Δεν ξέρω ακριβώς τα όριά του αλλά είναι αρκετά χαμηλότερα του 3χ10^8.

 

θα μετρούσατε το φως να τρέχει με 299.792.458 km/sec. Αυτό σημαίνει ότι το ο χρόνος ταξιδεύει σε μία διάσταση όπου ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Ενώ το υπόλοιπο σύμπαν συνεχίζει κανονικά.

 

Μιλάμε για μέτρηση ανά δευτερόλεπτο σε ένα μη χρονικό περιβάλον; Ούτε για συμβατότητα δεν θα γινόταν κάτι τέτοιο.

Εάν το φως διαδιδόταν σε μια διάσταση που ο χρόνος δεν υπάρχει, δεν θα είχε ταχύτητα, γιατί θα διαδιδόταν κατά το δοκούν όσο ήθελε, για όσο ήθελε όπου ήθελε. Εάν δηλαδή παρέκαμπτε τον χρόνο, δεν θα μιλούσαμε για ταχύτητα μετρήσιμη αλλά για άπειρη.

[Seirios]

Τό πρώτο μέρος από τό κείμενο πού μάς παρέθεσε η Nefelie, αναφέρεται σέ ένα από τά πειράματα πού χρησιμοποιήθηκαν γιά τήν θεμελίωση τής Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας από τόν Αϊνστάϊν.

 

 

Αυτή η Θεωρία, ασχολείται μέ δύο έννοιες που μπορούν να θεωρηθούν αντίθετες: την σχετικότητα και το αναλλοίωτο.

 

* Η πρώτη έννοια, έχει νά κάνει μέ τήν σχετικότητα τής παρατήρησης ενός φαινομένου από δύο διαφορετικούς παρατηρητές.

 

Ο ένας παρατηρητής βλέπει ένα φαινόμενο διαφορετικά από έναν άλλο παρατηρητή, ο οποίος κινείται σχετικά ως πρός τόν πρώτο.

Διαφωνούν δηλαδή οι δύο τους σέ ορισμένα μεγέθη πού μετρούν.

 

* Τό αναλλοίωτο, αναφέρεται στή παραδοχή που επικρατεί, για ορισμένους νόμους, ότι ισχύουν μέ τόν ίδιο τρόπο καί γιά τούς δύο παρατηρητές.

 

Ο Αϊνστάιν κατ? αρχάς λοιπόν απέδειξε πώς μία σειρά φυσικών ποσοτήτων πού προηγουμένως θεωρούνταν αναλλοίωτες (χρόνος, μάζα, μήκος κλπ), είναι τελικά ποσότητες σχετικές.

 

Στήν συνέχεια, απέδειξε πώς όλοι οι νόμοι πού κυβερνούν τά φαινόμενα, παραμένουν αναλλοίωτοι γιά όλα τά αδρανειακά συστήματα αναφοράς.

 

Μέ αυτό τόν τρόπο απέδειξε πώς δέν υπάρχει προτιμητέο σύστημα αναφοράς στήν φύση καί επομένως ούτε απόλυτη κίνηση.

 

(Ολα τά αδρανειακά σύστηματα αναφοράς, διέπονται από τούς ίδιους νόμους καί ο κάθε παρατηρητής μπορεί νά θεωρεί τό σύστημα πού "επιβαίνει" ως "ακίνητο". Επειδή δέ, η ταχύτητα τού φωτός είναι σέ όλα τά αδρανειακά συστήματα σταθερή δέν μπορεί νά θεωρηθεί ότι υπάρχει ειδικό, προνομιακό, σύστημα αναφοράς στήν φύση.)

 

Η Θεωρία αυτή ονομάστηκε Γενική θεωρία τής Ειδικής Σχετικότητας, γιά νά δείξει ότι ασχολείται μέ συστήματα αναφοράς πού κινούνται τό ένα σχετικά ως πρός τό άλλο (Σχετικότητα) μέ τήν προϋπόθεση ότι δεν θα κινούνται κυκλικά ή με επιταχυνόμενη κίνηση.

[The Knights Who Say Ni]

O Αινσταιν εδειξε οτι ΑΝ υπαρχει παρελθον, δεν απαγορευει καποιος νομος την αλληλεπιδραση με αυτο. Αλλα ΚΑΝΕΙΣ δεν εχει μεχρι τωρα αποδειξει οτι το παρελθον υπαρχει. Για σκεφτειτε το αυτο....

[porcupine]

Πιθανόν να αναρωτιέστε τι έχουν να κάνουν όλα αυτά με το ταξίδι στο χρόνο.

Ναι, αναρωτιώμαστε. Γιατί στην 1η περίπτωση μιλάμε για σχετικές ταχύτητες που μπορούν να γίνουν αντιληπτές βάσει καθημερινής εμπειρίας και στη 2η για ταχύτητες κοντά στην ταχύτητα του φωτός όπου οι Νευτώνειες εξισώσεις που αναφέρει το QUOTE δεν ισχύουν!

 

Η θεωρία της σχετικότητας δεν εφαρμόζεται στο φως.

 

Αυτό σημαίνει ότι το ο χρόνος ταξιδεύει σε μία διάσταση όπου ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Αυτό είναι το επικίνδυνο με την επιστήμη. Πρέπει να διατυπώνουμε αυτά που διατυπώνουμε με τρομερή προσοχή, γιατί είναι πολύ εύκολο να γίνουν παρανοήσεις και η επιστήμη να γίνει μαγειρική, που αν σου ξεφύγει και λίγο αλάτι παραπάνω δεν έγινε και τίποτα.

 

Η θεωρία της σχετικότητας γεννήθηκε μέσα από τη μελέτη του φωτός, οπότε το να λέμε ότι δεν εφαρμόζεται στο φως είναι κουραφέξαλα. :violent:

 

Τι σημαίνει ότι ο χρόνος δεν υπάρχει; Κι εγώ λέω ότι αυτός ο τύπος που έτσι πετάει λόγια στον αέρα δεν υπάρχει. :angry: Εκτός αν Νεφέλη άφησες κομμάτια από τα λόγια του εκτός QUOTE. Δεν κάνω τον κόπο να μπω στη σελίδα του, γιατί έχω και κάποια ηλικία και φοβάμαι το εγκεφαλικό.

 

--------------------------

Ο ένας παρατηρητής βλέπει ένα φαινόμενο διαφορετικά από έναν άλλο παρατηρητή, ο οποίος κινείται σχετικά ως πρός τόν πρώτο. Διαφωνούν δηλαδή οι δύο τους σέ ορισμένα μεγέθη πού μετρούν.

 

Για την εκρίβεια διαφωνούν για τη χρονική διάρκεια των φαινομένων. Περισσότερα στο http://light.physics.auth.gr >> Kεφάλαιο: Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας >> Υποκεφάλαιο: Σχετική διάρκεια φαινομένων.

 

--------------------------

O Αινσταιν εδειξε οτι ΑΝ υπαρχει παρελθον, δεν απαγορευει καποιος νομος την αλληλεπιδραση με αυτο. Αλλα ΚΑΝΕΙΣ δεν εχει μεχρι τωρα αποδειξει οτι το παρελθον υπαρχει.

 

Ακριβώς. Για το λόγο ότι στις εξισώσεις που μπαίνει χρόνος t, αν εγώ θέσω όπου t, το -t οι εξισώσεις συνεχίζουν να ισχύουν. Θεωρητικά λοιπόν ένα ταξίδι στο παρελθόν δεν είναι απίθανο.

Το ότι δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι το παρελθόν υπάρχει μάλλον αποτελεί χίμαιρα, διότι πολύ απλά κανείς δεν έχει ταξιδέψει στο παρελθόν. Με το ίδιο σκεπτικό μπορεί να πει κάποιος ότι δεν υπάρχει μέλλον, αφού δεν μπορεί να προσεγγιστεί με κανένα τρόπο. Αυτό που λέμε "επόμενη στιγμή" είναι ήδη παρόν.

