Dakkon Darkblade Posted September 22, 2005 Report Share Posted September 22, 2005 Σε άλλο θέμα έχει συζητηθεί το τι είναι αγάπη (http://artofwise.gr/forum/index.php?showto...1%E3%DC%F0&st=0). Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω υπάρχει αγάπη (δεν μιλάω για φιλική ή γονική αγάπη) χωρίς να περιμένει κανείς αντάλλαγμα; Μέχρι εδώ δεν είναι πολύ πρωτότυπο το θέμα. Η δεύτερη ερώτηση είναι πιο πρωτότυπη: είναι απαραίτητο κάποιος που ασκείται στην τέχνη να έχει έναν σύντροφο; Είναι απαραίτητο να έχει αγαπήσει πραγματικά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
johnny Posted September 22, 2005 Report Share Posted September 22, 2005 Η ύπαρξη ενός συντρόφου, είναι ένα γεγονός όπου πληρεί τον άνθρωπο. Φυσικά, οι προϋποθέσεις είναι το να είναι υγιής η σχέση, και φυσικά να υπάρχει αγάπη (που συνεπάγεται με σεβασμό και εμπιστοσύνη κτλ κτλ κτλ, όλοι τα λέμε και κανείς δεν τα τηρεί! :headb: ) Από τη στιγμή που ισχύουν αυτές οι προυποθέσεις και ο άνθρωπος καλύπτει τα περισσότερα κενά του από ανάγκες (βιολογικές, επικοινωνιακές, ψυχολογικές) με την ύπαρξη ενός συντρόφου, λογικό είναι όχι μόνο στην άσκηση της τέχνης αλλά και στην άσκηση της εργασίας του να είναι πιο αποδοτικός και πιο "γεμάτος"... Η άλλη πλευρά είναι το ο/η σύντροφος να αποτελεί εμπόδιο στην άσκηση της τέχνης (είχαμε κάνει και δημοψήφισμα απ'ότι θυμάμαι γι'αυτό)... :smilewink: Τώρα όσον αφορά την αγάπη χωρίς αντάλλαγμα... Νομίζω πως η βάση του "δείχνω αγάπη και δε θέλω τίποτα για αντάλλαγμα", όπως άλλωστε και το ρητό "κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό" είναι η καλύτερη! Και αυτό γιατί αποτελεί ευχάριστο γεγονός το να βρεις ανταπώδωση, αλλά ακόμη και αν δε βρεις..."δεν περίμενες άλλωστε"! :smilewink: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Seirios Posted September 22, 2005 Report Share Posted September 22, 2005 ... ο χρόνος τής γνώσης είναι ο χρόνος τού παρελθόντος. ... ο χρόνος τής πληρότητας είναι ο χρόνος τού παρόντος. ... ο χρόνος τής άγνοιας είναι ο χρόνος τού μέλλοντος. Μάς λείπει πού μάς λείπει τό τρίτο. Νά χάσουμε καί τό ...δεύτερο; Μά τό δεύτερο, η πληρότητα, έρχεται μόνο μέσα από τήν ...Αγάπη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mandrake Posted September 23, 2005 Report Share Posted September 23, 2005 Άν αγαπάς και ερωτεύεσαι ό,τι κάνεις χώρίς να περιμένεις ανταπόδοση,τότε μόνο νιώθεις πραγματικά γεμάτος...γιατί τότε μονάχα γνωρίζεις την αιτία των επιλογών σου και αισθάνεσαι ειλικρινής και όμορφα με τον εαυτό σου...βάζοντας την αγάπη στα στενότατα πλαίσια του εγωϊσμού,κάθε κίνηση γίνεται επιτιδευμένη,καθότι γίνεται με μόνο σκοπό την ανταπόκριση.Όταν αγαπάς κάποιον,ένα χαμόγελό του είναι αρκετό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted September 23, 2005 Report Share Posted September 23, 2005 Η δεύτερη ερώτηση είναι πιο πρωτότυπη: είναι απαραίτητο κάποιος που ασκείται στην τέχνη να έχει έναν σύντροφο; Είναι απαραίτητο να έχει αγαπήσει πραγματικά; 13112[/snapback] Τι να σου πω τώρα... Να απαντήσω για μια άλλη τέχνη; Για να γίνεις μεγάλος πιανίστας, χρειάζεσαι μεγάλη πειθαρχία. Όλη σου η ζωή πρέπει να είναι το κλαβιέ του πιάνου. Χρόνος για να ζήσεις δε σου μένει. Αλλά αν δε ζήσεις, πώς θα ερμηνεύσεις μετά τη μουσική; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
