Ανίδεος Posted January 11, 2011 Report Share Posted January 11, 2011 (edited) Είχα χθές, για πολύ λίγο, μια ψευτοσυζήτηση στο τσατ, στο μέρος, δηλαδή, που μόνο αστείους λόγους μπορείς να αναφέρεις, για τον θάνατο και τη φοβία μας για αυτόν. Φαντάζομαι γνωρίζετε τον (μακαρίτη) καθηγητή-φιλόσοφο Δημήτρη Λιαντίνη και αν δεν τον ξέρετε καιρός να τον μάθετε. Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν ίσως ένας απο τους τελευταίους μεγάλους έλληνες φιλόσοφους, λατρεμένος καθηγητής, ο οποίος μελέτησε τον θάνατο σε όλη του τη ζωή. Έφυγε απο τη ζωή εθελημένα. Δεν θα πω παραπάνω για αυτόν,αν σας ενδιαφέρει ψάχτε μόνοι σας, έχει αρκετά πράγματα στο διαδίκτυο καθώς είχε πολλούς θαυμαστές (εκ των οποίων ένας και εγώ) οι οποίοι μερίμνησαν να μάθει ο κόσμος για αυτόν. Παραθέτω βίντεο απο ηχογράφηση στο μάθημά του (κάποιοι μαθητές του ηχογραφούσαν κάθε μάθημά του) στο οποίο αποχαιρετά, έμμεσα, τους αγαπημένους του μαθητές, οι οποίοι στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, μία μέρα αφου φύγει. Πέρα απ'αυτό το βίντεο υπάρχει και αυτή η διάλεξη στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο με θέμα : "Η φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου" που είναι και το βασικό για το θέμα.... εδώ: My link Επίσης υπάρχει ιστοσελίδα φτιαγμένη απο την κόρη του, που παρέχει πολύ ακόμα υλικό.. εδώ: My link Αξίζει να το τσεκάρετε. Ειλικρινά είναι μαγευτικός ο λόγος του. http://www.youtube.com/watch?v=P5ld8_2nHqw&feature=related Edited January 11, 2011 by Ανίδεος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ανίδεος Posted January 11, 2011 Author Report Share Posted January 11, 2011 (edited) Συγνώμη δεν κρατιέμαι πρέπει να τα μοιραστώ, πάρτε κι άλλα.. άσχετα με το θέμα του θανάτου αλλά ντακς μωρεεε http://www.youtube.com/watch?v=GzwwPkDH-vk&feature=related προφήτης ήταν;;;; δείτε εδώ http://www.youtube.com/watch?v=qUKn2n7q8e8&feature=related Edited January 11, 2011 by Ανίδεος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
musa Posted January 11, 2011 Report Share Posted January 11, 2011 Ανίδεε είναι πολύ συγκινητικός ο λόγος του καθηγητή... Με πραγματικό νόημα και μεγάλες αλήθειες. Αυτό που με προβληματίζει είναι,γιατί ένας άνθρωπος που έχει φιλοσοφήσει τη ζωή τόσο πολύ και έχει βρει αυτό που λέμε τη ''χρυσή τομή'', να την τερματίσει ηθελημένα ; Δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του,ίσως να αναφέρονται στα links που παραθέτεις αλλά να πω την αλήθεια μου δεν τα εξέτασα ακόμα,γιατί ένιωσα την ανάγκη να γράψω τη σκέψη μου όπως μου ήρθε βλέποντας το βίντεο... Οπότε το ερώτημα που θέτω,το θέτω και γενικότερα,και είναι το εξής: Όσο και να ζήσουμε,πάντα δεν θα έχει η ζωή να μας προσφέρει; Και πόσο μάλλον όταν ξέρουμε τι είναι αυτό που αξίζει; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ανίδεος