[Νεφέλη]

Επιστροφή στο μέλλον μέσα από τις... τρύπες του χρόνου

 

Μια νέα επιστήμη, η επαναστατική και πολύπλοκη φυσική των κβάντων, και μια εντυπωσιακή, πρόσφατη ανακάλυψη ότι υπάρχει ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός έχουν αλλάξει ριζικά την άποψη των επιστημόνων για τον χρόνο, την ταχύτητα και την (θεωρητική τουλάχιστον) ικανότητά μας να ταξιδέψουμε προς τα μπρος ή προς τα πίσω στον χρόνο

 

Γράφουν η ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΤΑΜΑΤΗ και η ΕΥΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ

Για ΤΑ ΝΕΑ, 10-06-2000, Σελ.: N70

 

Ηταν φαντασία που οι επιστήμονες την αντιμετώπιζαν με υποψία, πιστεύοντας πως αφορά τσαρλατάνους και μυστικιστές. Ήταν επιστημονική φαντασία και πιο γλαφυρά απ' όλους την περιέγραψε ο Η.G. Wells, στη νουβέλα του "Η μηχανή του χρόνου". Η φουτουριστική καρέκλα, με τα φώτα και τα χιλιάδες κουμπιά που ταξιδεύει τον ήρωα του Wells εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μπροστά, δεν θα κατασκευαστεί ποτέ. Όμως το ταξίδι στον χρόνο είναι πιθανόν κάποια στιγμή να γίνει πραγματικότητα: μέσω ενός απειροελάχιστα μικρού κενού, στις άκρες του σύμπαντος, εκεί όπου τ' αστέρια καταρρέουν.

Μια νέα επιστήμη, η επαναστατική και πολύπλοκη φυσική των κβάντων, και μια εντυπωσιακή, πρόσφατη ανακάλυψη (ότι υπάρχει ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός) έχουν αλλάξει ριζικά την άποψη των επιστημόνων για τον χρόνο, την ταχύτητα και την (θεωρητική τουλάχιστον) ικανότητά μας να ταξιδέψουμε προς τα μπρος ή προς τα πίσω στον χρόνο καταρρίπτοντας μια για πάντα τις σταθερές και τους νόμους, όπως τους ξέραμε μέχρι σήμερα.

Ο Αϊνστάιν ήταν από τους πρώτους που (ζητώντας συγγνώμη από τον Νεύτωνα) τόλμησε να τα βάλει με κραταιές αντιλήψεις και να πει πως ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο (τον χώρο και τον χρόνο) είναι λάθος. Τη στιγμή που ο Νεύτωνας έλεγε πως ο χρόνος είναι ίδιος για όλους, ο Αϊνστάιν τόλμησε να πει πως ο χρόνος εξαρτάται από τι κάνει κανείς. Κι απέδειξε πως, αν τρέχειςσυνεχώς πάνω-κάτω μέσα σ' ένα δωμάτιο, γερνάς πολύ πιο αργά απ' ό,τι αν κάθεσαι σε μια βολική καρέκλα.

"Αν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε στον χρόνο, θα είχαμε τουρίστες από το μέλλον", είχε πει ο διάσημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ. Ο ίδιος αλλά και πολλοί ακόμη σύγχρονοι ειδικοί συμφωνούν, πια, πως πράγματι θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε στον χρόνο, όμως η εμπειρία θα ήταν τρομακτική: θα χρειαζόταν κανείς να περάσει μέσα από "σκουληκότρυπες" αυτές που δημιουργούνται όταν καταρρέουν οι μαύρες τρύπες στο Διάστημα. Να περάσει δηλαδή μέσα από μια τρύπα που θα έχει (σύμφωνα με μαθηματικούς υπολογισμούς) άνοιγμα ενός... δισεκατομμυριοστού του τρισεκατομμυριοστού του τρισεκατομμυριοστού του εκατοστού!

 

ΣΤΙΒΕΝ ΧΟΚΙΝΓΚ

Για να πετύχουμε πρέπει να παραμορφώσου με τον χωροχρόνο!

 

Ένα διαστημόπλοιο, που θα ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός, θα μεταφέρει τους επιβάτες πίσω στον χρόνο. Ο Αϊνστάιν είπε ότι δεν θα είναι δυνατόν να κατασκευαστεί τέτοιος πύραυλος, ο Χόκινγκ όμως πιστεύει ότι η ανθρωπότητα, κάποια στιγμή, θα τα καταφέρει

Το πρόβλημα δεν είναι αν μπορούμε ή όχι να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο. Αυτό μάλλον είναι δυνατό, σύμφωνα με τις θεωρητικές γνώσεις που έχουν οι επιστήμονες στη διάθεσή τους. Τα δύσκολα θα έρθουν όταν τελικά τα καταφέρουμε...

Ο Στίβεν Χόκινγκ, ο μεγαλύτερος θεωρητικός φυσικός από την εποχή του Αϊνστάιν, είναι σαφής: «Θα δημιουργηθούν μία σειρά από λογικά προβλήματα και ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει νομοθεσία για την προστασία του χρόνου, που θα αποτρέπει τους ανθρώπους από το να πηγαίνουν πίσω, να... σκοτώνουν τους γονείς τους πριν γεννηθούν οι ίδιοι, ή να αλλάζουν με οποιοδήποτε τρόπο την ιστορία, όπως την ξέρουμε σήμερα».

Ο μεγάλος επιστήμονας κατέχει την έδρα που είχε κάποτε ο Νεύτων στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Εδώ και δεκαετίες μαγεύει τα παγκόσμια ακροατήρια μιλώντας για το αγαπημένο του θέμα, τον χρόνο, παρά το γεγονός ότι έχει χάσει τη δυνατότητα ομιλίας από μία ανίατη ασθένεια. Το αγαπημένο του παράδειγμα είναι αυτό που εξηγεί πώς ο ταξιδιώτης στο χρόνο μπορεί να γυρίσει πίσω πριν εκτοξευθεί το διαστημόπλοιο που θα τον μεταφέρει στο Διάστημα και θα το ανατινάξει ο ίδιος στην εξέδρα εκτόξευσης. «Υπάρχουν προσεγγίσεις στη θεωρία του ταξιδιού στον χρόνο που αποκλείουν αυτό το ενδεχόμενο. Η πρώτη ονομάζεται "συνεπής ιστορία", και σύμφωνα με αυτήν ο ταξιδιώτης δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσει το ταξίδι του, αν πρώτα δεν έχει επιστρέψει από αυτό. Σε αυτήν την περίπτωση οι αποφάσεις μας δεν μπορούν να αλλάξουν. Θα πρέπει να είμαστε 100% σίγουροι για ό,τι κάνουμε.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη, η θεωρία που εγώ αποκαλώ εναλλακτική ιστορία. Είναι αυτή που πρεσβεύει ο φυσικός Ντέιβιντ Ντόιτς και μάλλον αυτή είχε κατά νου ο Στίβεν Σπίλμπεργκ όταν έκανε την ταινία "Επιστροφή στο μέλλον". Σε αυτή την περίπτωση δεν θα υπήρχε επιστροφή από το μέλλον πριν εκτοξευθεί το διαστημόπλοιο, άρα αποκλείεται η πιθανότητα καταστροφής του. Αλλά, όταν ο ταξιδιώτης επιστρέψει από το ταξίδι του, βρίσκεται στο σύμπαν της εναλλακτικής ιστορίας. Σε αυτή την εκδοχή η ανθρωπότητα προσπαθεί με όλες τις τις δυνάμεις να κατασκευάσει ένα διαστημόπλοιο, αλλά λίγο πριν από την εκτόξευσή του ένα παρόμοιο διαστημόπλοιο καταφθάνει από την άλλη άκρη του γαλαξία και το καταστρέφει. Πιστεύουμε δηλαδή ότι στο Σύμπαν δεν επικρατεί μόνο μία μοναδική ιστορία».

Η ιδέα ότι ο χώρος και ο χρόνος μπορούν να παραμορφωθούν, να κυρτωθούν, είναι σχετικά πρόσφατη. «Για χιλιάδες χρόνια τα αξιώματα της Ευκλείδειας γεωμετρίας ήταν οι σταθερές. Ως αποτέλεσμα, το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου ήταν πάντα 180 μοίρες. Τον τελευταίο όμως αιώνα οι άνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι άλλες μορφές γεωμετρίας είναι πιθανές, όπου οι γωνίες του τριγώνου δεν είναι απαραίτητα 180 μοίρες», λέει ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Το χρονικό του χρόνου», επιστημονικό βιβλίο που έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 10 εκατομμύρια αντίτυπα από το 1980 μέχρι σήμερα.

Χάρη στην επανάσταση της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας άλλαξαν όλες οι «αλήθειες» που πίστευαν οι επιστήμονες μέχρι τότε. Ο Αϊνστάιν, σε μία εργασία του το 1905 - όταν ήταν ακόμα υπάλληλος στο ελβετικό γραφείο ευρεσιτεχνίας - διαπίστωνε ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι πολύ στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. «Κάποιος μπορεί να προσδιορίσει τον τόπο ενός γεγονότος με τέσσερα νούμερα. Τα τρία περιγράφουν το σημείο στο χώρο. Μπορεί να είναι χιλιόμετρα βόρεια και ανατολικά ή ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας. Χρησιμοποιώντας μεγαλύτερη κλίμακα, θα μπορούσαν να υποδηλώνουν γαλαξιακές συντεταγμένες και απόσταση από το κέντρο του γαλαξία», συνηθίζει να λέει ο Χόκινγκ στις ομιλίες του για το ταξίδι στο χρόνο.

