Αυγερινός Posted October 15, 2005 Report Share Posted October 15, 2005 -Καλημέρα φίλε μου, χαίρομαι πολύ που σε βλέπω. Ξέρω πως δεν έχουμε ειδωθεί εδώ και καιρό και αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο. Ίσως να είμαι στις μαύρες μου, ίσως να είσαι εσύ, εξήγησέ μου όμως κάτι που δεν κατανοώ. Γιατί υπάρχει αυτό το συναίσθημα στους ανθρώπους; -Γιατί κάθε μέρα είναι γιορτή, όμως εμείς δεν γιορτάζουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted October 15, 2005 Report Share Posted October 15, 2005 -Γιατί κάθε μέρα είναι γιορτή, όμως εμείς δεν γιορτάζουμε. ...και δεν την γιορτάζουμε, διότι συνεχώς κυνηγάμε αυτό που δεν έχουμε, αντί να σταματήσουμε και να... "μυρίσουμε τα λουλούδια" (κατά το αγγλικό γνωμικό). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrina Posted October 16, 2005 Report Share Posted October 16, 2005 Γιατί δυστυχώς - να το πω κι εγώ πιο λαϊκα- εμεις οι άνθρωποι εκτός των άλλων είμαστε και πλεονέκτες... Αντί να αρκεστούμε στα καλά που έχουμε θέλουμε κι άλλα περισσότερα, με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να γευθούμε την ευτυχία και να τη διώχνουμε συνεχως... και να ζούμε μεσα σε μια συνεχόμενη "μαυρίλα" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Seirios Posted October 16, 2005 Report Share Posted October 16, 2005 Από πότε αγαπημένε μου φίλε έχουμε νά γιορτάσουμε πραγματικά κάτι; ...από τότε πού είμασταν παιδιά! Τί είναι αυτό πού χάθηκε μαζί μέ τήν παιδική ηλικία; ... δίχως άλλο, τό νά συνδέεται κάποιος μέ τήν Γιορτή μέ αυθορμητισμό, χωρίς μεροληψία καί προκαταλήψεις! Μεγαλώνουμε διδασκόμενοι από τούς μεγαλύτερούς μας, ώσπου κάποια μέρα, χωρίς νά τό συνειδητοποιήσουμε, βρισκόμαστε εμπλεγμένοι σέ έναν ξένο καί προβληματικό τρόπο ζωής. Εχοντας χάσει τήν φυσικότητα τής επικοινωνίας, τής αντίληψης καί τής έκφρασης. Ζούμε πλέον επικεντρωμένοι μόνο σέ αυτό πού κάνουμε. Τό παρελθόν μάς βαραίνει. Καί γιά τό παρόν αδιαφορούμε εν όψει τών ανησυχιών μας γιά ένα μέλλον πού έχει φορτωθεί μέ τίς ανεκπλήρωτες επιθυμίες τού παρελθόντος μας... Κολλήσαμε τό μάτι στόν προσοφθάλμιο τού μικροσκόπιου καί χάσαμε τήν εικόνα τού Κόσμου. Χάσαμε τήν ουσία τού θαυμαστού ταξιδιου, τήν χαρά τού δώρου τής ζωής, τήν αιτία τής καθημερινής γιορτής! Λύση: Ας αρχίσουμε νά ενδιαφερόμαστε γιά νέα όμορφα πράγματα. Ας αντιμετωπίσουμε τόν χρόνο χωρίς φόβο αλλά μέ πληρότητα καί ενότητα. Ας γίνει η γνώση ο σκοπός. Ας γίνει η ισορροπία καί η αρμονία τό ζητούμενο τής ζωής μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mandrake Posted October 16, 2005 Report Share Posted October 16, 2005 Σταματήσαμε να γιορτάζουμε, γιατί σταματήσαμε να κάνουμε όνειρα...Όνειρα άπιαστα που μας ταξιδεύουν. Πάψαμε να ζούμε την ζωή σαν όνειρο. Άν δεν θυμηθούμε πως είναι να κυνηγάμε τα "ακατόρθωτα",τότε γιατί να γιορτάσουμε? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