outis Posted September 23, 2005 Report Share Posted September 23, 2005 Σε άλλο θέμα έχει συζητηθεί το τι είναι αγάπη (http://artofwise.gr/forum/index.php?showto...1%E3%DC%F0&st=0). Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω υπάρχει αγάπη (δεν μιλάω για φιλική ή γονική αγάπη) χωρίς να περιμένει κανείς αντάλλαγμα; Λοιπόν είχε πει ο Επίκουρος (ο? φιλόσοφος, όχι ο «καθηγητής της βυζαντινολογίας») το εξής για το θέμα της αγάπης (φιλίας, όπως τη λέγανε πιο συχνά οι αρχαίοι), το οποίο θεωρώ ότι ισχύει και μάλιστα για κάθε τι που συνιστά την «αρετή» (π.χ. αλτρουισμός κ.α.): «Πάσα φιλία δι? εαυτήν αιρετή? αρχήν δε είληφεν από της ωφελείας» (Επίκουρου, Γνωμολόγιο, 23). Δηλαδή στην καθομιλουμένη: «Την αγάπη πρέπει να την επιλέγουμε γι? αυτήν την ίδια, η αρχή της όμως ξεκινά από την ωφέλεια».Έτσι, πράγματι υπάρχει «αγάπη χωρίς αντάλλαγμα». Η «ωφέλεια» όμως από την αγάπη (το αντάλλαγμα) είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με την προέλευση της έννοιας της αγάπης ώστε το «αντάλλαγμα» να *μην* μπορούμε να το αποφύγουμε, το θέλουμε, δε το θέλουμε.Μέχρι εδώ δεν είναι πολύ πρωτότυπο το θέμα. Η δεύτερη ερώτηση είναι πιο πρωτότυπη: είναι απαραίτητο κάποιος που ασκείται στην τέχνη να έχει έναν σύντροφο; Είναι απαραίτητο να έχει αγαπήσει πραγματικά; Α??.. τώρα αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι, έτσι διατυπωμένο.Αυτό που έχω να πω - έχοντας συναντήσει πολύ κόσμο «σχετικό» με την αναζήτηση (να μην πω μόνο την «τέχνη»), είναι το εξής: Όλοι μεγαλώνουμε ? στην ηλικία. Βλέποντας λοιπόν όχι μόνο το «τώρα», ή την «αρχή» της όλης υπόθεσης, αλλά και το «τέλος» διαπίστωσα τα εξής: Όταν μεγαλώνουν οι «άνθρωποι της αναζήτησης» γίνετε φανερό ότι οι «καταλήξεις» τους μπορούν να μπουν σε ορισμένες κατηγορίες: 1) Αυτοί που τα παράτησαν ? συνήθως κάπου λίγο πριν τα 40 ή λίγο μετά. 2) Αυτοί που συνέχισαν. Σε αυτούς, τώρα, που συνέχισαν και που μας αφορούν διαπιστώνει κανείς τις εξής εξελίξεις: Α) Κάποιοι «σάλταραν». Κολλάνε σε μια «αγαπημένη» θεωρία τους, όπου μένουν «απολιθωμένοι». Την «ψωνίζουν» δηλαδή και περνούν τα χρόνια τους (μετά τα 50 συνήθως) ως «ιδιόρυθμοι», «ψώνια», στην καλύτερη περίπτωση, ή ως παλαβοί (πραγματικά). Β) Κάποιοι διατηρούν τη «νεανικότητά» τους, παραμένουν ισορροπημένοι και αυτό γίνεται φανερό σε όλα στη ζωή τους. Τώρα, κοιτάζοντας ποιο προσεκτικά στις ζωές τους είδα κάποιες κοινές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν σε κάθε κατηγορία: Στην κατηγορία Α, τα «ψώνια», έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους μόνους, χωρίς σύντροφο ή