«Το τέταρτο νούμερο είναι ο χρόνος του γεγονότος. Έτσι μπορούμε να σκεφτούμε μαζί την έννοια του χρόνου και του χώρου, ως μία τετρασδιάστατη ενότητα, που ονομάζεται χωροχρόνος. Κάθε σημείο του χωροχρόνου προσδιορίζεται από τέσσερα νούμερα, που καθορίζουν τη θέση του στο χώρο και τον χρόνο. Ο Αϊνστάιν όμως, στην εκπληκτική του εργασία, έδειξε ότι ο χρόνος και το μέρος κατά τα οποία νομίζει κάποιος ότι συμβαίνει ένα γεγονός, καθορίζονται από την κίνηση του ίδιου. Δηλαδή, ο χώρος και ο χρόνος είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους».

ʼρα, τι χρειάζεται για να ταξιδέψουμε στον χρόνο; Ένα διαστημόπλοιο που θα πηγαίνει γρηγορότερα από το φως. Δυστυχώς όμως, στην ίδια εργασία, ο Αϊνστάιν λέει ότι η ισχύς των πυραύλων που θα χρειαστεί το διαστημόπλοιο αυξάνεται ολοένα και περισσότερο όσο πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός. Οπότε θα χρειαστεί άπειρη ισχύς για να ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός. Έτσι, ο διάσημος φυσικός απέκλεισε την ιδέα του ταξιδιού στο χρόνο. Και για τον πρόσθετο λόγο ότι το ταξίδι στο Διάστημα από το ένα σημείο στο άλλο απαιτεί χιλιάδες χρόνια - τουλάχιστον 80.000 χρόνια για το κέντρο του γαλαξία - αν δεν επιτευχθεί η ταχύτητα του φωτός.

ʼρα, λέει ο Χόκινγκ, για να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο, πρέπει να παραμορφώσουμε τον χωροχρόνο. «Αυτό είναι σημαντικό ζήτημα για έρευνα. Δυστυχώς όμως, καμία κυβέρνηση στον κόσμο δεν είναι διατεθειμένη να διαθέσει τα τεράστια ποσά που χρειάζονται για αυτόν τον σκοπό». Και έτσι, συνεχίζει με χιούμορ ο επιστήμονας, «πρέπει να χρησιμοποιούμε κωδικούς, όπως κλειστός χρόνος, καμπύλες κ.λπ. ώστε να μην καταλαβαίνουν οι πολιτικοί το πραγματικό αντικείμενο της έρευνάς μας».

Και καταλήγει: «Για να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο, πρέπει να καταφέρουμε να παραμορφώσουμε τον χωροχρόνο τόσο πολύ, ώστε να δημιουργήσουμε ένα τούνελ, μία σκουληκότρυπα.

Αυτή θα ενώσει τις δύο άκρες του γαλαξία και θα μας βοηθήσει να κόψουμε δρόμο για να πάμε από τη μία άκρη στην άλλη και να επιστρέψουμε όσο οι φίλοι μας είναι ακόμα ζωντανοί. Αυτές οι τρύπες, έχει ειπωθεί, ότι θα είναι δυνατές στο μέλλον. Αν όμως μπορείς να πας από τη μία άκρη του γαλαξία στην άλλη μέσα σε μία εβδομάδα, τότε μπορείς να βρεις άλλη τρύπα για να γυρίσεις πίσω, πριν ακόμα φύγεις. Σε αυτή την περίπτωση, λοιπόν, θα χρειαστούμε οπωσδήποτε τη... νομοθεσία προστασίας του χρόνου».

 

Η διαστολή του χρόνου και οι... δίδυμοι της Φυσικής

 

Ηταν ένας άγνωστος υπάλληλος της Ελβετικής Υπηρεσίας Ευρεσιτεχνιών ο ʼλμπερτ Αϊνστάιν, το 1905, όταν δημοσίευσε τρεις από τις πιο σημαντικές εργασίες του, μεταξύ των οποίων και εκείνη για την ειδική θεωρία της σχετικότητας, η οποία ανέτρεψε τη μέχρι τότε επικρατούσα αντίληψη για τις έννοιες του χώρου και του χρόνου.

Όπως εξηγεί ο κ. Γιάννης Μπαδογιαννάκις, συγγραφέας του βιβλίου «Χρόνος: οδοιπορικό χωρίς τέλος», η θεωρία του Αϊνστάιν θεμελιώθηκε χάρη σε δύο βασικά αξιώματα. «Πως σε ολόκληρο το Σύμπαν οι νόμοι της φύσης διατυπώνονται με τους ίδιους μαθηματικούς τύπους, ανεξάρτητα από την ταχύτητα των παρατηρητών και, δεύτερον, ότι η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή, ανεξάρτητη από την κίνηση της φωτεινής πηγής και όμοια για όλους τους παρατηρητές, ανεξάρτητα με την ταχύτητα με την οποία κινούνται εκείνοι. Με λίγα λόγια, ο Αϊνστάιν είπε για πρώτη φορά πως έχουμε μια σχετική αντίληψη για τον κόσμο: τον αντιλαμβανόμαστε ανάλογα με την κατάσταση της κίνησης στην οποία βρισκόμαστε».

Ο χρόνος είναι σχετικός, εξηγεί ο κ. Ευάγγελος Γαζής, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του ΕΜΠ. «Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα βαγόνι τρένου και ακριβώς στο μέσο της οροφής του βαγονιού υπάρχει ένας ηλεκτρικός λαμπτήρας.

Όταν γυρίσουμε τον διακόπτη και ανάψουμε τον λαμπτήρα, το φως εκπέμπεται προς όλες τις κατευθύνσεις με τη γνωστή ταχύτητα (299 792 458 m/s) και φυσικά φτάνει ταυτόχρονα στα δύο τοιχώματα του βαγονιού, μπροστινό και πίσω. Αυτό συμβαίνει όταν παρατηρούμε το φαινόμενο βρισκόμενοι μέσα στο βαγόνι, ανεξάρτητα αν το όχημα κινείται ή όχι.

Εάν, όμως, είμαστε έξω στο έδαφος, το βαγόνι κινείται προς τα εμπρός και παρατηρούμε το φαινόμενο, η άφιξη του φωτός στα δύο τοιχώματα δεν είναι ταυτόχρονη, διότι το φως έχει να διανύσει μικρότερη απόσταση προς το πίσω τοίχωμα σε σχέση με εκείνη που διανύει για να φτάσει το μπροστινό τοίχωμα».

Ανάλογα με το πού βρισκόμαστε, αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο διαφορετικά. «Αν κάνουμε μια χρονομέτρηση με ένα ρολόι που βρίσκεται μέσα στο βαγόνι και με ένα που είναι έξω από αυτό, στα χέρια κάποιου ακίνητου παρατηρητή, θα δούμε ότι το κινούμενο ρολόι έχει βραδύτερο ρυθμό χρονομέτρησης», λέει ο κ. Γαζής. «Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται διαστολή του χρόνου και δεν εξαρτάται από τον μηχανισμό λειτουργίας των ρολογιών, αλλά είναι άμεση συνέπεια του αξιώματος ότι η ταχύτητα του φωτός παραμένει ίδια».

Το φαινόμενο της διαστολής του χρόνου ευθύνεται και για την... περιπέτεια των πιο διάσημων διδύμων της... Φυσικής. Την ημέρα που δύο δίδυμοι έχουν την εικοστή επέτειο των γενεθλίων τους, ο ένας από αυτούς επιβιβάζεται σε ένα διαστημόπλοιο που τρέχει με ταχύτητα 0,99 της ταχύτητας του φωτός με κατεύθυνση τον αστερισμό του Κενταύρου. Μετά 4 έτη διαδρομής το διαστημόπλοιο φθάνει στον αστερισμό, αντιστρέφει πορεία και μετά 4 έτη επιστρέφει στη Γη. Σύμφωνα με τα ρολόγια της Γης το ταξίδι κράτησε 8 χρόνια και ο δίδυμος αδελφός που έμεινε στη Γη θα είναι 28 ετών. Ο δίδυμος αστροναύτης ο οποίος ταξίδεψε ωφελήθηκε από τη διαστολή του χρόνου, που συμβαίνει στο Διάστημα. Επομένως τα 8 έτη του γήινου χρόνου που κράτησε το ταξίδι αντιστοιχούν σε 1,1 έτη στο Διάστημα και, άρα, η βιολογική ηλικία του δίδυμου αστροναύτη είναι 21,1 ετών μόνο!