johnny Posted October 16, 2005 Report Share Posted October 16, 2005 Σταματήσαμε να γιορτάζουμε γιατί κρίθηκε ουσιώδες και χρήσιμο, συνεπώς "απαγορευμένο"... Μερικές φορές (αν όχι πάντα) βολεύει μερικούς που θέλουν να μας κατευθύνουν το να φοβόμαστε τα όνειρα... Γι'αυτό και μας απαγορεύουν και τις γιορτές και τα όνειρα. Ανεύθυνο?!... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Saginie Posted October 16, 2005 Report Share Posted October 16, 2005 Σταματήσαμε να γιορτάζουμε, γιατί σταματήσαμε να κάνουμε όνειρα...Όνειρα άπιαστα που μας ταξιδεύουν.Πάψαμε να ζούμε την ζωή σαν όνειρο. Άν δεν θυμηθούμε πως είναι να κυνηγάμε τα "ακατόρθωτα",τότε γιατί να γιορτάσουμε? 14771[/snapback] Ενας φίλος με ρώτησε πρόσφατα (για τον ίδιο): "γιατί μεγάλωσα και έπαψα να πιστεύω στη μαγεία? γιατί άρχισαν να με ενδιαφέρουν πράγματα υλικά και η συμπεριφορά μου προς πρόσωπα που δε με ενδιαφέρουν? γιατί κάποτε έκανα όνειρα που πραγματοποιούσα, ενώ τώρα τόσα όνειρα πάνε χαμένα? " Τελικά, σιγά-σιγά χάνουμε το ενδιαφέρον για τη φύση και για τις δυνατότητες μας και κάπως έτσι...χάνεται και η μαγεία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted October 16, 2005 Report Share Posted October 16, 2005 ίσως να μην βγάλετε άκρη από όσα γράψω... (μετά τα μεσάνυχτα δεν λειτουργώ κανονικά ) σταματήσαμε να γιορτάζουμε την κάθε μέρα γιατί βλέπυμε όλες τις μέρες ίδιες...γιατί το άγχος δεν μας αφήνει να ακούσουμε το θρόισμα των φύλλων, το κελαϊδισμα των πουλιών...γιατί ξεχάσαμε πως ήταν όταν ήμαστα παιδιά....αν τολμήσει κάποιος να δοκιμάσει να ξαναγίνει παιδί, έστω και για λίγο, η "κοινωνία" θα τον βγάλει τουλάχιστον τρελό..."ή όλοι μέσα στην φυλακή ή κανένας...*" και δυστηχώς πολλοί έχουν συνηθήσει, εχουν βολευτεί και δεν θέλουν να βγουν από τα κελιά της φυλακής τους.... *από ένα αγαπημένο βιβλίο...μόνο που μου διαφεύγει ο τίτλος... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted October 17, 2005 Report Share Posted October 17, 2005 αν τολμήσει κάποιος να δοκιμάσει να ξαναγίνει παιδί, έστω και για λίγο, η "κοινωνία" θα τον βγάλει τουλάχιστον τρελό... ...ή ανεύθυνο ή αγαθιάρη ή ανόητο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
johnny Posted October 17, 2005 Report Share Posted October 17, 2005 αν τολμήσει κάποιος να δοκιμάσει να ξαναγίνει παιδί, έστω και για λίγο, η "κοινωνία" θα τον βγάλει τουλάχιστον τρελό... ...ή ανεύθυνο ή αγαθιάρη ή ανόητο... ...Γιατί με κάποιο τρόπο θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή, για αυτούς που θέλουν να γιορτάζουν και να ονειρεύονται! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
