Νεφέλη Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Πριν από κάποιο καιρό, είχα διαβάσει (δε θυμάμαι που ) την ενδιαφέρουσα άποψη ότι... η ζωή μας είναι σαν μια ταινία, στην εμείς είμαστε θεατές (όχι πρωταγωνιστές) που έχουν ταυτιστεί με τον/ην κεντρικό/η ήρωα/ίδα. Μάλιστα, τόση είναι η ταύτισή μας, που νομίζουμε ότι βιώνουμε ότι βιώνει ο/η κεντρικός/η ήρωας/ίδα, με αποτέλεσμα όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο στον/ην κεντρικό/η ήρωα/ίδα, να μας πλήττει και μας συναισθηματικά σε βάθος. Εάν όμως αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε απλώς οι θεατές, τότε θα μπορέσουμε και να απολαύσουμε καλύτερα την «ταινία» και να διδαχθούμε βαθύτερα απ? αυτήν, μιας και θα κατανοούμε ότι... δεν μπορεί στην ουσία μας (στην ψυχή μας δηλαδή) να μας βλάψει το ότι συμβαίνει στον/ην κεντρικό/η ήρωα/ίδα! ...Τα σχόλιά σας; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Αιτούμαι μοντάζ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted January 20, 2006 Author Report Share Posted January 20, 2006 Αιτούμαι μοντάζ! ...είσαι απίστευτος!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιχώρ Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Αιτούμαι μοντάζ! Συγγνώμη αλλά αυτό δεν μπορώ να το κάνω για σένα...χεχ Παρ' ολ' αυτά το επιχειρώ σε εμένα αυτό το καιρό και πάει καλύτερα από ότι περίμενα. Και ποιος δεν ονειρεύεται τον εαυτό του ως Super Hero? Θυμηθείται τι έγινε στο Fight Club... και ποιος δε μιλάει στο φανταστικό αγαπημένο του πρόσωπο, σαν να ΄ναι δίπλα του; Δε ξέρω για εσάς εγώ το κάνω κάθε μέρα... αλλά δε μπορώ να πω ότι το νιώθω σαν σε ταινία. Πιο πολύ σαν παράλληλο σύμπαν μου μοιάζει που μπορεί όμως να παρομοιαστεί με τη παραπάνω θεωρία. Όσο για το αν πρέπει να είμαστε θεατές..."Γίνε ήρωας, όχι μόνο στην αυταπάτη" γράφω σε ένα στιχάκι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vagia Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Π'αντα έβλεπα τη ζωή μου σαν ταινία δε ξέρω γιατι απλά με διευκόλυνε κάποιες φορές να ξεπεράσω κάποια προβλήματά μου.επίσης παρατηρώ συχνά τους ανθρώπους που περνάνε γύρω μου και φαντάζομαι πώς είναι η ζωή τους,η καθημερινότητά τους.Ευτύχώς νεφέλη που έγραψες αυτό το άρθρο γιατί αισθανόμουνα λίγο abnormal που ένιωθα σαν να παιζω κάποιο ρόλο στη ζωή μου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrina Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Δε μου αρέσει αυτή η άποψη...! Δε θέλω να είμαι ένας απλός θεατής στη ζωή μου, αλλά θέλω να μπορώ, να προσπαθώ και να αλλάζω καταστάσεις. Με το να είσαι θεατής μου δημιουργεί την εντύπωση ότι θα δέχεσαι και παθητικά καταστάσεις... Όχι όχι... μακρυά από εμένα!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gothic angel Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Την έχω ξανακούσει αυτήν την άποψη και μπορώ να πω ότι μου αρέσει. Για το μοντάζ δεν ξέρω αλλά για σκηνοθέτης θα ήταν καλύτερα. Δεν θα έπρεπε να ταυτιζόμαστε με αυτά που μας συμβαίνουν. Τα συναισθήματά μας θα πρέπει να αντανακλώνται, οι σκέψεις μας θα πρέπει να παρατηρούνται όπως και οι κινήσεις μας και όχι απλά να υπάρχουν? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
johnny Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Τόσα και τόσα όμως συμβαίνουν τα οποία δε μας ευχαριστούν. Το ότι όλοι λίγο-πολύ είχαμε βιώσει κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις (όπως και ευχάριστες) τις οποίες πιθανόν να δημιουργήσαμε οι ίδιοι, δε σημαίνει ότι "ΔΕΝ ήμασταν θεατές". Sabrina, δεν έχεις δεχτεί ποτέ μια κατάσταση με παθητικότητα? (είσαι η μόνη που διαφώνησες, γι'αυτό ρωτάω εσένα...) Ο καθένας είναι θεατής στην ταινία του και νομίζει πως παίζει επειδή ο ήρωας είναι ο εαυτός του. Έτσι το φαντάζομαι εγώ τουλάχιστον. Όταν είμαστε οι εαυτοί μας, τότε