«Ωστόσο, επισημαίνει ο κ. Γαζής, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει βρεθεί το ελιξίριο της νεότητας.

Γιατί ο μαθηματικός τύπος της διαστολής του χρόνου ισχύει μόνο εάν ο χρόνος του κινούμενου ρολογιού μετριέται σύμφωνα με τον χρόνο της Γης». Σύμφωνα με τον κ. Μπαδογιαννάκι, φαινομενικά ο ένας από τους δύο διδύμους, εκείνος που ταξίδεψε στο Διάστημα, θα έχει γεράσει μόνο έναν χρόνο μέσα σε 10 γήινα χρόνια.

«Αλλά, αν και θα ζήσει περισσότερο, όπως τον βλέπει η οικογένειά του, δεν θα ζήσει περισσότερο σε σχέση με τον εαυτό του.

Όσον αφορά τις βιολογικές του λειτουργίες και τη συνείδησή του, θα γεράσει με τον φυσιολογικό ρυθμό και δεν θα ζήσει παραπάνω από την προκαθορισμένη διάρκεια ζωής του. Με βάση αυτή την ελαστικότητα του χρόνου η έννοια τού "τώρα" χάνει την αξία της.

Αυτό που για εμάς είναι παρόν σε μια ορισμένη στιγμή, για κάποιος άλλους, που βρίσκονται σε κίνηση ως προς εμάς, είναι παρελθόν και για άλλους μέλλον».

[Νεφέλη]

Ο χρόνος μπορεί να γυρίσει προς τα πίσω;

 

Η έννοια του χρόνου βασάνιζε πάντα τον ανθρώπινο νου. Απ? τα αρχαία χρόνια ήταν αυτός ? ο «άγνωστος», ο «άπιαστος», ο «δυνάστης», πάντα απρόσιτος σαν έννοια και πολλές φορές και σαν βίωμα. Πώς να ελέγξεις άραγε το παρόν, το παρελθόν ή το μέλλον; Δεν ήταν λίγοι αυτοί που σκέφτονταν τη δημιουργία μιας «μηχανής του χρόνου» που θα μπορούσε να μας γυρίσει στο παρελθόν ή να μας προβάλλει στο μέλλον, δίνοντας ακόμα τη δυνατότητα να αλλάξουμε ακόμα και την Ιστορία!

 

Κάπου εδώ σταματάει η «επιστημονική φαντασία» και αρχίζει η «επιστημονική πραγματικότητα», καθώς κάποιες τελευταίες μελέτες θέλουν να μας πείσουν ότι, η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να επηρεάσει τη ροή του χρόνου. Άλλωστε την ιδέα την έδωσε στις αρχές του 20ου αιώνα ο Αϊνστάιν, περιγράφοντας έναν κόσμο όπου ο χρόνος είναι σχετικός.

Για τους «άπιστους» παραθέτουμε την παρακάτω επιστημονική διήγηση.

 

Στις 27-1-1995 μια ομάδα Αμερικανών και Βρετανών επιστημόνων που βρίσκονταν σε αποστολή στην Ανταρκτική, παρατήρησαν μια περιστρεφόμενη γκρίζα ομίχλη πάνω απ? τον Ν. Πόλο και αποφάσισαν να στείλουν ένα μετεωρολογικό αερόστατο για την μελετήσουν. 'Oμως, ως δια μαγείας, το αερόστατο εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια τους και ? ξαναεμφανίστηκε μετά από λίγο όταν το τράβηξαν με ένα σκοινί με το όποίο ήταν δεμένο. Και τότε έγινε η εκπληκτική διαπίστωση: το χρονόμετρο του αερόστατου έδειχνε ακριβώς 30 χρόνια πίσω (!!!), δηλ. στις 27-1-1965.

Εμβρόντητοι οι επιστήμονες επανέλαβαν το πείραμα ξανά και ξανά, και πάντα διαπίστωναν ότι το χρονόμετρο γυρνούσε στο παρελθόν. Μάλιστα, το γεγονός είχε αναφερθεί στην αμερικανική κυβέρνηση.

'Eκτοτε κάποιοι θεωρούν τον Ν. Πόλο σαν μια «Πύλη του Χρόνου», ικανή να μεταφέρει κάποιον στο παρελθόν. Ακόμα και η CIA και το FBI μπήκαν σε σκέψεις για επηρεασμό της ιστορίας μέσω κάποιας αποστολής στον Ν. Πόλο.

Αν δεν πειστήκατε, ίσως να το ξανασκεφτείτε αν δεχτείτε την περιγραφή ενός ορειβάτη που χτυπήθηκε από κεραυνό. Αυτό που περιέγραψε δεν είναι κάτι συνηθισμένο: είδε την αστραπή να διατρέχει αργά ? αργά το χέρι του και να του καίει τα κύτταρα. Προφανώς ο χρόνος έρεε εντελώς διαφορετικά γι? αυτόν απ? ό,τι στους γύρω του. Ο χρόνος είχε επιβραδυνθεί σε μεγάλο βαθμό !

 

Δεν ενδιαφέρονται όμως μόνο οι Αμερικανοί για το θέμα.

Στη Ρωσία αρκετοί θεωρητικοί έχουν προσεγγίσει το ζήτημα του χρόνου και κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι έχουν καταφέρει να επιβραδύνουν ή να επιταχύνουν τη ροή του. Για παράδειγμα ο Vadim Chernobrov και η επιστημονική του ομάδα, ισχυρίζονται ότι κατάφεραν «παίζοντας» με μαγνητικά πεδία σε περιβάλλον εργαστηρίου να επιβραδύνουν μία ώρα (60 λεπτά) κατά 1,5 δευτερόλεπτο.

 

Με άλλο πείραμα που διεξάχθηκε τον Αύγουστο του 2001 στην περιοχή Volgograd της Ρωσίας, επιτεύχθηκε μια μεταβολή της ροής του χρόνου κατά 3% μετρημένη με ακρίβεια με κρυσταλλικούς ταλαντωτές (κρυστάλλους των ρολογιών ακριβείας). Ο εκτελεστής του πειράματος Vadim Chernobrov περιέγραψε την εμπειρία του σαν να ήταν για λίγες στιγμές ταυτόχρονα «εδώ» και «εκεί», σε δύο χρονικές στιγμές ή σε ? δύο κόσμους !

 

Υπάρχουν ακόμα και αναφορές ότι στην ΕΣΣΔ της εποχής του Στάλιν υπήρξε ένα «Ερευνητικό Ινστιτούτο Παράλληλων Κόσμων» που ασχολούνταν με τον επηρεασμό της ροής του χρόνου και ? γιατί όχι ? με ταξίδια μέσα στον χρόνο. Μάλιστα ο Lavrenty Beria, αρχηγός της Μυστικής Αστυνομίας το 1952, αποκάλυψε ότι 18 καθηγητές που ασχολήθηκαν με τέτοια πειράματα εκτελέστηκαν και άλλοι 59 στάλθηκαν σε ? «κατασκηνώσεις» στη Σιβηρία. Για να μην αποκαλύψουν μήπως κάποιο μυστικό;

Μάλιστα, τα πειράματα επαναλήφθηκαν το 1961 με καταστροφικά αποτελέσματα καθώς 8 επιστήμονες εξαφανίστηκαν και κάποια κτίρια καταστράφηκαν μέσα σε λίγες στιγμές.

'Eκτοτε τα πειράματα σταμάτησαν για να συνεχιστούν το 1987, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία καθώς οδήγησαν σε μια εξαιρετικά δυνατή έκρηξη στις 30-8-1989 κάπου στα νησιά Anjou. Μια εκδοχή υποστηρίζει ότι στη διάρκεια του πειράματος υπήρξε σύγκρουση με έναν αστεροειδή ή κάποιο άλλο τεράστιο αντικείμενο σε κάποιον παράλληλο κόσμο ! Μάλιστα υπάρχουν κάποια ? λίγο ανατριχιαστικά ? ηχητικά ντοκουμέντα απ? τους ετοιμοθάνατους επιστήμονες που συμμετείχαν στο πείραμα.

 

Ε, τι ? μόνο οι Αμερικανοί θα κάνουν «πειράματα της Φιλαδέλφειας»;

 

Πηγή:

Ηλεκτρονική έκδοση της PRAVDA

http://english.pravda.ru/science/19/94/379...experiment.html

 

Μετάφραση:

www.esoterica.gr

[Νεφέλη]

Κι εγώ λέω:

[Αυγερινός]

Βασικά δεν είναι ακριβώς ταχύτητα κίνησης η ταχύτητα που ανακαλύφθηκε ότι είναι μεγαλύτερη του φωτός, οπότε δεν μιλάμε για κάτι συναρπαστικό.