outis Posted October 17, 2005 Report Share Posted October 17, 2005 αν τολμήσει κάποιος να δοκιμάσει να ξαναγίνει παιδί, έστω και για λίγο, η "κοινωνία" θα τον βγάλει τουλάχιστον τρελό... ...ή ανεύθυνο ή αγαθιάρη ή ανόητο... Γιατί βρε παιδιά τα πιστεύετε αυτά τα "στερεότυπα". Όχι! Το σοφό "παιδί" βρίσκει το πως να σταθεί στην κοινωνία χωρίς μπελάδες (κι όταν αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα για μπελάδες προσδιορίζει το ίδιο τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο...). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
johnny Posted October 17, 2005 Report Share Posted October 17, 2005 αν τολμήσει κάποιος να δοκιμάσει να ξαναγίνει παιδί, έστω και για λίγο, η "κοινωνία" θα τον βγάλει τουλάχιστον τρελό... ...ή ανεύθυνο ή αγαθιάρη ή ανόητο... Γιατί βρε παιδιά τα πιστεύετε αυτά τα "στερεότυπα". Όχι! Το σοφό "παιδί" βρίσκει το πως να σταθεί στην κοινωνία χωρίς μπελάδες (κι όταν αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα για μπελάδες προσδιορίζει το ίδιο τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο...). 14799[/snapback] Αναρωτιέμαι αν ο στόχος είναι να "σταθεί" στην κοινωνία. Αλλά ακόμη και έτσι, το ότι θα τα καταφέρει δε σημαίνει πως δε θα χαρακτηριστεί έτσι από την κοινωνία. Στερεότυπα της κοινωνίας είναι αυτά που θα ωθήσουν την ίδια να σχηματίσει την αντίστοιχη γνώμη για το "σοφό παιδί", όχι δικά μας... (καλά, ΚΑΙ δικά μας, αν δεχτούμε ότι είμαστε χαλιναγωγημένα μέλη της κοινωνίας... κάτι που νομίζω δεν ισχύει σε αυτή την περίπτωση γιατί εμείς τουλάχιστον ξέρουμε αν γιορτάζουμε ή όχι και γιατί...!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted October 17, 2005 Report Share Posted October 17, 2005 Τα μεγάλα παιδιάΜανώλης Φάμελλος Τα μεγάλα παιδιά Δε χωράνε στα ρούχα τους Το πολύ δε τους φτάνει Και κανείς δε τους κάνει Τα μεγάλα παιδιά Που ακόμα όταν σκούρα τα βρουν Στης μαμάς τους τα πόδια γυρνούν Τα μεγάλα παιδιά Μέσα στ' άνετα σπίτια τους Να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες Να κοιμούνται ως αργά, Το απόγευμα της Κυριακής. Είναι ακόμα παιδιά., τι θαρρείς ? Στα τριάντα και κάτι Στα σαράντα που φτάνουνε Στο διπλό τους κρεβάτι Μοναχοί το κενό να κοιτάζουν Να ξυπνούν μ' ένα φόβο Τον κόσμο πως χάνουνε Πως η καρδιά τους θα σπάσει Όμως όχι δεν κλαίνε τώρα πια Τα μεγάλα παιδιά Τα μεγάλα παιδιά? Τα μεγάλα παιδιά? Τα μεγάλα παιδιά Οι αιώνιες παρέες Οι μοιραίοι έρωτες τους Οι σκισμένες καρδιές τους Και ο φόβος πως πια ν' αγαπήσουν ξανά δε μπορούν μα με πείσμα αυτά προσπαθούν Τα μεγάλα παιδιά να περνάνε κοιτάζουν πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά τους τα μεγάλα όνειρα τους όσα χάθηκαν κι όσα βγήκαν αληθινά τώρα μοιάζουν χαμένα κι αυτά Κάποτε είχαν πιστέψει πως θα φανούν πιο δυνατοί στα βιβλία μια λέξη είχαν βρει, που τον κόσμο εξηγούσε όμως πάλι όλα μείνανε σκοτεινά και ανεξήγητα κι όλοι οι δρόμοι που πήραν δεν έβγαζαν πουθενά τα μεγάλα παιδιά? τα μεγάλα παιδιά? Τα μεγάλα παιδιά που δεν ξέρουν τι θέλουν που δεν θέλουν να ξέρουν τι τους φταίει κι υποφέρουν τα μεγάλα παιδιά προσπάθησε να συγχωρείς ? είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς ? (Εγώ αυτό ψήφισα πάντως...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
angel Posted October 17, 2005 Report Share Posted October 17, 2005 "Όταν οι μέρες γίνονται ίδιες,θα πει ότι οι άνθρωποι έχουν πάψει να αντιλαμβάνονται τα καλά πράγματα που παρουσιάζονται στη ζωή τους κάθε φορά που ο ήλιος διασχίζει τον ουρανό..." Πάουλο Κοέλο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MIXAHL Posted October 24, 2005 Report Share Posted October 24, 2005 Τα Διάφανα Κρίνα έχουν ένα τραγούδι σας το Παραθέτω παρακάτω.... Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι κάπου θα κρύβονται στην γη κάποτε ήσαν άνθρωποι ήσανε φίλοι και γνωστοί Σε μια ανυπόφορη γιορτή κάτω από δυνατή βροχή. Σε είδα σε ναυάγια εκεί που λιώναν μόνοι σαράντα άνδρες ναυτικοί δεμένοι στο τιμόνι. Σε μια ανυπόφορη γιορτή κάτω από δυνατή βροχή. Πήρες μα κι έδωσες πνοή, στην πιο θολή μου μνήμη τώρα μπορώ να θυμηθώ που σε είχα ξαναδεί. Σε είδα σ 'άθλιους καιρούς να μας σκορπάει το χιόνι να μπουσουλάμε απ 'το ποτό και μόνο να νυχτώνει. Πήρες μα κι έδωσες πνοή, στην πιο θολή μου μνήμη τώρα μπορώ να αφεθώ στης μοναξιάς την δίνη Λοιπόν είναι η μνήμη που μας έχει δωθεί σαν κατάρα πολλές φορές από τη Δημιουργό Δύναμη. Στην κοινωνία του σήμερα υπάρχουν αυτά που ονομάζουμε ταμπύ, τα απαγορευμένα θέματα. Προσπαθώντας οι άνθρωποι να ανεβάσουν την κοινωνία τους και το επιπεδό τους εφηύραν τρόπους για την καλύτερη συμπεριφορά τους. Χαθήκαν με αυτόν τον τρόπο από το δρόμο του πνεύματος και έγιναν υλιστές και σκλάβοι των ίδιων τους των κανόνων. Πόσες φορές έχετε βρει έναν ξένο στο δρόμο και του είπατε έστω και καλημέρα? Πόσες φορές ταξιδέψατε με τον ίδιο άνθρωπο στο μετρό ή συναντάτε κάθε μέρα κάποιον συνάδελφό στην εταιρεία σας και δεν είχατε το θάρρος να του πείτε γεια? Έχουμε γίνει ρομποτ σε μια αποξενωτική κοινωνία που ζει μηχανικά. Ο μαχητής του Φωτός και οποιοσδήποτε Μύστης στην αναζήτηση της Αλήθειας πρέπει να ενεργεί ανθρώπινα όσο περισσότερο μπορεί. Ας ανακαλέσει το θάρρος, τη δημιουργικότητα και την αυθάδεια που είχε ως παιδί και χάθηκε σιγά σιγά στην ενηλικίωσή του. Τότε που μάθαινε να ζει με έναν πρότυπο τρόπο, να ενεργεί μηχανικά, να ζει μηχανικά, να υπακούει μηχανικά, να τρώει να κοιμάτε να ερωτοτροπεί να πηγαίνει στη δουλειά και τέλος να πεθαίνει και όλα αυτά μηχανικά. Ίσως αν βρει το παιδί μέσα του να νιώσει τη Γιορτή και να δώσει πνοή ζωής και γιορτινό πνεύμα και στους υπόλοιπους ονειροχαρείς συνανθρώπους του. Μιχαήλ Ζήσε το παρόν, χρησιμοποιώντας προς οφελός σου το παρελθόν και το μέλλον θα είναι καλύτερο σαφώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.