Posted January 11, 2011 Author Report Share Posted January 11, 2011 (edited) Έκανες αυτό που λες ακριβώς! Απλά έγραψες τις πρώτες εντυπώσεις. Δε λέω, καλά έκανες, αλλά η απορία σου σχετικά με το θάνατο του είναι άστοχη, καθώς είδες μόνο 1-2 βίντεο, οπότε, οτιναναι :Ρ Αν σε ενδιαφέρει όντως, θα το ψάξεις. Τα βίντεο που έδωσα εδώ είναι δείγματα για να δείτε πάνω κάτω οτι δεν είναι κάνενας τσαρλατάνος και όχι κάτι που θα σε κατατοπίσει πλήρως. Το είπα: αν σε ενδιαφέρει, ψάχτο. Τώρα στο θέμα του τοπικ "περι θανατου" πρέπει να δείτε την διάλεξη στο 401... Ξέρω φαίνεται βαρετό και μένα έτσι μου φάνηκε μέχρι που ασχολήθηκα. Φυσικά στις 2 τελευταίες σειρές έχεις απόλυτο δίκιο. Μ'αρέσει, πάντως, που είσαι καλοπροαίρετη. Edited January 11, 2011 by Ανίδεος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
musa Posted January 11, 2011 Report Share Posted January 11, 2011 Έκανες αυτό που λες ακριβώς! Απλά έγραψες τις πρώτες εντυπώσεις. Δε λέω, καλά έκανες, αλλά η απορία σου σχετικά με το θάνατο του είναι άστοχη, καθώς είδες μόνο 1-2 βίντεο, οπότε, οτιναναι :Ρ Δε νομίζω ότι είναι άστοχη η απορία,γιατί θέλω να θέσω ένα γενικότερο προβληματισμό,που εκτείνεται και πέρα από την πράξη και την άποψη του συγκεκριμένου ανθρώπου (φυσικά τη συμπεριλαμβάνει). Είναι γενικότερο το ερώτημα,για την αξία της ζωής και την αντιμετώπιση του θανάτου,απλά μου φάνηκε καλή αφορμή το τόπικ... Αν σε ενδιαφέρει όντως, θα το ψάξεις. Τα βίντεο που έδωσα εδώ είναι δείγματα για να δείτε πάνω κάτω οτι δεν είναι κάνενας τσαρλατάνος και όχι κάτι που θα σε κατατοπίσει πλήρως. Το είπα: αν σε ενδιαφέρει, ψάχτο. Εννοείται ότι θα το ψάξω,εφόσον μου έκανε εντύπωση! Ξέρω φαίνεται βαρετό και μένα έτσι μου φάνηκε μέχρι που ασχολήθηκα. Φυσικά στις 2 τελευταίες σειρές έχεις απόλυτο δίκιο. Δηλαδή όσον αφορά τον προβληματισμό; Με μπερδεύεις λίγο,γιατί στο τέλος είναι που διατυπώνω την ,ας το πούμε ''ένστασή'' μου. Μ'αρέσει, πάντως, που είσαι καλοπροαίρετη. Πάντα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
outis Posted January 12, 2011 Report Share Posted January 12, 2011 Το περί θανάτου ζήτημα, δυστυχώς, δεν λύνεται καλά με φιλοσοφικές αναλύσεις γιατί είναι ζήτημα πρακτικό, βιωματικό και φυσιολογικό και δεν μπορούμε να μιλάμε επιτυχημένα με θεωρίες γιατί κάτι που δεν έχουμε (και δεν μπορούμε να έχουμε) βιώσει παρά μόνο απ' όξω απ' όξω. Είναι μέχρι ένα σημείο λόγια του αέρα. Σίγουρα μπορούμε να λέμε συγκινητικά πράγματα και να συγκινούμαστε ιδίως όταν ακούμε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε. Έίναι όμως έτσι; Ο θάνατος - για να παραφράσω το γνωστό Ζενικό αφορισμό - είναι κάτι που φοβάσαι όταν δεν γνωρίζεις, όταν αρχίσεις να το γνωρίζεις παύεις να φοβάσαι, κι όταν το έχεις γνωρίσει αρκετά αρχίζεις πάλι να το φοβάσαι... Στην πράξη είναι δυσάρεστο. Ως βίωμα... πονεμένη ιστορία. Ως προς τη φυσιολογία, όσο λιγότερα γνωρίζεις τόσο καλύτερα. Από την άλλη, ώς αναπόφευκτον στη ζωή, δεν είναι χωρίς αξία η προσπάθεια να το διερευνήσουμε, έστω και θεωρητικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