 

Η ανακάλυψη αυτή είναι όντως συναρπαστική όχι όμως όσον αφορά την ταχύτητα αλλά τα αποτελέσματα του φαινομένου της κβαντικής σύραγγας. Αναθεωρεί πάρα πολλές βασικές αρχές της φυσικής οι οποίες θα πρέπει να επανεξεταστούν και να αλλαχθούν εάν αυτό κριθεί απαραίτητο.

 

Παραθέτω άρθρο:

 

Φωτόνια πιό γρήγορα από το φως

Από σελίδα του Physical Review Letters, Ιούνιος 2001

 

Τίποτα δεν μπορεί να ταξιδέψει γρηγορότερα από το φως -- εκτός αν είναι ένα κβαντικό σωματίδιο "που ανοίγει σήραγγα" μέσω ενός φράγματος. Σύμφωνα με την παλαιά Νευτώνεια φυσική, το σωματίδιο αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να διαπεράσει ένα τέτοιο φράγμα-εμπόδιο αν το φράγμα είχε ύψος που αντιστοιχεί σε μεγαλύτερη δυναμική ενέργεια από τη συνολική ενέργεια που διαθέτει το σωματίδιο.

Οι φυσικοί έχουν μπερδευτεί για δεκαετίες πόσο χρόνο χρειάζεται για να διανοιχτεί αυτή η μυστηριώδης σήραγγα, αλλά τώρα πια ο χρόνος αυτός μετρήθηκε. Και, με αρκετή βεβαιότητα μετρήθηκε ότι η ταχύτητα διάνοιξης της σήραγγας είναι μεγαλύτερη από αυτή του φωτός.

 

Το κβαντικό φαινόμενο σήραγγος είναι ένα κάτι περισσότερο από ένα θέμα εσωτερικού ενδιαφέροντος όσων ασχολούνται με αυτό. Το φαινόμενο συσχετίζεται με την κβαντική αβεβαιότητα, και με τη δυαδικότητα κύματος-σωματιδίου. Όταν δύο κβαντικά σωματίδια, όπως πχ δύο πρωτόνια, έρχονται κοντά το ένα στο άλλο, αλλά τόσο όσο να μην έρχονται σε επαφή, η αβεβαιότητα στις θέσεις τους επιτρέπει στα αντίστοιχα κβαντικά κύματά τους να επικαλυφθούν ως ένα ορισμένο βαθμό. Κατά συνέπεια, μπορούν να ανοίξουν μια σήραγγα μέσω του χάσματος μεταξύ τους, και να αλληλεπιδράσουν.

Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μέσα στον ήλιο και τα αστέρια -- τα πρωτόνια που συγκρατιούνται σε μια απόσταση μεταξύ τους, λόγω της απωστικής δύναμης από τα θετικά φορτία τους, μπορούν ακόμα να φτάσουν σε σύντηξη εξ' αιτίας του φαινομένου της σήραγγας. Και εκείνη η πυρηνική σύντηξη είναι που κρατά το εσωτερικό του ήλιου τόσο πολύ θερμό με την ενέργεια που εκλύει , και κάνει την επιφάνειά του να ακτινοβολεί. Σε τελευταία ανάλυση χωρίς το φαινόμενο της σήραγγας, δεν θα είμαστε σε ζωή εδώ πάνω στη γη.

 

Ο Raymond Chaio, του Πανεπιστημίου Berkeley της Καλιφόρνιας, και οι συνάδελφοί του έχουν μετρήσει στην πραγματικότητα ένα διαφορετικό, αλλά σχετικό είδος σήραγγας. Έχουν επινοήσει ένα πείραμα στο οποίο δύο φωτόνια (σωματίδια του φωτός) παράγονται ταυτόχρονα σε μια πηγή, και ταξιδεύουν σε παράλληλες πορείες. Το ένα φωτόνιο πηγαίνει κατ' ευθείαν σε έναν ανιχνευτή. Το άλλο φωτόνιο έρχεται αντιμέτωπο με ένα εμπόδιο (καθρέφτη), που θα μπορούσε να ανακλά τα φωτόνια αν ίσχυαν οι κλασσικοί νόμοι της Νευτώνειας φυσικής. Αλλά σύμφωνα με τη κβαντική θεωρία υπάρχει μια υψηλή πιθανότητα ότι μερικά από τα φωτόνια που φθάνουν στον καθρέφτη θα συνεχίσουν κατ' ευθείαν μέσω του καθρέπτη, και θα πάνε με αυτόν τον τρόπο στον ανιχνευτή.

 

Ειναι αρκετά σίγουρο, ότι αυτό πράγματι συμβαίνει. Το εμπόδιο-καθρέφτης έχει πάχος 1,1 μικρόμετρα. Έτσι κάτι που ταξιδεύει μέσω αυτού με την ταχύτητα του φωτός, θα του έπαιρνε 3,6 femtoseconds για να το διαπεράσει. Αλλά το νέο πείραμα είναι τόσο εκλεπτυσμένο που μπορεί να συγκρίνει τους χρόνους άφιξης των ζευγαριών των φωτονίων, του ενός που έχει περάσει εκτός του εμποδίου παρακάμπτοντάς το και του άλλου που πέρασε μέσα από αυτό. Το πείραμα δείχνει ότι αυτό που περνά μέσα από το εμπόδιο φθάνει πρώτο! Ανοιξε δηλαδή 'σήραγγα' μέσω του κβαντικού φράγματος γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός, σε λιγότερο από 3,6 femtoseconds!

Καθώς λένε οι ερευνητές , "είναι σαν το σωματίδιο να υπερπήδησε τον όγκο του εμποδίου". Αλλά μην τους ρωτήσετε, αυτούς ή οποιονδήποτε άλλο, τι σημαίνει αυτό. Είναι γνωστή η φράση του Richard Feynman, "κανένας δεν καταλαβαίνει την κβαντική μηχανική".

 

Πρόβλημα κβαντικής σήραγγας : Αν μία κυματοσυνάρτηση ενός σωματιδίου συναντήσει ένα φράγμα δυναμικού (Μια περιοχή με δυναμικό μεγαλύτερο της ολικής ενέργειας Ε), τότε σύμφωνα με την κλασσική Νευτώνεια μηχανική, δεν μπορεί ένα κύμα-σωματίδιο να περάσει μέσα από το φράγμα, και για αυτό ονομάζεται "κλασική απαγορευμένη περιοχή". Στην κβαντική μηχανική όμως υπάρχει πεπερασμένη πιθανότητα το σωματίδιο να "διαρρέει" μέσα από το φράγμα, μέσα δηλαδή από την απαγορευμένη περιοχή, άρα η ενέργεια του να ξεπεράσει την ολική του ενέργεια Ε. Το φαινόμενο αυτό λέγεται φαινόμενο σήραγγας.

 

Πηγή

[The Knights Who Say Ni]

Οποιος ενδιαφερεται να το ψαξει παραπανω κι εχει καλη γνωση φυσικης και αγγλικων, μπορει να γκουγκλισει για superluminocity, superluminal propagation κλπ.

 

Για να επιστρεψουμε στο θεμα "χρονος". Μεχρι να γραψω αυτο το κειμενο περασαν περιπου 45-50 ". Πιστευει κανεις οτι καθε απειροελαχιστο κλασμα απο αυτα τα δευτερολεπτα υπαρχει ως ανεξαρτητη οντοτητα? Να το πω διαφορετικα? Το Συμπαν (σε αυτη τη "φαση" του) υπολογιζεται οτι ειναι 16-17 δισεκατομυρριων χρονων. Πιστευετε οτι καθε απειροελαχιστο κλασμα αυτης της περιοδου ειναι αυθυπαρκτο και αρα μπορουμε να αλληλεπιδρασουμε ξεχωριστα με αυτο? Αυτο θα σημαινε οτι και το μελλον ειναι εξισου αυθυπαρκτο και αρα προδιαγεγραμμενο τελειως, διαφορετικα προκυπτει το ερωτημα απο που προερχεται το Συμπαν που δημιουργειται καθε κλασμα του δευτερολεπτου που περναει για να αντικαταστησει το υπαρχον. Μπερδεμα?

[argentvive]

Αν και δεν ειμαι ο πλεον καταλληλος για να εκφερω μια 'σοβαρη' γνωμη περι του θεματος, θα

πω οτι γνωμη εχω σχηματισει με οσα εχω διαβασει.

 

Σε κβαντικο επιπεδο, η εννοια του γραμμικου χρονου παυει να υπαρχει, γινετε κουκουρουκου τελειως

η υποθεση. Μπορει να υποθεσει κανεις, οτι ο χρονος ειναι απλα ενα 'τρικ' της συνειδησης (της ποιας;).