παίζουμε ενεργό ρόλο, ενώ στην αντίθετη περίπτωση είμαστε θεατές... Τώρα, όσον αφορά το μοντάζ..... για πείτε κανά καλό πρόγραμμα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιχώρ Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Sabrina, δεν έχεις δεχτεί ποτέ μια κατάσταση με παθητικότητα? (είσαι η μόνη που διαφώνησες, γι'αυτό ρωτάω εσένα...) Δηλαδή εγώ τι είπα; Τόσο μπουρδουκλωμένα τα γράφω; Συμφωνώ ότι μπορείς να παραμείνεις απλός θεατής αφήνοντας τη ρουτίνα και την ασφάλεια της συνήθειας να κυριαρχήσει, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός ύπαρξης. CARPE DIEM!!!!! Μα τι λέμε τόσο καιρό; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrina Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Sabrina, δεν έχεις δεχτεί ποτέ μια κατάσταση με παθητικότητα? (είσαι η μόνη που διαφώνησες, γι'αυτό ρωτάω εσένα...) Δηλαδή εγώ τι είπα; Τόσο μπουρδουκλωμένα τα γράφω; Συμφωνώ ότι μπορείς να παραμείνεις απλός θεατής αφήνοντας τη ρουτίνα και την ασφάλεια της συνήθειας να κυριαρχήσει, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός ύπαρξης. CARPE DIEM!!!!! Μα τι λέμε τόσο καιρό; Carpe Diem... Μου άρεσε αυτό... Όχι ποτέ μου δεν έχω δεχτεί μία κατάσταση με παθητικότητα. Και σε περίπτωση που αποδεχτώ κάτι το οποίο δε μου αρέσει, έχω αντιδράσει έστω! Έχω προσπαθήσει να μην το δεχτώ, δε μου το προσφέρουν και λέω "α.. οκ... φέρτο..." Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Saginie Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Νεφέλη, αυτό που έγραψες μου θυμίζει την υπόθεση του βιβλίου "Ο κόσμος της Σοφίας". Είναι πολύ έξυπνος τρόπος σκέψης για να ταχθώ υπερ του και εκτός αυτού, δε νομίζω οτι θα μου είχε απομείνει κάποια ελπίδα στη ζωή μου αν πίστευα τέτοιο πράγμα. Γι'αυτό ,άλλωστε, έχω και έντονο χαρακτήρα. Εστω κι αν αντιδρώ για την αντίδραση μερικές φορές, υπάρχω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sucore Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Μαλιστα μαλιστα!! Μου θυμιζεις κατι που ειχα σκεφτει καιρο πριν.. Οτι προτειμω να ειμαι υπο-κριτης(εστι να κρινω απο κατω) παρα υπο-κρινομενος(να με κρινουν οι απο κατω)!!!! Κλασσικη Sucorιστικη way of thinking!!!! ως τωρα ειμαι καθαρα Θεατης(Reader οπως δηλωνω κ στο nick μου..) πιστευω (συνφωνα με τα συμπερασματα που εχω βγαλει για τη μοιρα μου) πως οταν αποφασισω να αρχισω να "παιζω" κ οχι να "παρακολουθω"(βασικη προϋποθεση να το απολαμβανω) ΤΟΤΕ θα γινει μια "στραβοτιμονιά" και θα τη χασω τη μπαλα(δηλ. θα τελειωσουν ολα>η σε ιρδυμα ή (καλυτερα) ΝΕΚΡΟΣ!!!) Για αυτον τον λογο προτειμω να κατσω στα αυγα μου, και να κανω αυτο που ξερω καλυτερα. Δηλαδη να "υπο-κρινω" ως πεπειραμενος θεατης!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Seirios Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 ... ένας αγαπημένος μου άνθρωπος, στά πρόθυρα τού θανάτου, μού εξομολογήθηκε τήν αλήθεια πού σχολιάζουμε. Ενιωθε θεατής γιά όλη του τήν ζωή. Ομως, στό τέλος, ένιωσε ότι κι αυτός έπαιζε τό ρόλο του επάνω στήν σκηνή τής ζωής. Κι άς τό είχε αρνηθεί. Αυτό τόν γέμισε αγωνία... Κι εγώ, γιά τήν κρυφή αγάπη πού τού είχα, ...πήρα τό μάθημά μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
martina Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 Αιτούμαι μοντάζ! μην ανησυχείς , το μοντάζ το κάνει αυτόματα η μνήμη ( ως ανάμνηση ) ζωή δεν είναι αυτό που ζήσαμε αλλά αυτό που νομίζουμε οτι έχουμε ζήσει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrina Posted January 20, 2006 Report Share Posted January 20, 2006 ζωή δεν είναι αυτό που ζήσαμε αλλά αυτό που νομίζουμε οτι έχουμε ζήσει ... αλλά και αυτό που πρόκειται να ζησουμε... οπότε έχουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο... δεν είμαστε θεατές... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.