irenicus777 Posted January 12, 2011 Report Share Posted January 12, 2011 "Θα σου δείξω το φόβο σε μια χούφτα στάχτες" (T.S. Elliot) Άραγε τι φοβόμαστε περισσότερο στο θάνατο; Το ότι πεθαίνουμε, ή μήπως το να πεθάνουμε και να μη νοιαστεί κανείς, να μη μας θυμηθεί κανείς; ΟΚ, on topic τώρα: Το Λιαντίνη τον είχα ακουστά, μερικά από αυτά τα είχα δει. Δεν ήξερα ότι αυτοκτόνησε. Με την πρώτη ευκαιρία θα κάτσω να διαβάσω και να δω όλο το υλικό, για να έχω πιο σφαιρική άποψη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
outis Posted January 12, 2011 Report Share Posted January 12, 2011 "Θα σου δείξω το φόβο σε μια χούφτα στάχτες" (T.S. Elliot) Άραγε τι φοβόμαστε περισσότερο στο θάνατο; Το ότι πεθαίνουμε, ή μήπως το να πεθάνουμε και να μη νοιαστεί κανείς, να μη μας θυμηθεί κανείς;... Βασικά είναι τόσα πολλά και όχι τόσο τα πιο πάνω.Γιατί δεν είναι μόνο ότι πεθαίνει κανείς, είναι και το πώς. Συνήθως το πράγμα δεν γίνεται ευχάριστα. Αν αφήσεις το νεκρό σώμα μετά από κάποιες μέρες το πράγμα γίνεται ακόμα πιο δυσάρεστο. Άσε που δεν ξέρεις το τι γίνεσαι "μετά". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dalia Posted January 12, 2011 Report Share Posted January 12, 2011 Ο θάνατος, αυτός ο μεγάλος εχθρός και φίλος μαζί. Πότε βασανιστικός, πότε λυτρωτικός, ένα κομμάτι της ζωής, το τέλος του κύκλου, η αρχή μιας άλλης ύπαρξης ίσως? Γεννιόμαστε και ζούμε με το φόβο του θανάτου, μας απασχολεί ο θάνατος πολλές στιγμές , ώρες και μέρες της ζωής μας. Μας απασχολεί τόσο που ξεχνάμε να ζήσουμε... Ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε μας βήμα, μας κλείνει γλυκά το μάτι, είναι πάντα εκεί άγρυπνος φρουρός ακόμα και όταν εμείς δεν τον σκεφτόμαστε... Από το θάνατο γεννιόμαστε και προς τα εκεί κάθε βήμα μας πάει... Από την πρώτη στιγμή αρχίζει ο θάνατος και κάθε μέρα μας φέρνει πιό κοντά στην σκοτεινή αγκαλιά του... Πρέπει να ζούμε τη ζωή, να την ρουφάμε, να την παιδεύουμε, να την απολαμβάνουμε, γιατί αυτή είναι που ξέρουμε, αυτή που νιώθουμε, που συνειδητοποιούμε, που καταλαβαίνουμε. Η επιλογή του θανάτου μας... Αυτή είναι μια επιλογή που θα έπρεπε να έχουμε... Το πότε και πώς θα φύγουμε, πώς θα περάσουμε στην άλλη μεριά... Έχω δει ανθρώπους που λένε η ζωή είναι γλυκιά κανείς δε θέλει να πεθάνει ... έχω δει και άλλους που αποζητούν το θάνατο, τον λαχταρούν και μιλούν για αυτόν συχνά... Στα γηρατειά που έχεις συμβιβαστεί πιό πολύ με την ιδέα του θανάτου και φοβάσαι αλλά σου φαίνεται σαν φυσικό επακόλουθο. Πόσο στενάχωρο είναι να βλέπεις ανθρώπους που μένουν πίσω όταν πια δεν θέλουν να ζήσουν, όταν έχουν βαρεθεί