Απο την αλλη, η κβαντικη πραγματικοτητα δεν εχει καμμια σχεση με την πραγματικοτητα στην οποια

υπαρχουν μηλα και πορτοκαλια, και που κατα τυχη ζουμε την καθημερινοτητα μας, τουλαχιστον

φαινομενικα, γιατι τωρα τελευταια οι κβαντικοι φυσικοι αρχιζουν να ακουγονται σαν τελειωμενοι αποκρυφιστες .

 

Τωρα ο χρονος εαν ειναι ανεξαρτητη οντοτητα στο Συμπαν, δεν ξερω, παντοτε αναφερεσε σε αυτον ως προς 'κατι' . Απο την παραλλη, ο μονος τροπος για να 'εξελιξεις' οτιδηποτε, ειναι να το φυτεψεις τον σπορο του στον Χρονο. Ρομαντικη εικονα δεν λεω, μεχρι να ερθουν τα οραματα 'τελειωμενου εφηβου geek' με πλοκαμια και γυαλια, που εχει σαν σχολικη εργασια του 'Εξωσυμπαντικη Υδροπονικη´.

[Neraida]

"To πιο δύσκολο ταξίδι στο Χρόνο, δεν είναι ούτε στον Μέλλοντα Χρόνο, ούτε στον Παρελθόντα, αλλά στον Παρόντα. Γιατί στα δύο πρώτα είσαι θεατής, στο τρίτο βιώνεις"

Αφανούς Σούφι

[Phevos]

Γιά δείτε τί βρήκα τυχαία στό web

 

Το κείμενο που ακολουθεί, χειρόγραφο στην αρχική του μορφή, βρέθηκε το καλοκαίρι του 2003 σε ένα σφραγισμένο φάκελο ο οποίος ήταν κολλημένος στο εσωτερικό του οπισθόφυλλου ενός παλιού βιβλίου, έκδοσης του 1965. Το βιβλίο είχε πρόσφατα αγοραστεί στην εκποίηση ιδιωτικής βιβλιοθήκης λόγω θανάτου του ιδιοκτήτη της και δεν ήταν δυνατόν να εντοπιστεί η αρχική του προέλευση, ή οι ενδιάμεσοι κάτοχοί

του, εάν υπήρχαν.

 

Φίλε αναγνώστη, διαβάζεις αυτές τις γραμμές αφού έχω πια φύγει από αυτό τον κόσμο, ίσως όμως και πριν ακόμα γεννηθώ.

 

Η ζωή μου ξεκίνησε το 2004, δεν έχει σημασία πού. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να αντιληφθώ ότι η ζωή μου ήταν αρκετά διαφορετική από αυτή των άλλων ανθρώπων γύρω μου. Έζησα τη ζωή μου σε ένα κόσμο αλλιώτικο από αυτόν που ζούσαν όλοι οι άλλοι και δεν ήταν λίγες φορές που αναρωτιόμουνα μήπως δεν έχω τα λογικά μου, ή μήπως απλά δεν υπήρξα ποτέ.

 

Λένε πώς ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που κυλά και σε παρασέρνει μαζί του, χωρίς ποτέ να μπορείς να ανέβεις κόντρα στο ρεύμα του. Για μένα όμως το ρεύμα του χρόνου είχε αντίθετη κατεύθυνση.

 

Πάντα, από παιδί, ήμουν άνθρωπός κλειστός και μοναχικός. Αργότερα κατάλαβα πώς δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Φίλους δε μπόρεσα να κάνω στα παιδικά μου χρόνια. Ενώ εγώ μεγάλωνα ένα χρόνο, αυτοί γινόντουσαν ένα χρόνο μικρότεροι,μέχρι που έπαυαν να εμφανίζονται στη γειτονιά. Ήταν «πλέον» πολύ μικροί για να παίζουμε. Στο σχολείο έβρισκα κάθε χρόνο διαφορετικούς συμμαθητές, καθώς αυτοί της προηγούμενης χρονιάς ήταν μια τάξη «κάτω» από εμένα. Μη φαντάζεσαι ότι περπατούσα ανάποδα, ή έβλεπα κάθε κίνηση από το τέλος προς την αρχή. Όχι, η ζωή

μου ήταν κανονική, ζούσα τη ροή της κάθε μέρας μαζί με τους γύρω μου, όμως όταν ξημέρωνε, η δική μου νέα μέρα ήταν η προηγούμενη για όλους τους υπόλοιπους. Ο χρόνος, ως φυσικό μέγεθος κινούταν για μένα αντίστροφα, όμως κανένας δε φαινόταν να το αντιλαμβάνεται εκτός από εμένα. Η συμπεριφορά τους ήταν λες και όλα κυλούσαν κανονικά.

 

Καταλαβαίνω ότι έχεις απορίες, ερωτηματικά, ελπίζω κάποια από αυτά να απαντηθούν στη συνέχεια της διήγησής μου.

 

Όταν έβγαλα την πρώτη μου ταυτότητα αυτή έγραφε πάνω της ημερομηνία γέννησης το 2004. Ήταν το 1997, κι όμως ποτέ, ακόμα και στα χρόνια που «ακολούθησαν», κανείς δεν έδειξε να εκπλήσσεται.

 

Αδέρφια δεν είχα, ίσως να απέκτησα μετά, ποιος ξέρει. Η πρώτη μου συνειδητή ανάμνηση ήταν περίπου στην ηλικία των 3 ετών. Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, απλά οι ακαθόριστες, σχεδόν ονειρικές εικόνες που σηματοδοτούν την πρώτη ανάμνηση του κάθε ανθρώπου. Θυμάμαι ακόμα, αμυδρά, τις τραγικές εικόνες από ?, όχι αγαπητέ αναγνώστη δεν πρέπει να σου πώ, δεν ξέρω ποιος είναι ο χρόνος που διαβάζεις και δεν έχω το δικαίωμα να σε ταράξω με αυτά που θυμάμαι, αλλά για σένα ίσως δεν

έχουν ακόμα συμβεί. Αργότερα ήρθαν οι Ολυμπιακοί της Αθήνας, το 2004, τη χρονιά που γεννήθηκα, όμως και πάλι πρέπει να προσέξω, θα ήταν λάθος να μιλήσω για όσα μπορεί να είναι στο δικό σου μέλλον..

 

Πολλά χρόνια αργότερα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα πρώτα 4-5 χρόνια της ζωής μου ο χρόνος μου πρέπει να κυλούσε προς τη σωστή κατεύθυνση. Μετά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο η ροή του αντιστράφηκε και ξαναγύρισα στο 2004 και πιο πίσω. Έτσι έζησα περίπου 8 χρόνια πηγαίνοντας στο 2008 και ξαναγυρίζοντας πίσω στο 2004.

 

Στο σπίτι οι γονείς μου δεν έδειχναν να παραξενεύονται όταν καθώς εγώ μεγάλωνα αυτοί γινόντουσαν νεώτεροι. Ίσως τα μάτια τους να έβλεπαν κάποια άλλη πραγματικότητα. Ήμουν περίπου 9 ετών όταν προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν ότι η ζωή μου δεν κυλά όπως θα έπρεπε. Θυμάμαι τα γεμάτα απορία βλέμματα τους και την προσπάθεια της μητέρας μου να μου εξηγήσει ότι ήμουν απλά κουρασμένος και αν έπεφτα να κοιμηθώ την άλλη μέρα όλα θα ήταν μια χαρά. Το επόμενο πρωϊ

κρυφάκουσα τη συζήτησή τους για το αν έπρεπε να με δεί κάποιος

«ειδικός». Ήταν και οι δύο τους προβληματισμένοι, φαντάζομαι πώς η συμπεριφορά μου θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να ήταν παράξενη από καιρό, καθώς το άγουρο μυαλό μου προσπαθούσε να συμβιώσει με μια πραγματικότητα αντίθετη προς τα βασικά ένστικτα. Ήταν καλοί άνθρωποι οι γονείς μου και στα χρόνια που ακολούθησαν έκαναν ότι μπορούσαν για

να με «κάνουν καλά». Με είδαν αρκετοί «ειδικοί» και σχεδόν όλοι τους κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι ήμουν ένα μοναχικό παιδί που «καλό θα ήταν να αποκτήσει μεγαλύτερη επαφή με συνομήλικους του». Κάποιοι μάλιστα ήθελαν να με κρατήσουν για παρακολούθηση, κάτι στο οποίο οι γονείς μου ήταν πάντα αρνητικοί.

 

Όσο μεγάλωνα έπαψα να λέω αυτά που ένιωθα, προσπάθησα να δείχνω φυσιολογικός. Ίσως επειδή βαρέθηκα τους «ειδικούς», ίσως επειδή δεν ήθελα να βλέπω τους γονείς μου προβληματισμένους, ίσως επειδή απλά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα ήταν καλά.