παιδιά ή κάποια οικογένεια και ένα ιστορικό ασταθών σχέσεων και διαλυμένων οικογενειών που δεν συνήλθαν. Στην κατηγορία Β των «ισορροπημένων» η μεγαλύτερη πλειοψηφία (που, δυστυχώς, είναι θλιβερά μικρή στο σύνολο) εμφανίζεται με σύντροφο σταθερό, παιδιά και εγγόνια. Φαίνεται τελικά (σε μένα, από την εμπειρία) ότι η προσωπική συναισθηματική σταθερότητα όταν «ψάχνεσαι» είναι «προαπαιτούμενη» συνθήκη (εκ των πραγμάτων) για? καλά στερνά? Θεωρώ λοιπόν γι? αυτό ότι αν κανείς ? που ασχολείται με την «τέχνη» έστω, αλλά και με όλο το «πακέτο» της αναζήτησης, ή να επιδιώξει συναισθηματική σταθερότητα στην προσωπική ζωή (σταθερό σύντροφο κατά κύριο λόγο) ή να τα παρατήσει «έγκαιρα» αν δεν θέλει να τον θυμούνται ως «ανέκδοτο» ή με λύπηση. Τώρα το αν όλα αυτά συνεπάγονται το να έχει «αγαπήσει πραγματικά», πιστεύω πως ναι, με το «πραγματικά» να έχει κυρίως την έννοια του «έμπρακτα» και από την πλευρά του πρώτα (όχι απαραίτητα με την εξιδανικευμένη ? και θεωρητική ? έννοια του ατελείωτου πάθους, αν και φυσικά το πάθος δεν βλάπτει και σίγουρα πρέπει να υπάρχει όσο κι αν το τρώει ο χρόνος, αλλιώς...). [σημ. Κατά τη γνώμη μου, πραγματικό συμπέρασμα για την πορεία κάποιου ανθρώπου μπορούμε να βγάλουμε μόνο όταν «κλείνει» το κεφάλαιο της ζωής, διαφορετικά το συμπέρασμά μας είναι προσωρινό αφού οι καταστάσεις μπορούν να αλλάξουν για να κάνουν τα πράγματα λιγότερο «αξιοζήλευτα» ή και περισσότερο]. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Phevos Posted September 23, 2005 Report Share Posted September 23, 2005 Η αγάπη δεν είναι τόσο ανιδιοτελής. Αγαπάμε για τα όμορφα συναισθήματα που μας δημιουργεί η αγάπη. Άρα τον εαυτό μας σκεφτόμαστε (και δε το λέω για κακό) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted September 27, 2005 Report Share Posted September 27, 2005 δύσκολες οι ερωτήσεις, τώρα θα μου πείς τι είναι εύκολο σ'αυτην την ζωή.... ανιδιοτελής αγάπη....πως γίνεται να υπάρξει? οι άνθρωποι είμαστε καταβάση εγωιστες...όταν λέμε ότι δεν ζητάμε αντάλαγμα για την αγάπη που δίνουμε νομίζω πως 99,9% λέμε ψέματα στον εαυτό μας. εκείνο το 0,1% ανήκει στην αληθινή αγάπη που ονειρευόμαστε αλλά που σπάνια εως ποτέ αποκτάμε..... αλήθεια ξέρει κανείς τι είναι η πραγματική αγάπη? το ανιδιοτελές είναι ένα κομάτι της όμως ολόκληρη από τι αποτελείτε? την εχει βρει κανείς? Σπανιο φαινόμενο κατ'εμε... :zipped: όλοι κάποια στιγμή χρειαζόμαστε ένα στήριγμα όσο και αν ο δρόμος μας είναι μοναχικός...ποιος αντέχει μόνος? ελάχιστοι και από αυτους σχεδον κανείς δεν είχε σωας τας φρένας(αποψή μου) όλοι ψάχνουμε την πραγματική αγάπη αλλά πόσοι την βρίσκουν? και ξαναγυρίζω σε όσα έλεγα στην αρχή ποιός έχει αγαπήσει πραγματικά αφού οι περισσότεροι δεν έχουν αγαπήσει πραγματικά τον ίδιο τον εαυτό τους πως θα γαπήσουν κάποιον άλλο αληθινά και με ανιδιοτέλεια? αν κάνω λάθος δέχομαι διορθώσεις... :001almostcry: :zipped: :zipped: και το βουλώνω καπου εδώ...δουλευώ το πρωι....night... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted September 28, 2005 Report Share Posted September 28, 2005 Συμφωνώ με την white_unicorn και δεν έχω τίποτα να προσθέσω! Τα είπε πολύ ωραία, κατά την γνώμη μου βέβαια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιχώρ Posted September 28, 2005 Report Share Posted September 28, 2005 Ισσοροπία χρειάζεται και διάθεση, για να ασχολήθεις με όλα αυτά που θες. Οργάνωση χρόνου με "παν μέτρον άριστον". Συνταγή αγάπης με τέχνη. Από την άλλη όμως, όπως λένε και οι αγαπητοί Jehtro Tull: There is no time for everything. Εάν δεν δοθείς 100% σε κάτι, πως θα γίνει σωστά; να έχει την υπογραφή σου; Να σε ευχαριστήσει το αποτέλεσμα; Άρα είναι θέμα επιλογής σε τι θα αναλωθείς. Άρα εγωισμός... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
johnny Posted September 28, 2005 Report Share Posted September 28, 2005 Η white_unicorn έχει δίκιο... Η αγάπη, όσον αφορά την "ολοκλήρωση" του ανθρώπου, είναι μεν μια εγωιστική ανάγκη και είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει κανείς από αυτόν τον κανόνα... Αν ξεφύγει όμως, ανήκει στο 0,1% που λέει η white_unicorn, δίνοντας πραγματικό παράδειγμα του τί σημαίνει πραγματική αγάπη (φορώντας τα γυαλλιά στους υπόλοιπους!)... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted September 28, 2005 Report Share Posted September 28, 2005 αυτή ελπίδα είναι που με σπρώχνει να προσπαθώ johnny.....το να ξεφύγω απο αυτόν τον κανόνα.....όμως για να γίνει με κάποιον άλλο πρέπει πρώτα να "ολοκληρωθώ" εγώ...και αυτό θέλει πάρα πολύ δουλεια... hope dies last.....let's hope it shall never die.......... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MIXAHL Posted October 23, 2005 Report Share Posted October 23, 2005 Πριν μερικά χρόνια είχα ενδιαφερθεί για το... εξωπραγματικό όπως το ονόμαζα τότε... Διάβασα κάμποσα βιβλία μπήκα σε ιστοσελίδες, διάβασα διάφορα θέματα και απόψεις περί Μαγείας χωρίς παρόλα αυτά να καταλαβαίνω τίποτα και με αποτέλεσμα να χάσω το ενδιαφέρον μου! Τι συνέβηκε λοιπόν πριν περίπου 2 μήνες που με έκανε να θυμηθώ τα παλιά να ξαναφέρω στο νου μου όλη τη γνώση μου και να την ερευνήσω? Λοιπόν ήταν η αγάπη για μια κοπέλα. Μετά από σχέση 2 μηνών περίπου βρίσκω ένα βιβλίο μαγείας στο σπίτι της το οποίο έκρυβε από εμένα... Ταραγμένος πήγα και τη ρώτησα τι ήταν αυτό? πόσο καιρό ασχολείται και τι πίστευε πως θα κερδίσει με όλα αυτά? Μου είπε ότι ασχολείται 3 χρόνια και γενικά απάντησε σε ο,τι την ρωτησα... Ανακάλεσα ξανά τη Γνώση τώρα πια την οποία κατανοούσα πλήρως και τις έμαθα πολλά όπως και εγώ δέχτηκα να μάθω τα σωστά από αυτή. Λοιπόν να τι ρόλο παίζει η Αγάπη πολλές φορές στην κατάκτηση της Γνώσης. Σε βρίσκει και σε βοηθάει όταν τη χρειάζεσαι αρκεί να τα έχεις καλά μαζί της... Άλλωστε ο άνθρωπος που δεν έχει ζήσει την αληθινή αγάπη είναι ημιτελής. Μιχαήλ Όσο μελετάς, τόσο θα ανακαλύπτεις την αμάθειά σου ? Σεβινιέ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.