τα πάντα και το χείλι τους έχει ξεχάσει τι θα πει χαμόγελο... Όταν τα μάτια τους δεν τα φωτίζει καμία εσωτερική χαρά... Είναι και εκείνοι οι ήρωες που φεύγουν επειδή το επέλεξαν όχι από το φόβο μιας αρρώστιας, το φόβο της οικονομικής καταστροφής ή τη ντροπή. Αλλά επειδή έζησαν τη ζωή με τόσο πάθος, έδωσαν τόσα πολλά, χάρισαν τη σοφία τους απλόχερα, τις γνώσεις, την ψυχή τους και χόρτασαν τη ζωή, τη λάτρεψαν, την έκαναν δική τους και είπαν ας πάω τώρα να κοιτάξω το θάνατο στα μάτια, βαθιά μέσα στα μάτια και να πώ δε σε φοβάμαι είσαι φίλος μου , είσαι κομμάτι μου! Εγώ θα σε κάνω κομμάτι της δικής μου ζωής, σε επιλέγω Θάνατε γιατί είσαι δικός μου, μου ανήκεις! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιχώρ Posted January 13, 2011 Report Share Posted January 13, 2011 (edited) "Θα σου δείξω το φόβο σε μια χούφτα στάχτες" (T.S. Elliot) Άραγε τι φοβόμαστε περισσότερο στο θάνατο; Το ότι πεθαίνουμε, ή μήπως το να πεθάνουμε και να μη νοιαστεί κανείς, να μη μας θυμηθεί κανείς; Θεωρώ ότι αυτό που φοβίζει τον καθέναν όσον αφορά το Θάνατο, είναι η άγνωστη πλευρά του. Εάν γνωρίζαμε την συνέχεια, θα είχαμε επιλογές εκ των οποίων θα μπορούσαμε να αποφασίσουμε με σιγουριά. Τώρα... όσον αφορά τον Λιαντίνη... (Θυμίζει αρκετά Dead Poet) πιστεύω ότι κακώς πήρε αυτή την απόφαση. Και το λέω αυτό, όχι επειδή κρίνω ότι δεν ήταν δυνατόν να έχει συμφιλιωθεί, να έχει γνωρίσει την άλλη πλευρά. Το λέω επειδή σίγουρα είχε να προσφέρει στο κόσμο ακόμη περισσότερα. Σε κάποιο σημείο παρομοίασε τις μέρες με κεριά, επισημαίνοντας ότι δεν πρέπει να τα σβήνουμε. Δεν είδε ότι και ο ίδιος είναι ένα από αυτά; Edited January 13, 2011 by Ιχώρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Grey Posted January 13, 2011 Report Share Posted January 13, 2011 Αγαπητέ Ανίδεε, τσαρλατάνος σίγουρα δεν είναι, αλλά ακόμα και ένας καθηγητής πανεπιστημίου μπορεί να κάνει λάθος... Σε τηλεοπτικές εκπομπές είχε συζητηθεί η αυτοκτονία Λιαντίνη και όσοι ψυχίατροι ρωτήθηκαν είπαν ότι έπασχε ο άνθρωπος αυτός και αν είχε ζητήσει τη βοήθειά τους θα την είχαν προλάβει την αυτοκτονία. Ανίδεε είναι πολύ συγκινητικός ο λόγος του καθηγητή... Με πραγματικό νόημα και μεγάλες αλήθειες. Αυτό που με προβληματίζει είναι,γιατί ένας άνθρωπος που έχει φιλοσοφήσει τη ζωή τόσο πολύ και έχει βρει αυτό που λέμε τη ''χρυσή τομή'', να την τερματίσει ηθελημένα ; Δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του,ίσως να αναφέρονται στα links που παραθέτεις αλλά να πω την αλήθεια μου δεν τα εξέτασα ακόμα,γιατί ένιωσα την ανάγκη να γράψω τη σκέψη μου όπως μου ήρθε βλέποντας το βίντεο... Οπότε το ερώτημα που θέτω,το θέτω και γενικότερα,και είναι το εξής: Όσο και να ζήσουμε,πάντα δεν θα έχει η ζωή να μας προσφέρει; Και πόσο μάλλον όταν ξέρουμε τι είναι αυτό που αξίζει; Αγαπητή μούσα, η απορία σου ειναι πολύ λογική και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου με όσα εχεις γράψει. Θα σε διαβεβαιώσω ότι το έχω ψάξει το θέμα έχω παρακολουθήσει συζητήσεις έχω "φαγωθεί" με οπαδούς του σε άλλο φόρουμ, κανείς και τπτ δε με έπεισε ότι στέκουν αυτά που λέει για το θάνατο. Είναι σωστός μόνο σε αυτά που λέει για την πολιτική στα πολιτιστικά και εκπαιδευτικά θέματα. Στο συγκεκριμένο θέμα είναι άκυρος... Ο θάνατος, αυτός ο μεγάλος εχθρός και φίλος μαζί. Πότε βασανιστικός, πότε λυτρωτικός, ένα κομμάτι της ζωής, το τέλος του κύκλου, η αρχή μιας άλλης ύπαρξης ίσως? Η "θεωρία" δίνει δύο εκδοχές: η πρώτη λέει ότι οι ψυχές δημιουργούνται από το ζωντανό οργανισμό καθώς αυτός δημιουργείται και η άλλη ότι έρχονται από κάπου αλλού... Τώρα ο θάνατος αφορά το σώμα ενώ η ψυχή αποχωρίζεται τη στιγμή του θανάτου και ότι κάτι φεύγει από το σώμα τη στιγμή εκείνη έχει αποδειχτεί και πειραματικά. Είναι σίγουρα μέρος του κύκλου της ζωής. Αν ζούσαμε για πάντα με αυτή την υπόσταση, ίσως να μην ήταν καλό για μας γιατί θα μέναμε στάσιμοι σε αυτή τη σφαίρα ύπαρξης. Όμως οι τελευταίες εξελίξεις στη βιοτεχνολογία έλυσαν το πρόβλημα "θάνατος". Βρέθηκε ένα ένζυμο που ακυρώνει το όριο στις κυτταρικές διαιρέσεις... Αποτέλεσμα αιώνια ζωή με "ηλικία" 25 ετών... Γεννιόμαστε και ζούμε με το φόβο του θανάτου, μας απασχολεί ο θάνατος πολλές στιγμές , ώρες και μέρες της ζωής μας. Μας απασχολεί τόσο που ξεχνάμε να ζήσουμε... Ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε μας βήμα, μας κλείνει γλυκά το μάτι, είναι πάντα εκεί άγρυπνος φρουρός ακόμα και όταν εμείς δεν τον σκεφτόμαστε... Από το θάνατο γεννιόμαστε και προς τα εκεί κάθε βήμα μας πάει... Από την πρώτη στιγμή αρχίζει ο θάνατος και κάθε μέρα μας φέρνει πιό κοντά στην σκοτεινή αγκαλιά του... Αυτές τις σκέψεις δεν είναι καλό να τις έχεις επειδή ακριβώς "Μας απασχολεί τόσο που ξεχνάμε να ζήσουμε...". Δεν είναι υγιείς οι σκέψεις αυτές και να τις αποφεύγεις. Το να κάθεσαι και να "μετράς αντίστροφα" τις μέρες μέχρι το θάνατό σου, είναι ψυχολογικό βασανιστήριο. Πρέπει να ζούμε τη ζωή, να την ρουφάμε, να την παιδεύουμε, να την απολαμβάνουμε, γιατί αυτή είναι που ξέρουμε, αυτή που νιώθουμε, που συνειδητοποιούμε, που καταλαβαίνουμε. Ακριβώς!!! Η επιλογή του θανάτου μας... Αυτή είναι μια επιλογή που θα έπρεπε να έχουμε... Το πότε και πώς θα φύγουμε, πώς θα περάσουμε στην άλλη μεριά... Έχω δει ανθρώπους που λένε η ζωή είναι γλυκιά κανείς δε θέλει να πεθάνει ... έχω δει και άλλους που αποζητούν το θάνατο, τον λαχταρούν και μιλούν για αυτόν συχνά... Στα γηρατειά που έχεις συμβιβαστεί πιό πολύ με την ιδέα του θανάτου και φοβάσαι αλλά σου φαίνεται σαν φυσικό επακόλουθο. Πόσο στενάχωρο είναι να βλέπεις ανθρώπους που μένουν πίσω όταν πια δεν θέλουν να ζήσουν, όταν έχουν βαρεθεί τα πάντα και το χείλι τους έχει ξεχάσει τι θα πει χαμόγελο... Όταν