 

Πρέπει να ήμουν, σε απόλυτους αριθμούς, 18 ετών όταν το 1994 είδα τους γονείς μου να γιορτάζουν τη 1η επέτειο του γάμου τους. Το θεώρησαν απόλυτα φυσιολογικό, έστω και αν εγώ ήμουν 18 ετών, μόλις 5 χρόνια μικρότερος από τη μάνα μου. Εκείνο το βράδυ πήρα την απόφασή μου. Η οικογένεια μέσα στην οποία μεγάλωσα σε λίγο δε θα υπήρχε πια, ή δε θα είχε δημιουργηθεί ακόμα, διάλεξε και πάρε ποια έκφραση είναι η πιο αντιπροσωπευτική. Το τι ακριβώς θα συνέβαινε και ποια μορφή θα έπαιρνε η ζωή μου ήταν κάτι που δεν ήθελα να το μάθω, ίσως φοβόμουν.

 

Την επόμενη μέρα τους ανακοίνωσα ότι θα έφευγα. Είπα πώς ήθελα να ταξιδέψω για λίγο καιρό και μετά να αποφασίσω τι θα κάνω με το μέλλον μου. Έδειξαν να το περίμεναν, δεν υπήρξε καμία αντίρρηση. Δύο μέρες μετά τους αποχαιρέτησα, ήξερα ότι δε θα ξαναγύριζα ποτέ πίσω και νομίζω ότι το ήξεραν και αυτοί. Ήταν πια δύο νέοι άνθρωποι, όμως τα μάτια τους ήταν γερασμένα, τα μάτια των γονιών που έβλεπαν για τελευταία φορά το παιδί τους.

 

Στην αρχή έκανα κάποια αραιά τηλέφωνα, μετά προτίμησα τις κάρτες και σύντομα γράμματα. Ένα χρόνο μετά, περίπου την ημερομηνία του γάμου τους, φρόντισα να λάβουν ένα απλό μπουκέτο λουλούδια. Δεν τόλμησα να ξαναγράψω ή να ξαναπάρω τηλέφωνο.

 

Στην πόλη που γεννήθηκα ξαναγύρισα 15 χρόνια αργότερα και μια παρόρμηση με οδήγησε κοντά στο πατρικό του πατέρα μου. Θυμάμαι τις στιγμές σαν τώρα. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωϊνό, στεκόμουν σε ένα μικρό πάρκο απέναντι στην πόρτα του σπιτιού. Κάποια στιγμή αυτή άνοιξε και ένα καστανόξανθο αγόρι, περίπου 10 χρονών, πετάχτηκε έξω κρατώντας στα χέρια του την τσάντα του σχολείου του, γελώντας και φωνάζοντας. Ήταν σα να έβλεπα παιδική μου φωτογραφία, δε μπορούσα να κάνω λάθος.

Πέρασε το δρόμο προς τη μεριά που στεκόμουν και μόλις με είδε σταμάτησε και στράφηκε προς εμένα. Με πλησίασε αργά, διστακτικά, άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το δικό μου. «Είσαι καλά;» με ρώτησε. «Καλά είμαι, εσύ;» απάντησα. «Να προσέχεις» μου είπε και το βλέμμα του καρφώθηκε στα μάτια μου, γλυκό σαν του μικρού παιδιού που ήταν, και συνάμα προστατευτικό σαν του πατέρα που επρόκειτο να γίνει. «Πρέπει να φύγω τώρα» είπε και πήρε ξανά το δρόμο του. Εκείνη τη μέρα έκλαψα, όσο ποτέ στη ζωή μου. Έκλαψα για το παιδί που ήμουν κάποτε και όσα δεν έζησε, έκλαψα για τους γονείς μου που έχασα με τρόπο πιο τρομακτικό και από το θάνατο, έκλαψα για τη χωρίς νόημα ζωή μου.

 

Πέρασα τα χρόνια μου ταξιδεύοντας και μελετώντας το χρόνο και τα μυστήρια του. Προσπαθούσα πάντα να βρώ κάποιο νόημα, κάποια λογική ερμηνεία σε αυτό που μου συνέβαινε. Οικονομικά δεν είχα ποτέ πρόβλημα, βλέπεις το να έχεις ζήσει το μέλλον έχει και κάποια πλεονεκτήματα. Τα βιβλία της ιστορίας, οι εφημερίδες, το παρελθόν του κόσμου στον οποίο ζούσα σαν παρείσακτος επισκέπτης, ήταν για μένα το μέλλον.

 

Ξέρω τι σκέφτεσαι, αν προσπάθησα να παρέμβω, να αλλάξω πράγματα και καταστάσεις.Στην αρχή πίστεψα πώς ίσως κάποια ανώτερη δύναμη είχε δώσει στη ζωή μου αυτή την τροπή ώστε, μέσω εμού, κάποια συμβάντα να εξελιχθούν αλλιώς. Ένα ατύχημα, η προσωπική τραγωδία κάποιου, ακόμα κι ένα συμβάν παγκόσμιας σημασίας, γιατί όχι, βλέπεις αυτή η σκέψη ήταν για μένα θεραπευτική, ίσως η ζωή μου να είχε κάποιο σκοπό. Γρήγορα ανακάλυψα ότι η ελπίδα μου ήταν μάταιη, δε μπορούσα να παρέμβω,

δε μπορούσα να αλλάξω τίποτε. Την κρίσιμη στιγμή που ετοιμαζόμουν να δράσω,κάποιο τυχαίο γεγονός, κάποια απρόβλεπτη, μη καταγεγραμμένη λεπτομέρεια δε μου επέτρεπε να αλλάξω τη ροή των πραγμάτων.

 

Το παρελθόν μοιάζει με μια στέρεη αλυσίδα, σφυρηλατημένη με τους πόνους και τις χαρές των ανθρώπων που το βίωσαν. Καμία ενέργεια στον τρισδιάστατο χώρο δε μπορεί να διαρρήξει αυτή την αλυσίδα. Διάβασα βιβλία, επιστημονικά και μυθιστορήματα, για τα ταξίδια στο χρόνο, διάβασα για το παράδοξο του χρόνου, το πώς δηλαδή μπορεί κάποιος ταξιδιώτης στο παρελθόν να προβεί σε πράξεις και ενέργειες που θα μπορούσαν να αναιρέσουν την ίδια του την ύπαρξη. Ξέρω από πρώτο χέρι πώς το παράδοξο αυτό δεν υφίσταται. Το παρελθόν είναι γραμμένο με ανεξίτηλο

μελάνι, χαραγμένο σε κάποια κοσμική βίβλο από πέτρα, και δεν αλλάζει. Πέρασα τη ζωή μου ζώντας στο δικό σου παρελθόν, στο παρελθόν του κόσμου στον οποίο γεννήθηκα, όμως όριζα μόνο τη ζωή μου και ίσως ούτε καν αυτή.

 

Μελέτησα το χρόνο, ως φυσικό μέγεθος, ως φιλοσοφική έννοια, ως καθημερινή πραγματικότητα. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι μια απλή διάσταση. Ο χρόνος είναι μια έννοια την οποία το μυαλό του ανθρώπου αδυνατεί να συλλάβει, όπως η έννοια του απείρου. Προσεγγίζουμε τεχνητά το χρόνο μεταφέροντάς τον σε ένα ρολόι ή ένα ημερολόγιο και έτσι μπορούμε να τον αντιληφθούμε ως αντικειμενική πραγματικότητα.

 

Το χρόνο δε μπορείς να τον ορίσεις, μπορείς μόνο να τον αισθανθείς να περνά, σα μια διαρκή αέναη κίνηση ανάμεσα στο σήμερα και το αύριο, με μόνη απτή πραγματικότητα το «τώρα». Όλη η ζωή μας δεν είναι παρά μια ακολουθία από άπειρα «τώρα», αυτά που πέρασαν και αυτά που θα έρθουν. «Δε μπορείς να βάλεις το πόδι σου δύο φορές στο ίδιο ποτάμι γιατί τα νερά του κυλάνε συνεχώς» είχε πεί ο Ηράκλειτος. Όμως και το «τώρα» δεν ορίζεται μονοσήμαντα. Το «τώρα» του κάθε ανθρώπου είναι έννοια εξαιρετικά προσωπική.

 

Ίσως τελικά ο χρόνος να είναι πιο συγγενικός με την ψυχή και τη συνείδηση και όχι με το χώρο, όπως υποστηρίζει η σύγχρονη φυσική. Η αίσθηση του χρόνου δεν είναι πάντα η ίδια. Άλλοτε κυλά γρήγορα και άλλοτε πιο αργά, ή τουλάχιστο έτσι το αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος ανάλογα με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα. Η λειτουργία της ανάκλησης αναμνήσεων είναι μια καθαρά πνευματική λειτουργία και

αποτελεί ένα ταξίδι στο χρόνο, χωρίς όμως να διαφοροποιείται η αντικειμενική θέση του υποκειμένου στον κατά συνθήκη χρόνο.

 

Το παρελθόν περιλαμβάνει, εκτός από αυτό που συνέβη και όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν, τα οποία όμως για κάποιο λόγο παρέμειναν σε λανθάνουσα κατάσταση. Το μέλλον από την άλλη πλευρά είναι ένα σύνολο πιθανών γεγονότων και καταστάσεων. Όμως ποιος ή τι επιλέγει ποια από αυτά τα γεγονότα θα συμβούν, και άρα θα αποτελέσουν κάποτε παρόν. Μοίρα ή συμπτώσεις, προδιαγεγραμμένη πορεία ή συνειδητή επιλογή, ποια δύναμη κυβερνά το μέλλον; Ποια ήταν η μυστηριώδης δύναμη που έμπλεξε το δικό μου μέλλον με το παρελθόν των άλλων ανθρώπων;

 

Πολλές φορές ισορρόπησα ανάμεσα στη λογική και την παραφροσύνη, αναρωτήθηκα αν ζώ ένα εφιάλτη και σύντομα πρόκειται να ξυπνήσω. Μέσα στα όνειρα ο χρόνος λειτουργεί σε ένα άλλο επίπεδο. Η λογική του συνέχεια ανατρέπεται και κάνει αυθαίρετα άλματα μπρος και πίσω. Πιστεύω ότι κάποια άγνωστη ψυχική λειτουργία διατάραξε την ισορροπία ανάμεσα στην ονειρική και την συνειδητή κατάσταση του εγκεφάλου μου και δε μου επέτρεψε να επανέλθω μετά από κάποιο ονειρικό άλμα. Θα ήμουν ένας απλός ψυχασθενής αν η διαταραχή αυτή δεν παρέσερνε μαζί της και την

τρισδιάστατη υπόστασή μου. Ο χώρος και ο χρόνος μου καμπυλώθηκαν αρκετά ώστε να αναστραφούν.

 

Άραγε η αναστροφή αυτή δημιούργησε κάποιο κενό στο μέλλον που θα έπρεπε να είχα ζήσει; Το 2008, αν οι εκτιμήσεις μου είναι σωστές, έπαψα απλά να υπάρχω, πέθανα; Ή μήπως ένας άλλος εαυτός μου έζησε, θα ζήσει, κανονικά τη ζωή του; Μήπως η καμπύλη του χώρου και του χρόνου μου διχοτομήθηκε και ένα κομμάτι της ακολούθησε λάθος κατεύθυνση, παρασέρνοντας μαζί της και ένα λειτουργικό αντίγραφο της φυσικής μου υπόστασης το οποίο συνέχισε να αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του;

Μήπως οι άνθρωποι με τους οποίους ερχόμουν σε επαφή έβλεπαν αντανακλάσεις του μέλλοντος;

 

Και ο φυσικός μου θάνατος, τι ακριβώς θα επιφέρει; Θα είναι απλά το τέλος μιας ζωής που πήρε λάθος δρόμο, ή θα ξανασμίξει τα χωρισμένα κομμάτια του εαυτού μου και θα ξαναβάλει την ύπαρξή μου στη φυσιολογική πορεία της;

 

Σίγουρα αναρωτιέσαι μήπως όλα αυτά είναι τα προϊόντα ενός διαταραγμένου εγκεφάλου ο οποίος ζεί σε μια πραγματικότητα που έπλασε ο ίδιος, ή για να το πώ πιο απλά, μήπως διαβάζεις τα παραληρήματα ενός τρελού. Δε θα σε αδικήσω γι αυτή σου τη σκέψη, ούτε θα προσπαθήσω να σε πείσω για το αντίστροφο. Δεν είναι δυνατόν μέσα από λίγες γραμμές κειμένου να σου μεταφέρω όσα βίωσα σε μια ζωή.

 

Όσο για την ταυτότητά μου, είσαι σίγουρος πώς θέλεις να τη μάθεις; Μπορεί να είμαι κάποιος που ξέρεις ή κάποιος που θα συναντήσεις, μπορεί να είμαι το αγέννητο παιδί σου, μπορεί να είμαι ο ίδιος σου ο εαυτός. Αν όμως δε φοβάσαι να ψάξεις και να γνωρίσεις αλήθειες που ίσως σε ταράξουν, θα σου δώσω ένα γρίφο για να λύσεις:

 

«Ψάξε να βρείς την πλάκα που δεν έχει αρχή, στο φρούριο κοντά στα στενά με τις δάφνες του Απόλλωνα.»

 

Αφήνω αυτή την καταγεγραμμένη μαρτυρία ζωής ως μοναδική απόδειξη της παράλογης ύπαρξής μου και του ακούσιου ταξιδιού μου στο χρόνο. Δεν ξέρω αν και πότε θα βρεθεί και θα διαβαστεί, ή από ποιόν. Αν όμως κάποιος αποφασίσει να ακολουθήσει τα βήματα του γρίφου και μάθει την ταυτότητά μου θα ήθελα να προσπαθήσει να με εντοπίσει στο μέλλον, και να φροντίσει όταν, στην κανονική ροή του χρόνου, θα είμαι ενήλικος να πάρω στα χέρια μου αυτό το κείμενο. Ίσως έτσι βοηθήσω τον εαυτό μου να εκτιμήσει καλύτερα την αξία της ζωής και του χρόνου.

 

Το παράξενο αυτό κείμενο θα μπορούσε να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους. Θα μπορούσε να είναι η προσπάθεια κάποιου επίδοξου συγγραφέα και ίσως με κάποιες βελτιώσεις και τροποποιήσεις να μπορεί να θεωρηθεί και ενδιαφέρουσα. Θα μπορούσε να είναι κάποια φάρσα. Θα μπορούσε να είναι ένα δοκίμιο για το χρόνο, γραμμένο με ιδιότυπο τρόπο. Τέλος, θα μπορούσε να είναι όντως το «παραλήρημα ενός τρελού», όπως αναφέρεται και σε κάποιο σημείο του ίδιου του κειμένου.

 

Θα μπορούσε άραγε να είναι αλήθεια; Η απάντηση, αρνητική ή καταφατική, δεν πρέπει να δοθεί βιαστικά. Ας αναρωτηθεί ο καθένας τι γνωρίζει για το χρόνο, για τους φυσικούς νόμους που διέπουν τη ροή του, και για τη σχέση του με την ψυχή. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά και ένα μεγάλο αίνιγμα. Μήπως τελικά δεν είναι ο χρόνος που κυλά, αλλά οι άνθρωποι που κινούνται μέσα σε αυτόν, όπως ακριβώς κινούνται μέσα στο χώρο;

 

 

Πoλύ ωραίο don't u think?

Edited December 30, 2004 by Seirios

[Τράγου Κέρατο]

Ναι, πολύ αληθοφανές...

 

... εκτός από μια λεπτομέρεια που δείχνει πως είναι καθαρό αποκύημα φαντασίας (μπορεί και δυο, δε θυμάμαι πια, πάει καιρός που το είχα διαβάσει).

[Firebrand]

Άν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμωνα στις χωροχρονικές αναλύσεις,πιστεύω πως η απάντηση είναι κάπου ενδιάμεσα.

 

Καταρχάς θεωρώ πως δεν μπορούμε να επηρεάσουμε την ροή του χρόνου, καθότι κάτι τέτοιο ,απο εννοιολογικής άποψης,θα έπρεπε να επηρεάσει ολόκληρο το σύμπαν,κάτι μάλλον δύσκολο

 

Αν η ροή του είναι όντως σταθερή,τότε δεν αποκλείεται η πιθανότητα μεταφοράς απο ένα χρονικό σημείο Α σε ένα χρονικό σημείο Β,με κάποιους περιορισμούς φυσικά.Καταρχάς το Β δεν μπορεί να είναι ένα κανονικό χωροχρονικό σημείο,καθότι πρόσβαση σε τέτοια σημεία μπορεί να υπάρξει με την κανονική κύληση του χρόνου.Φεύγοντας απο το χρονικό συνεχές που ανήκει το Α,ουσιαστικά το εγκαταλείπεις για πάντα καθώς εισέρχεσε όχι μόνο σε ένα καινούργιο παρόν,αλλά και σε ένα αναδομημένο παρελθόν.Βέβαια, ακόμα και αν υπήρχε η τεχνολογία,δεν γνωρίζω κατα πόσο το ανθρώπινο σώμα θα άντεχε στις σχετικές κακούχίες