τα μάτια τους δεν τα φωτίζει καμία εσωτερική χαρά... Το να επιλέξει κανείς να πεθάνει ενώ μπορεί να ζήσει είναι παράλογο και μάλλον είναι αρμοδιότητα των ψυχιάτρων... Όταν δεν υπάρχει πρόβλημα υγιείας είναι πάντα εφικτό να έχεις μια καλή ζωή και να διασκεδάσεις... Είναι και εκείνοι οι ήρωες που φεύγουν επειδή το επέλεξαν όχι από το φόβο μιας αρρώστιας, το φόβο της οικονομικής καταστροφής ή τη ντροπή. Αλλά επειδή έζησαν τη ζωή με τόσο πάθος, έδωσαν τόσα πολλά, χάρισαν τη σοφία τους απλόχερα, τις γνώσεις, την ψυχή τους και χόρτασαν τη ζωή, τη λάτρεψαν, την έκαναν δική τους και είπαν ας πάω τώρα να κοιτάξω το θάνατο στα μάτια, βαθιά μέσα στα μάτια και να πώ δε σε φοβάμαι είσαι φίλος μου , είσαι κομμάτι μου! Εγώ θα σε κάνω κομμάτι της δικής μου ζωής, σε επιλέγω Θάνατε γιατί είσαι δικός μου, μου ανήκεις! Σε αυτό διαφωνώ κάθετα. Δεν είναι το θέμα μόνο τι προσφέρεις οπότε μόλις δεν θα έχεις άλλα να δώσεις να πας να αυτοκτονήσεις... Είναι και θέμα να παίρνεις και εσύ... Και πάντα μπορείς να διασκεδάζεις και να απολαμβάνεις τη ζωή... Και στο λέει κάποιος που έχει περάσει πολλά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dalia Posted January 14, 2011 Report Share Posted January 14, 2011 (edited) Γκρευ δεν ξέρω αν απευθύνεσαι σε μένα αλλά το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας το θέμα θάνατος και ζωή είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Να σου πω την αλήθεια δεν περίμενα σχολιασμό στα δικά μου λεγόμενα αλλά την δική σου άποψη σχετικά με το θέμα... Το τι έχει περάσει και τι σκέφτεται ο καθένας μας κανείς άλλος δεν ξέρει... Προσπάθησε λίγο να βάλεις τον εαυτό σου και όλοι όσοι διαφωνείτε με την πράξη αυτού του ανθρώπου, στη θέση του... Μην σκέφτεσαι τι θέλεις ΕΣΥ από τη ζωή αλλά σκέψου τι μπορεί να ήθελε ΕΚΕΙΝΟΣ από τη ζωή... Ξέρω και εμένα με στεναχώρησε το όλο θέμα, σκέφτομαι αυτά που ειπώθηκαν και συμφωνώ... αλλά συμφωνώ και με τον καθηγητή, τον νιώθω, τον καταλαβαίνω και δέχομαι αυτό που έκανε. Το σέβομαι. Σέβομαι τον καθηγητή και την επιλογή του... Edited January 14, 2011 by Dalia Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
outis Posted January 14, 2011 Report Share Posted January 14, 2011 ... Σέβομαι τον καθηγητή και την επιλογή του...το κλειδί στην συγκεκριμένη πράξη, είναι εμπνευσμένο από μια από τις αρχαιοελληνικές ιδέες, είναι ότι αφού ο θάνατος είναι κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε τότε η μόνη ευκαιρία που έχουμε να ασκήσουμε κάποιον έλεγχο πάνω στο θάνατο είναι να επιλέξουμε εμείς την ώρα του. Αφού είναι το μόνο που έχουμε την ευχέρεια να κάνουμε. Στην αρχαία Ελλάδα η αυτοκτονία ήταν ο δεύτερο τρόπος για αυτόν τον έλεγχο. Ο πρωταρχικός ήταν κάποια ηρωϊκή πράξη για την πόλη (δηλαδή "αυτοκτονικός" ηρωισμός στη μάχη). Ενώ ο Σωκράτης χάραξε έναν τρίτο δρόμο με το αν αρνηθεί τις ευκαιρίες να αποφύγει την ποινή (αν και με άλλα κίνητρα, ο έλεγχος της ώρας του θανάτου ήταν μάλλον παράπλευρο μπόνους). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Grey Posted January 14, 2011 Report Share Posted January 14, 2011 Γκρευ δεν ξέρω αν απευθύνεσαι σε μένα αλλά το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας το θέμα θάνατος και ζωή είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Να σου πω την αλήθεια δεν περίμενα σχολιασμό στα δικά μου λεγόμενα αλλά την δική σου άποψη σχετικά με το θέμα... Έχω πει ότι δεν θα γράφω στο φόρουμ και ότι θα παρεμβαίνω σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Την άποψή μου την δίνω στην αρχή απαντώντας σε Ανίδεο και Μούσα... Η εξαιρετική περίπτωση συνίσταται στο ότι μια καλή φίλη (εσύ) κάνει σκέψεις η οποίες με ανησύχησαν και προσπάθησα να σε πείσω να τις διώξεις από το μυαλό σου. Ξέρω ότι ίσως μου τα "ψάλλεις" που σου υποδεικνύω τι να σκεφτείς αλλά χειρότερα θα νιώσω αν τυχόν μάθω ότι αυτοκτόνησες... Το τι έχει περάσει και τι σκέφτεται ο καθένας μας κανείς άλλος δεν ξέρει... Προσπάθησε λίγο να βάλεις τον εαυτό σου και όλοι όσοι διαφωνείτε με την πράξη αυτού του ανθρώπου, στη θέση του... Μην σκέφτεσαι τι θέλεις ΕΣΥ από τη ζωή αλλά σκέψου τι μπορεί να ήθελε ΕΚΕΙΝΟΣ από τη ζωή... Ξέρω και εμένα με στεναχώρησε το όλο θέμα, σκέφτομαι αυτά που ειπώθηκαν και συμφωνώ... αλλά συμφωνώ και με τον καθηγητή, τον νιώθω, τον καταλαβαίνω και δέχομαι αυτό που έκανε. Το σέβομαι. Σέβομαι τον καθηγητή και την επιλογή του... Το να μπεις στη θέση κάποιου (ενσυναίσθηση/ενσυνείδηση) βοηθάει να καταλάβεις γιατί έκανε ότι έκανε. Το ότι το κατάλαβες όμως δεν αλλάζει το αν είναι λάθος η σωστό. Από την αρχή διέκρινα ότι έχεις την ικανότητα να μπαίνεις στο μυαλό του άλλου και να τον καταλαβαίνεις. Από προηγούμενες εμπειρίες σου που περιγράφεις νομίζω ότι και με νεκρούς ακόμα έχεις καταφέρει το ίδιο πράγμα. Όμως για καλό και για κακό μη στρέφεις την "κεραία" σου κατά Λιαντίνη μεριά... Θεωρώ επικίνδυνο λάθος το σκεπτικό Λιαντίνη. Με τρομάζει μόνο που το σκέφτομαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιχώρ Posted January 14, 2011 Report Share Posted January 14, 2011 Μην σκέφτεσαι τι θέλεις ΕΣΥ από τη ζωή αλλά σκέψου τι μπορεί να ήθελε ΕΚΕΙΝΟΣ από τη ζωή... Η ζωή είναι πολύτιμη για αυτόν ακριβώς το λόγο. Δεν ξέρεις ποτέ τι χαρτί θα σου έρθει την επόμενη μέρα, και αυτό που πίστευες αδύνατο, να γίνει δυνατό... Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι εμείς τα ορίζουμε αυτά. Οι άνθρωποι δημιουργούν τις καταστάσεις και την ίδια τη ζωή. Οι άνθρωποι είναι νήματα δεμένα μεταξύ τους που συντονίζονται σε κάθε ταλάντωση. Αν δεν σου αρέσει κάποια από αυτές, δεν περιμένεις κάποιον Θεό να σε αποδεσμεύσει. Απλά λύνεσαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.